Mevsimlik işçiler Fransa'dan şikayetçi

Hasat zamanı Fransa’ya 800 bin dolayında yabancı işçi gelir. Bunların çoğu Fas ya da Tunuslu’dur. Son zamanlarda meyve toplamaya gelen Polonyalılar’ın sayısı da artmaya başladı. Ancak Fransa’da geçirdikleri birkaç ay canlarının sıkılmasını yetiyor. Barındıkları yerler çoğu zaman içler acısı durumda. Arazi sahipleri tarlanın ortasına yerleştirdikleri konteynerlere soğutma sistemi takmaya bile lüzum görmeyip işçilerinin sıcaktan kavrulmasına göz yumuyorlar. Çoğu barınağın suyu da akmıyor.

Çalışma güvenliği de yok denecek düzeyde. Marsilya yakınlarındaki bir kayısı bahçesinde çalışan mevsimlik işçiler, patronun kendilerine eldiven ya da merdiven bile vermediğinden yakınıyorlar. İşçiler de meyve sandıklarından yaptıkları eğreti merdivenlerle dallara erişmeye çalışıyorlar. İş kazalarının artması da bu yüzden. Faslı Muhammed Fransa’da kendilerine işçi değil, köle muammelesi yapıldığını söylüyor.

İşçilerin statüsü

Bu durum mevsimlik işçilerin statüsünden kaynaklanıyor. Yasal olarak Fransa’ya gelen mevsimlik işçilere azami sekiz aylık ikamet ve çalışma müsaadesi veriliyor ve işverenin imzasıyla bir sonraki yıl yeniden aynı yerde çalışmak üzere Fransa’ya gelebiliyorlar. Bu ülkede biriktirdikleri parayla bütün yıl ailelerini geçindiren mevsimlik işçiler kendilerine iş bulan komisyonculara da yüklü para ödemek zorunda kalıyorlar.

Mevsimlik işçiler, barınma ve çalışma şartlarına ses çıkarmıyor ve sadece aldıkları paraya bakıyorlar. Anlaştıkları para verilmediği için grev yapan 240 kuzey Afrikalı, haftalarca Fransız basınına konu olmuştu. Ayrıca Ağustos ayı başlarında da konserve fabrikasında çalışan 40 Çinli öğrenci vadedilen ücret ödenmediği için eylem başlatmıştı.

Ücretler ödenmiyor

İşçi bulma kurumunun aracılığıyla getirilen mevsimlik işçilere ayda asgari 1200 Euro ödenmesi ve çalışma süresinin de yasal düzenlemelere uygun olması gerekiyor. Ancak üretici çoğu zaman bu kurallara uymuyor ve kabahati de meyve fiyatlarına atıyorlar. Üreticiler birliği, “İş gücü maliyeti artarken ürün fiyatı düşüyor” diyor. Şili ya da Güney Afrika’dan ithal edilen armut, şeftali ve erik pazarlarda çok daha ucuza satılıyor.

Bu da işçi giderlerini sınırlamaya zorluyor. Sendika yetkilileri, yasal kurallara uymayanların hızla arttığını, çalışma süresinin uzatılıp, dinlenmeye zaman bırakılmadığını, yabancı işçinin horlandığını hatta tartaklandığını anlatıyor. Bazı meyve üreticisi kontrat bile imzalamıyor. 120 bin mevsimlik işçinin beklendiği Champagne bölgesindeki bağ bozumunda daha da kıyıcı metodlar uygulanıyor. İşçisiyle günlük kontrat imzalayan bağcılar bekledikleri kadar ürün kaldırmayan yabancı işçiye ertesi gün iş vermiyorlar.