۵ حزب مشهور آلمان از آغاز تا امروز
۱۳۸۸ مهر ۲, پنجشنبه
سیاه و محافظه‌کار
از کنراد آدنائر گرفته تا هلموت کوهل و آنگلا مرکل، حزب دموکرات مسیحی آلمان (CDU) و حزب بایرنی هم‌پیمانش، یعنی حزب سوسیال مسیحی(CSU) مدت‌های مدیدی حرف اول را در تعیین صدراعظم آلمان زده‌اند.
در سال‌های آغازین پس از جنگ جهانی دوم، این دو حزب طرفدارانشان را بیش از همه از میان رأی دهندگان به حزب میانه (Zentrumpartei) که عقاید کاتولیکی داشتند، پیدا می‌کردند. شهرت این دو حزب به "سیاه‌ها" هم یادگار همان حزب است. زیرا در آن زمان تعداد زیادی کشیش مسیحی ملبس به جامه‌ی سیاه به نمایندگی از حزب میانه در پارلمان حضور داشتند.
هر دو حزب در نام خود کلمه‌ی "مسیحی" را یدک می‌کشند و در طیف احزاب به عنوان "محافظه‌کار" شناخته می‌شوند.
این احزاب به طور سنتی خواستار ایده‌آل‌های متأثر از عقاید مسیحی‌اند. به عنوان احزاب مردمی و بزرگ به دنبال توافق گسترده در میان مردم هستند.
اما در مواقع ضروری به سمت دیگر احزاب هم کشیده می‌شوند. نمونه‌اش، تشکیل "ائتلاف بزرگ" با حزب سوسیال دموکرات آلمان (SPD). این نزدیکی و ائتلاف در سطح کشوری (Bund) اما تاکنون تنها دوبار اتفاق افتاده؛ یک بار پایان دهه‌ی ۶۰ میلادی و بار آخر از سال ۲۰۰۵ تا کنون.
سرخ و سوسیال دموکرات
رنگ قرمز حزب برگرفته از ریشه‌های آن در جنبش‌های کارگری در نیمه‌ی دوم قرن نوزدهم است.
درزمان وایمار هم، حزبی درست با همین نام وجود داشت. با قدرت گرفتن ناسیونال سوسیالیست‌ها اما فعالیت این حزب هم در آن زمان مانند دیگر احزاب ممنوع شد و زندگی سیاسی بسیاری از فعالان آن در اردوگاه‌های کار اجباری پایان یافت.
پس از جنگ جهانی دوم، مشاجرات ایدئولوژیکی دورانی فرسایشی را برای حزب به ارمغان آوردند.
سال ۱۹۵۹ را باید سال تولید حزب سوسیال دموکرات نامید. در این سال با تصویب برنامه‌ی موسوم به "برنامه‌ی گودزبرگ" این حزب از نظر محتوایی و ایدئولوژیک از حزب سوسیال کارگری فاصله گرفته و با تبدیل به حزب سوسیال دموکرات، به حزبی مردمی، و از نظر شمار بیشتری از رأی‌دهندگان حائز شرایط لازم برای برگزیدن شد.
سبز، اما چیزی بیشتر از "همخوان با محیط زیست"
تا اواسط دهه‌ی ۱۹۸۰ سوسیال دموکرات‌ها برای انتخاب شریک به قصد تشکیل ائتلاف گزینه‌ی چندانی نداشتند؛ یا با دموکرات‌های آزاد اِتلاف می‌کردند یا با احزاب سوسیال مسیحی و دموکرات مسیحی. در جریان دهه‌ی ۹۰ شریک تازه‌ای برای SPD وارد صحنه‌ی سیاسی شد: سبزها.
ریشه‌های این حزب را باید در جنبش‌های ضد نیروگاه اتمی، جنبش‌های آزادی‌خواهانه و در ابتکارات مردمی جستجو کرد، ابتکاراتی که درمیان مردم علیه آلودگی محیط زیست و برای حقوق برابر زن و مرد شکل گرفتند.
کم کم برای سبزها هم‌پیمانانی پیدا شد، در سطح ایالت و حتی کشور. اوج این ائتلاف‌ها را آلمان در زمان صدراعظمی گرهارد شرودر و در قالب ائتلاف سرخ – سبز تجربه کرد. در سطح ایالتی هم سبزها نشان داده‌اند که با "سیاه‌ها" ائتلاف‌پذیرند.
زرد یعنی لیبرال
حزب دموکرات آزاد آلمان (FDP) که در طیف احزاب این کشور با رنگ زرد شناخته می‌شود، نقش تعادل‌بخش خود میان احزاب برادر (سوسیال مسیحی و دمکرات مسیحی) و حزب سوسیال‌دموکرات را از دست داده است. این حزب تا پایان دهه‌ی نود میلادی شریک جوان ائتلافی احزاب بزرگ به شمار می‌آمد، اما از آن زمان تاکنون دیگر خیر.
دموکرات‌های آزاد طرفدار سنت لیبرالیسم در آلمان‌‌اند و دخالت دولت در تمام امور، به ویژه امور اقتصادی را رد می‌کنند. آنان معمولاً مدافع منافع شرکت‌های اقتصادی و تولیدی کوچک و طبقه‌ی متوسط‌اند و بدشان نمی‌آید که به آنها به عنوان "حزب دارندگان درآمد‌های بالا" بنگرند.