«باید آبروی ایران را در جام جهانی هندبال حفظ کنیم»
۱۳۸۹ دی ۲۳, پنجشنبهدویچهوله: آقای کرباسچی، جام جهانی هندبال ۲۰۱۱ از روز پنجشنبه سیزدهم ژانویه در کشور سوئد آغاز میشود. شما این بار نیز در کنار مجید کلاهدوزان، در کوپل داوری در این مسابقات قضاوت خواهید کرد. این سومین حضور متوالی شما در جام جهانی هندبال بزرگسالان، پس از جام جهانی ۲۰۰۷ آلمان و ۲۰۰۹ کروواسی است. لطفاً برایمان از حضورتان در این مسابقات، آمادهسازی خودتان برای شرکت در این بازیها و کلاً چشمانداز جام جهانی هندبال ۲۰۱۱ بگویید.
محسن کرباسچی: دورهی آمادهسازی ما چند سالی است که برنامهریزی شده است و خودمان را آماده کردهایم برای مسابقات جهانی، مسابقات آسیایی و تورنمنتهای مختلفی که دعوت شدهایم. برای مسابقات جام جهانی سوئد هم که اخیراً دعوت شدهایم، طبیعتاً برنامهریزیای انجام شده است. از یک سال پیش، فرمهایی از طرف فدراسیون جهانی هندبال برای ما فرستاده شد.
ما باید طبق آن برنامه، تمریناتمان را شروع میکردیم. طبیعتاً باید هفتهای پنج روز برنامهریزی میکردیم و صبح و بعدازظهر این تمرینات را خیلی منظم و طبق اصولی که از ما خواستهاند، انجام دادیم. خوشبختانه توانستیم ۷۰-۸۰ درصد به آن برنامه نزدیک بشویم و وضعیت بدنیمان را آماده کنیم.
در کنار آن، آزمونهای زبان انگلیسی هم هست که جدیداً توسط فدراسیون جهانی هندبال، تغییراتی در آن ایجاد شده است. آنها را هم مرتب با همدیگر مرور کردیم. از استادمان آقای سلیمانی و آقای توکلی، رئیس کنفدراسیون آسیا، خیلی کمک گرفتیم و در یک سطح آمادگی خوبی هستیم.
من برای خودمان و کوپلام دعا میکنم که بتوانیم در این مسابقات موفق باشیم، مانند روال گذشته، بتوانیم آبروی مملکتمان را حفظ کنیم، آبروی جامعهی داوری را حفظ کنیم و زحماتی که همه برایمان کشیدهاند را بتوانیم مقداری جبران کرده باشیم.
قضاوت چند بازی را در جام جهانی هندبال بر عهده خواهید داشت؟ و به نظر شما مدعیان کسب عنوان قهرمانی جهان این بار چه تیمهایی هستند؟
مسابقات جهانی هندبال دو سال یکبار برگزار میشود و بهترین تیمهای حال حاضر و آمادهترین تیمها در آن شرکت میکنند. قهرمانهایی که دورههای قبل بودند. تیمهای فرانسه و ایسلند هم هستند که تیمهای قدرتمندی هستند.
تیم کرواسی و یا تیم آلمان هم از امیدها هستند که البته تیم آلمان در کارش مقداری فراز و نشیب داشته. بهخصوص تیم روسیه از امیدهای قهرمانیست. اینها تیمهای خیلی قویای هستند که به این مسابقات میآیند.
ارزیابیای که من خودم میتوانم داشته باشم برای داوریمان، این است که ما یک روز داوری داریم، یک روز استراحت داریم و یک روز داور رزرو (ذخیره) هستیم. طبیعتاً در دو سه هفتهای که آنجا هستیم، اگر به این شکل بخواهند به ما قضاوت بدهند، چهار یا پنج قضاوت باید انجام بدهیم.
در مراحل آخر هم بحث جدایی است که آیا در مراحل پایانی استفاده بکنند یا نه. آن هم تصمیمی است که فدراسیون جهانی میگیرد.
تیم هندبال ایران در بازیهای آسیایی ۲۰۱۰ گوانجو، با کسب مدال نقره، شگفتآفرینی کرد. اما این بار جای این تیم در مسابقات جام جهانی هندبال دوباره خالی است. به نظر شما چرا ایران همچنان در حسرت حضور در جام جهانی هندبال قرار گرفته است؟
بازهم برمیگردیم به آن بحث برنامهریزی. اگر در یک رشتهی ورزشی، برنامهریزی دقیق، اردوهای تدارکاتی مناسب، کادر فنی خوب و علم روز هندبال رعایت نشود، به هیچعنوان نمیشود نتیجه گرفت. اگر هم نتیجهای گرفته میشود، مطمئن باشید که این یک نتیجهای است که گذری بهوجود آمده است.
ولی دلیل اینکه تیم ما در مسابقات گوانجو مقام آورد، همدلی بین بچهها بود و اصل آن هم این بود که سرمربیشان را قبول داشتند. آقای ماجک به عنوان سرمربی تیم هندبال، واقعاً در مدت کمی هم که داشت، خیلی برای تیم زحمت کشید.
فدراسیون هم از ایشان حمایت کرد، هر برنامهای که نیاز داشت و هر کاری که داشت، انجام داد و برایش کم نگذاشتند. ایشان هم در این مدت کم، توانست ثابت کند که تیم ایران میتواند در مسابقات آسیایی، سکویی برای خودش داشته باشد.
شما با مجید کلاهدوزان، همکارتان در کوپل داوری، نزدیک به ۱۰ سال است که بهصورت مداوم در صحنهی بینالمللی داوری هندبال فعال هستید و جزو افتخارآفرینان ورزش ایران در صحنهی داوری بهشمار میآیید. آیا از شما در صحنهی ورزش ایران، از سوی مسئولان ورزش ایران، از سوی مطبوعات ورزشی داخل ایران نیز تقدیر و تمجید و حمایت لازم انجام میشود؟
رسیدیم به اصل موضوع که اینجا ما باید درد دلمان را برای شما بگوییم. نمیدانم کسانی از مسئولین ورزش مملکت ما شنوندهی این قضایا هستند یا نه؛ این درددلی است که ما چندین وقت است میخواهیم در جایی اعلام کنیم.
هیچگونه حمایتی از ما نشده، هیچگونه پاداش معنوی و یا مادی، هیچچیزی ندیدهایم. در کاروانی که برای گوانجو اعزام شد، من شنیدم دستور دادند که مبلغی به تمام کاروان اهدا شده، به داوری رشتههای دیگر مبلغی پرداخت شده، اما از ما که داور هندبال بودیم و به قول خودشان برایشان زحمت کشیدیم، هیچگونه حمایتی نکردند. هیچچیزی هم به ما تعلق نگرفته و واقعاً جای تأسف دارد.
من نمیدانم ما کجا باید برویم این مسائل را عنوان کنیم، اما آنچه ما انتظار داریم که باید در عرض این چند سال برای ما انجام شده باشد، از طرف سازمان ورزشمان، متأسفانه تا این لحظه هیچچیزی ندیدهایم و این جای تأسف دارد، ولی امیدواریم.
از سال ۸۰ که ما به مسابقات بینالمللی رفتهایم تا حالا حدود ۱۰ سالی میگذرد. تاکنون چیزی ندیدهایم، امیدواریم در ۱۰ سال دوم ببینیم.
مصاحبهگر: فرید اشرفیان
تحریریه: پارسا بیات