گفت وشنودي با ثريا سديد درمورد حقوق بشري اطفال

گذشته ازآن افغانستان جامعه اي است که تازه مي خواهد برپيامدهاي ويرانگر جنگ بيست وچند ساله مانند اطفال مفلوج، اطفال آسيب ديده ازنگاه رواني ، اطفال يتيم ، اطفال پس مانده ازدرس وتعليم ، اطفالي که مورد سوءاستفاده هاي جنايي واخلاقي قرارمي گيرند، اطفالي که به کاراجباري وجنگ مجبورمي گردند، غلبه حاصل نمايد.

با اينهمه تاهنوزکدام تصنيف دقيق ازپامال نمودنهاي حقوق بشري اطفال درافغانستان دردسترس نيست . براي روشن شدن گوشه هايي ازاين قضايا گفت وشنودي با خانم ثريا سديد، مسئوول موسسه کمک به اطفال افغانستان داريم. خانم ثريا سديد ساليان درازي اززندگي اش را درجريان جنگها براي کمک به اطفال افغانستان وقف نموده ودراين رابطه از تجارب گرانبهايي برخوردار است.

دويچه ويله :خانم ثريا سديد، تصنيف انواع پامال نمودن حقوق بشري اطفال درافغانستان چه اهميت دارد، وچگونه مي توان اين کار را انجام داد؟

ثريا سديد: فکرمي کنم درمورد حق طفل درافغانستان، واين اصل که يک طفل هم حق دارد وبايد روي اين حق تحقيق شود، اصلاً کاري صورت نگرفته است.

به نظرمن بايد يک نهاد اجتماعي ازطرف دولت دراين قسمت به وجود آيد که فقط وفقط روي حقوق اطفال کاربکند- حقوق آن اطفالي که اکنون ديگر نوجوان شده اند ، وبا هزاران عقده ومشکلات بزرگ شده اند.

نکته ديگراين است که باوجود اين که والدين بايد حق اوليت را درتصميم گيريها داشته باشند ، ولي همينکه يک نهاد اجتماعي وجود داشته باشد، اين نهاد اجتماعي بايد آن تخلفات ازحقوق داده شده به اطفال ازجانب والدين را – مانند حق مکتب رفتن ، حق ازدواج اجباري نکردن – مطرح ساخته ، تعقيب نموده وحقوق اطفال را قسمي که لازم است براي شان اعاده نمايد.

دويچه ويله : خانم سديد، آيا پس ازسرنگوني رژيم طالبان تاکنون کدام تغييربسيارمثبت درقسمت رعايت حقوق بشري اطفال درافغانستان به وجود آمده است.

ثريا سديد:من متاسفانه تغييرات بسيارچشمگيري درقسمت حقوق اطفال نمي بينم – فقط يک تعداد زياد اطفال به مکتب مي روند، اما اينکه درقسمت حقوق اساسي اطفال کاري شده باشد ويا قانوني درين قسمت رويکار آمده باشد؛ من همچو چيزي را تا به حال نديده ام.ازهمين خاطر من به اين عقيده استم که ضرورت زيادي براي تشکيل موسسات ويانهادهايي که دراين قسمت کارکنند وجود دارد. هرگاه دولت چنين موسساتي را به وجود آورده باشد ومن ازآن آگاه نباشم ، دراين قسمت معذرت مي خواهم . ولي تاجائيکه مي بينم وهمه روزه درتماس استم ، چنين چيزي وجود ندارد.

دويچه ويله :محترم خانم ثريا سديد، شما متصدي موسسه کمک به اطفال افغانستان استيد، لطفاً اندکي درمورد فعاليتهاي اين موسسه به شنوندگان عزيزما معلومات بدهيد:

ثريا سديد:موسسه کمک به اطفال افغانستان درسال 1993 يعني تقريباً 13 سال پيشتر به وجود آمدودرآغاز هسته فعاليتهايش زياد تر کمکهاي عاجل تشکيل مي داد.

ما اين کمکها را به صدهاهزارمهاجر درداخل افغانستان وکشورهاي پاکستان وايران مي رسانديم . با تغييرات اخيري که درافغانستان پديد آمده است، ما تمام کمکهاي خود را به تعليم وتربيت ابتدايي اطفال افغانستان اختصاص داده ايم .

فعلاً ما موازي به مضاميني که ازجانب وزارت معارف تعيين شده اند، مضامين صلح ، محيط زيست وکامپيوتررا براي 15000 شاگرد درولايات مختلف مانند سمنگان ، کاپيسا ، قندهار وکابل تدريس مي

کنيم .

هدف اساسي ما اينست تا شاگردان درپهلوي مضاميني مانند تاريخ وجغرافيا که مي خوانند ، بدون درنظرداشت اينکه ازکجا آمده اند باهم صميمي باشند، ومسائل نژادي ومذهبي نبايد تاثيري برروابط آنها داشته باشد. ما بايد به آنها ياد دهيم که آنها اول ازافغانستان استند، بعداً ازيک ولايت وقريه . مسائل زباني وقومي نبايد فاصله اي بين آنها ايجاد نمايد.

خانم سديد ازاينکه حاضرشديد با راديوي دويچه ويله صداي آلمان مصاحبه کنيد ، ازشما سپاسگزاريم .