Koment mbas takimit të ministrave të jashtëm të NATO-s në Bruksel

Moti në Bruksel ishte i stuhishëm, e tillë është edhe klima aktuale në marrëdhëniet NATO-Rusi. Shkaku kryesor është dalja e Rusisë nga Konventa për Armët Konvencionale. Justifikimi zyrtar i rusëve: Ndryshe nga Rusia, Nato-ja nuk e ka ratifikuar marrëveshjen e modifikuar në vitin 1999. Si kusht për ratifikim shtetet e Nato-s kanë vënë largimin e trupave ruse nga Gjeorgjia dhe Transnistria në Moldavi. Por ky parakusht nuk ka ndonjë bazë juridike në marreveshjen për armët konvencionale. Në të vërtetë, me anë të mosratifikimit Nato-ja donte të protestonte kundër luftës së dytë të Moskës në Çeçeni. A duhet të shqetësohemi tani për sigurinë në Evropë? Marrëveshja nuk e ka më atë rëndësi ushtarake që kishte në fillim. Në epokën e satelitëve të spiunazhit nuk je më i varur nga këmbimi i informacionit nga një vend tjetër. Po ashtu as Rusia, megjithë retorikën e saj, nuk ndjehet e kërcënuar nga NATO-ja. Pra e tëra nuk ka të bëjë me anën ushtarake, por me atë simbolike. Rusia, e përmalluar për kohën kur ishte superfuqi, dëshiron të merret seriozisht. Baza ekonomike për këtë sot ekziston. Nato-ja nuk ka më përballë një ish-Bashkim Sovjetik të rrënuar, si në vitin 1990 kur u nënshkrua konventa, e as një Rusi të falimentuar ekonomikisht si në vitin 1999, në kohën e presidentit Jelcin. Prandaj edhe ajo duhet ta marrë seriozisht këtë mall, më seriozisht se ç'e marrin amerikanët, që këmbëngulin me meskinitet në plotësimin e kërkesave të tyre. Ministri gjerman i punëve të jashtme, Frank-Valter Shtajnmajer (Frank-Walter Steinmeier) ka të drejtë kur thotë, se pikërisht Gjermania ka potencial bashkëpunimi me Rusinë e se deri tani ky potencial nuk është shfrytëzuar sa duhet. Tani lypset që ai të shfrytëzohet.