«نخل بم»، سایبان کودکان زلزله زده
۱۳۸۸ فروردین ۹, یکشنبه
گروهی از کودکان زلزله‌زده‌ی بم، در پی از دست دادن پدر یا مادر خود نزد خویشاوندان سرپناهی یافته‌اند، اما دولت مسئولیتی برای برآوردن نیازهای آنها بر عهده نگرفته است.
هدف دکتر حسین بنی واهب و دکتر جمشید وینتر خوش‌رضا دو پزشک ایرانی ساکن آلمان از تأسیس کانون "نخل بم"، گردآوری کمک از آلمانی‌ها یا ایرانیان مقیم آلمان برای مخارج آموزشی و معیشتی کودکان بم است. هم اینک ۷۰ کودک از طریق این کانون، ماهانه ۵۰ یورو دریافت می‌کنند.
رؤیا اخلاص‌پور، همکار کانون "نخل بم" در ایران که در مراسم روز ۲۹ مارس این کانون حضور داشت، در گفتگو با دویچه‌وله پیرامون وضعیت کودکان زلزله‌زده توضیحاتی داد.
دویچه‌وله: گروه همکاران شما در پروژه‌ی نخل بم چند نفرند و اساسا چگونه به این کار جذب شدند؟
رؤیا اخلاص‌پور: ما هشت نفر هستیم که چهار نفرمان مدد کار محلی بم هستند. بقیه افراد داوطلب هستند، از جمله من و همسرم. دو نفر دیگر، اعضای یکی از انجمن‌های کودکان کرمان هستند و به بچه‌ها و خانواده‌هایشان مشاوره می‌دهند.
چگونه مطلع شدید که چنین پروژه‌ای در آلمان هست و به آن متصل شدید؟
من در بم کار می‌کردم. روزی دکتر بنی‌واهب و خانم دکتر مهرآوران برای بازدید از بم و دیدن شرایط بعد از زلزله آمده بودند. من آنجا با آنها آشنا شدم. از ما پرسیدند که آیا می‌توانیم با آنها همکاری کنیم که ما هم گفتیم بله، مایلیم کاری کنیم که رنج این کودکان کمی کمتر شود.
چه تعداد کودک الان زیر پوشش حمایت و رسیدگی شما هستند؟
الان ۷۰ کودک بمی ماهانه به طور مرتب ۵۰ یورو دریافت می‌کنند.
نحوه خرج کردن این ۵۰ یورو چگونه است، چه نظارتی به این پول می‌کنید؟
پول مستقیما از آلمان از طریق بانک صادرات به حساب تک‌تک بچه‌ها ریخته می‌شود. نظارت ما اینست که به خانواده‌ها سر می‌زنیم و دقت می‌کنیم که بچه‌ها مرتب به مدرسه بروند. در عین حال از مشکلات بچه‌ها می‌پرسیم تا اگر بتوانیم به شکل‌های دیگری به آنها کمک کنیم. مثلا غیر از پول‌هایی که به بچه‌ها میرسد، حمام برایشان ساخته شود، حیاط بازی‌شان بهتر شود. اگر مدرسه نروند، اگر کارنامه‌هایشان افت تحصیلی نشان دهد، ما خیلی سریع خبردار می‌شویم و اقدام می‌کنیم. ۴ مدد کار همکار ما این خبرها را پیگیری می‌کنند و به ما اطلاع می‌دهند.
همکاری‌های داخلی با شما چگونه است؟ آیا در بم با مانع‌تراشی‌های اداره‌ها و مقامات روبرو می‌شوید؟
در زمینه کمک‌های حمایتی به کودکان تا الان مشکل‌تراشی نداشتیم، اما کمکی هم نگرفته‌ایم. ما کار خود را می‌کنیم و تنها اطلاع رسانی می‌کنیم که مشغول چنین کاری هستیم. همکاری‌های غیردولتی اما خیلی خوب است.
آیا ارتباط‌های تعریف شده و منظمی با سایر تشکل‌های مربوط به بم دارید؟
متأسفانه نهادهایی که کمک حمایتی به بچه‌ها می‌کنند، اسامی آنها را به کسی نمی‌دهند. اما ما خبر داریم که کودکان ما از جای دیگری از دولت کمک دریافت نمی‌کنند. تنها چند مورد داشتیم که یک گروه برای بچه‌های زیر پوشش ما خانه ساخته است. اما ارتباط بین سازمان‌های آموزشی کودکان بین همه وجود دارد.
رسیدگی‌های دیگر مانند مسائل تفریحی، عاطفی و بهداشتی بچه‌ها چگونه است؟
بچه‌های ما با خویشاوندان خود زندگی می‌کنند. ما با کمک مالی پنجاه یورو در ماه، به آن خویشاوند فرصت می‌دهیم که وقت بیشتری برای آنها بگذارد. کار اصلی ما پیگیری آموزش بچه‌هاست که حتما مدرسه بروند. دوم این که به لحاظ مهارت‌های زندگی دچار مشکل نشوند. در نتیجه کارگاه‌های آموزشی برای کسب این مهارت‌ها برایشان ترتیب می‌دهیم.
آماری دارید که بچه‌ها بخاطر شوک زلزله، دچار لطمه‌های شدید شده باشند؟
نه. مشکل خیلی ویژه‌ای در میان ۷۰ بچه زیر نظر ما نیست، اما اصولا بچه‌هایی که هم پدر و هم مادر را از دست داده‌اند، حالت‌های بحرانی‌تری دارند.
برای بچه‌هایی که حالت بحرانی‌تری دارند، چه می‌کنید؟
مشاوران کودک هستند که ما از آنها می‌خواهیم اگر مشکلی را در سطح حاد دیدند، به ما اطلاع دهند تا در مراکز خاص آنها را پیگیری کنیم.
نمونه مشخصی از روحیه خیلی بد در بچه‌های خود ندارید؟
یک پسر داریم که الان ۱۷ ساله است و خیلی جابه‌جایی در فامیل داشت. مدتی با عمه، مدتی با دایی مدتی با خاله بوده و این او را خیلی آسیب‌پذیر و حساس کرده بود. مشاور و مدد کار ما خیلی با او کار می‌کند و به دیدارش می‌رود که احساس تنها بودن و طرد‌شدگی نکند.
برنامه روز یکشنبه چگونه بود؟
جشنی بود که تلاش کردیم در آن برای هشت کودک نیازمندِ قیم، حامی پیدا کنیم. آقای بنی واهب در مورد کارهای کانون "نخل بم" توضیح دادند. من از فعالیت‌هایمان در خود بم توضیح دادم. سخنرانی دیگری هم در مورد بازسازی شهر بم ارائه شد. برنامه‌های موسیقی و رقص هم داشتیم.
از این مراسم فیلم و عکس می‌گیرید که به بچه‌ها نشان بدهید؟
بله همیشه آقای بنی واهب این کار را می‌کند. برای ما خیلی مهم است که بچه‌ها ببینند حامیان‌شان چه کسانی هستند. ما می‌خواهیم بدانند اگر امروز کسی به آنها کمک می‌کند، خودشان هم می‌توانند در آینده شرایط کمک به دیگری را داشته باشند. این آرزوی خیلی از این بچه‌هاست که در نقش حامیان خود بروند.
بچه‌ها با حامیان خود نامه‌نگاری و تماس دارند؟
برخی تماس دارند و این به شرط آن است که حامی نخواهد ناشناس بماند.