Štedi se na borbi protiv side

Veliki doprinos istraživanju side dali su nemački naučnici. U najpoznatije spada Ekard Til. Direktor Medicinske klinike sa težištem na istraživanjima na onkologiji i hematologiji pri čuvenoj berlinskoj bolnici „Šarite“, on je 1981. godine lečio prvog obolelog od side u Nemačkoj. Pre godinu i po dana, uspela mu je prava medicinska senzacija, jer je sa svojim timom potpuno izlečio jednog 42-godišnjeg Amerikanca od side.

Taj pacijent je u kliniku „Šarite“ došao zbog leukemije, u fazi u kojoj je šanse za izlečenje pružala još samo transplantacija koštane srži. Neobično u ovom slučaju je to što je među 80 potencijalnih davalaca koštane srži bio i jedan sa mutacijom koja je mogla da pomogne u borbi proti HIV-a. To je promena receptora CCR5 koju u sebi ima oko tri odsto stanovništva Evrope. Ona sprečava prodiranje HIV-a u telesne ćelije.

Taj fenomen je iskoristio dr Til sa svojim timom. Njihova ideja je bila da se transplantacijom koštane srži sa promenjenim receptorom pacijent oslobodi ne samo leukemije, već i HIV-a. Plan je uspeo: ni danas u telu ovog pacijenta, za koga se smatralo da su mu dani odbrojani, više ne mogu da se nađu uzročnici side. Čak i kada bi ponovo bio zaražen, bolest ne bi mogla da izbije. Doduše, ovaj uspeh je ostao usamljen. Za druge pacijente nije bilo davalaca sa odgovarajućom mutacijom receptora. Taj model nije podesan za lečenje side ni zato što podrazumeva vršenje krajnje opasne transplantacije koštane srži.

I pored toga, ovaj slučaj je mnogim istraživačima poslužio kao putokaz za pravac kojim treba ići u lečenju side. Neki smatraju da bi takva istraživanja mogla da rezultiraju nalaženjem seruma protiv virusa. Sam dr Til će sledeće godine u penziju – čime će istraživanje side u Nemačkoj ostati bez jednog od svojih važnih predstavnika.

Sve manje novca za istraživanja

I pored značajnih rezultata naučnih istraživanja, optimizam u nemačkim naučnim krugovima je dosta prigušen. Bilo da se radi o Berlinu, Erlangenu, Hamburgu ili Hajdelbergu, mnogi vide da savezna vlada drastično kreše sredstva namenjena borbi protiv side – stručnjaci odavno smatraju da odgovarajuća finansijska sredstva ni izdaleka nisu dovoljna.

U budućnosti bi situacija mogla da se dalje pogorša. Stručnjak za sidu, Oliver Moldenhauer, član nemačkog ogranka organizacije „Lekari bez granica“, upozorava da ne bi bilo dobro da nemačko Ministarstvo za razvoj smanji nemački doprinos Globalnom fondu protiv side, malarije i tuberkuloze. Jer, namera je da se taj iznos sa 600 miliona smanji na 200 miliona evra tokom naredne tri godine.

Štednja je, s jedne strane, plod privredne krize. S druge strane, nju podstrekava i promenjeno gledanje na sidu i HIV. Bolest važi kao neizlečiva. Ali, u poređenju sa ranijim vremenima, može se dosta uspešno držati pod kontrolom. Bar u bogatim industrijskim zemljama, dijagnoza side ne znači istovremeno i smrtnu presudu.

Od oko dva miliona ljudi, koliko širom sveta svake godine umire od side, manje od 1.000 mrtvih je iz Nemačke. Institut „Robert Koh“ iz Berlina, u vezi sa sidom još uvek govori o „najvećoj medicinskoj katastrofi novog vremena“. Ali, istovremeno prenosi i da je u Nemačkoj koja ima 80 miliona stanovnika krajem 2009. bilo još samo 67.000 inficiranih HIV-virusom ili obolelih od side – to je manje od jednog promila.

Autori: Andreas Nol / Saša Bojić

Na sledećoj strani pročitajte:

Da li sida uopšte postoji?

Da li sida uopšte postoji?

Sida je jedna od najvećih pošasti našeg vremena. Otkako se ova bolest pojavila, nauka o njoj je čvrsto u rukama takozvane ortodoksne medicine, Ujedinjenih nacija, Svetske zdravstvene organizacije i farmaceutskih koncerna. Na Međunarodnoj konferenciji o sidi koja je danas počela u Beču i trajaće do 23. jula, oficijelna nauka iznosi svoje tekovine. Ali, u Beču je tokom vikenda završen i dvodnevni Međunarodni kongres – njegovi učesnici su ne manje stručni autoriteti čije mišljenje nije po volji zvaničnoj dogmi; kongres je i imao naziv: „Sida između nauke i dogme“.

HIV ne postoji?

HIV ne postoji; on nikada nije izolovan metodama virologije. Ova tvrdnja čuvenog nemačkog naučnika Petera Disberga, izneta još osamdesetih godina, pokrenula je lavinu negativnih reakcija takozvane zvanične medicine. Slike virusa side koje možemo videti po publikacijama i na internetu samo su računarske simulacije.

Naučnica Julijane Zaher, koja takođe od samog početka intenzivno proučava fenomen side, kaže da je ono što zvanična medicina zove „virusom“ obično kombinacija proteina pogodna za dijagnozu opake bolesti na osnovu dubioznih testova „Eliza“ i „Vesternblot“. A njen kolega iz Kelna, koji je sidu imao priliku da leči u južnoj Africi, Volf Gajsler, tvrdi da je to „politička bolest“ i „trostepeno oružje: na prvom stepenu se kod ljudi u jednoj regiji izaziva opšte i reverzibilno slabljenje imunog sistema, to omogućava da se HIV – koji inače potiče od životinja kao virus konjske anemije – zapati kod ljudi, i da kod čoveka, u drugoj fazi, izazove – u početku bezazlenu, ali u načelu doživotnu – slabost imunog sistema prema novim i nepoznatim izazivačima“.

„Ne prenosi se seksualnim kontaktom“

To bi dalje značilo da se zahvaljujući važećoj dogmi o sidi ljudskim zdravljem može lakše manipulisati u skladu sa željama određenih interesnih grupa. Todor Jovanović, srpski naučnik koji je radio na najpoznatijim svetskim institutima, među kojima i „Robert Koh“ i „Luj Paster“, imao je svoju laboratoriju i u Durbanu. On je u južnoj Africi radio i na kontrolama polio-vakcine i tamo stekao neprijatno iskustvo: „Tamo se to širi putem vakcine, putem droge, putem ishrane, putem raznih drugih intervencija, preparata i lekova i to se onda normalno manifestuje kao sida“. Jovanović spada u naučnike koji se ne boje da otvoreno iznesu tvrdnju da se sida ne prenosi seksualnim kontaktom i koji su relativizovali „obračun zvanične medicine i politike sa nepoželjnim društvenim grupama kao što su homoseksualci, narkomani ili promiskuitetni ljudi“.

„Opstrukcija naučnog procesa“

Peter Disberg je na kongresu u Beču preneo da je činjenica da se veliki broj stanovnika područja južno od Sahare nije lečio konvencionalnim anti-retroviralnim terapijama „doprinela očuvanju nataliteta na tom području“. Julijane Zaher je istakla značaj netoksičnih terapija u lečenju side, i to na osnovu 25-godišnjeg iskustva sa takvim supstancama. Njima se služi i Todor Jovanović čiji je lek protiv side i kancera „Todoksin“ stekao svetsku slavu (Jedan od najpoznatijih pacijenata mu je bivši košarkaški as Medžik Džonson, ali i mnogi evropski i afrički državnici).

O ideji ovog kongresa mnogo govore već i naslov izlaganja nezavisnog istraživača Hezusa Garsije Blanke. „HIV/sida: dogmatska konstrukcija protiv života“, ili izlaganje kojim je kongres otvoren, prilog profesora Univerziteta u Virdžiniji Henrija Bauera: „Opstrukcija naučnog procesa i manjkavosti teorije o HIV i sidi“. Za konferenciju zvanične medicine, koja se takođe održava u Beču, naučnici i istraživači pomenutih pravaca su samo pristalice „teorije zavere“ – iako je reč o teoretičarima koji su pre pojave side i mimo nje višestruko nagrađivani i na konvencionalnim poljima, na kojima se, doduše, sukobljavaju mnogo manji interesi i obrće manje novca.

Autor: Saša Bojić

Odg. urednik: Nemanja Rujević