O scurtă istorie a pelerinajului
Oamenii merg în pelerinaj pretutindeni în lume. Un obicei cu rădăcini iudeo-creștine.
Tot mai mulți se decid să pornească la drum
Pelerinajul a revenit la modă. Deja din anii 70 a crescut, spun experții, disponibilitatea oamenilor de a pleca în pelerinaj. Și nu doar spre Santiago de Compostela, ca în această imagine.
Peste ogor
Cuvântul "pelerin" provine din latină de la "peregrinus", fiind compus din "per" (peste) și "ager" (ogor). Ca atare, un pelerin este o persoană care pornește la drum traversând ogoarele. Pelerinajul ("peregrinari") înseamnă "a călători", "a se afla în drumeție" sau "în străinătate", iar "pelerinul" este sinonim cu "străinul". În imagine: Camino de Santiago.
Pelerinii sunt străini de loc
Cine-și părăsea ținutul, pleca, am spune astăzi, în străinătate. Pleca în necunoscut. Din această perspectivă, pelerinajul are o tradiție foarte lungă. Deja Avraam, strămoșul evreilor și al arabilor, a pornit, cu patru milenii în urmă, cu întreaga familie spre pământ străin, potrivit Vechiului Testament.
Țara Sfântă, un magnet pentru pelerini
Deja de prin anul 325 a luat naștere un val de pelerinaj creștin având drept destinație Țara Sfântă și Ierusalimul, pe urmele lui Iisus Hristos. În imagine: Biserica Sfântului Mormânt din Ierusalim.
Pelerinaj fără o destinație precisă
Unii călugări din primele veacuri creștine plecau la drum fără a urmări, însă, un țel precis. Călugări pelerini traversau deșertul în Orientul Apropiat, nu pentru a ajunge undeva anume, ci doar pentru a se afla pe drum. Și astăzi există drumuri de pelerinaj sub formă de circuit.
În speranța iertării păcatelor și a mântuirii
Până în Evul Mediu, pelerinajului a avut forme diferite. Tot mai mulți credincioși porneau la drum în căutarea unor locuri sfinte, precum Ierusalimul, Roma, mormântul Sfântului Apostol Iacob din Santiago de Compostela, cu speranța iertării păcatelor și a mântuirii. Astăzi aceste convingeri nu mai sunt împărțite de toți.
Pelerinajul, o "nerozie"
După Reforma Protestantă (1517), pelerinajul a pierdut din amploare. În opinia lui Martin Luther, întemeietorul cultului protestant, pelerinajul era o nerozie, incapabilă să asigure mântuirea. Iluminismul și raționalismul au amplificat tendința. Pietismul a transformat, însă, acest obicei într-o experiență spirituală, asemănând viața unui creștin cu un pelerinaj spre mântuire.
O nouă formă de pelerinaj
Pelerinajul a luat cu timpul, în parte, și o altă formă. Mulți oameni vizitează locuri de pelerinaj, care se află adesea chiar în apropierea casei, pentru tămăduire sufletească și trupească. În lume există numeroase astfel de destinații, cea mai cunoscută fiind Lourdes, în sudul Franței.
Sprijin spiritual
În Germania și Europa, drumurile de pelerinaj sunt încă marcate de cultura creștină. În trecut, pe aceste drumuri se aflau mănăstiri, din etapă în etapă, la care pelerinii se puteau odihni, ruga și primi sprijin spiritual de la călugări. Astăzi există persoane cu o pregătire specială, care-i ajută pe oameni să găsească răspunsuri la întrebările cu care au pornit de fapt la drum.
Relaxare prin drumeție
Pelerinajul exercită o atracție și asupra celor care nu îl practică din motive religioase. Un motiv îl reprezintă discuțiile pe care oamenii le poartă pe drum. Mersul pe jos e relaxant și eliberează gândirea.
Experiența atingerii unui țel
Cine pornește în pelerinaj, o face de bună voie. Drumul lui Iacob (Camino de Santiago) este cea mai frecventată rută de pelerinaj din Europa și oferă, de-a lungul etapelor sale prin numeroase țări, ocazii de reculegere, întâlnire și relaxare. Cel care ajunge la destinația finală, Santiago de Compostela, urmând semnul scoicii, uită rapid greutățile întâmpinate în cale, fiind din belșug răsplătit.