Cernobîl: Ultimii supravieţuitori din satele părăsite
Câteva sute de persoane s-au întors în zona de excludere din jurul centralei nucleare de la Cernobîl, calificată de autorităţi ca nelocuibilă. Fotografa ucraineană Alina Rudya le-a vizitat în repetate rânduri.
Optimismul bătrânei Gania
Gania (în stânga) are 86 de ani, soţul ei a murit în urmă cu un deceniu. Bătrâna se ocupă de sora ei Sonia (în dreapta), care suferă de dizabilităţi mintale. "Nu mi-e frică de radiaţii. Fierb ciupercile până când se duc toate radiaţiile!" spune Gania veselă. Fotografa Alina Rudya a vizitat-o de mai multe ori în ultimii ani: "Gania se numără printre oamenii cei mai buni pe care îi cunosc."
Case părăsite
Gania şi sora ei locuiesc în satul Kupuvate, aflat în zona de excludere de 30 de kilometri din jurul ruinelor centralei nucleare de la Cernobîl. După accidentul nuclear din 26 aprilie 1986, sute de mii de oameni au fost evacuaţi. Majoritatea caselor din Kupovate au rămas abandonate. Gania a pregătit două sicrie - pentru ea şi pentru sora ei Sonia - pe care le păstrează într-o casă părăsită.
Morţii se întorc acasă
"Cimitirul din Kupuvate arată ca oricare alt cimitir din satele ucrainene", spune fotografa Alina Rudya. "Mulţi dintre cei înmormântaţi aici fuseseră evacuaţi după accidentul nuclear şi şi-au petrecut viaţa în afara zonei periculoase, dar s-au întors acasă după ce au murit."
Ultima dorinţă a Marusiei
Bătrâna Marusia s-a întors în zona de excludere şi are grijă de mormântul mamei. Fiica ei locuieşte într-o garsonieră la Kiev, împreună cu soţul şi cei doi copii. "Mă bucur că am rămas aici, aici sunt acasă, aici vreau să fiu înmormântată." Marusia are o ultimă dorinţă: Mormântul ei trebuie să fie lângă cel al mamei, nu lângă cel al soţului.
"Samoseli": Cei care s-au întors ca să rămână
Galina Ivanivna e una dintre aşa-numiţii "samoseli", cei care s-au întors în zona de excludere. "Viaţa mea a trecut în zbor. Acum am 82 de ani şi mă simt de parcă nu aş fi trăit niciodată. Când eram mai tânără, îmi doream să călătoresc prin lume. Îmi amintesc că visam să am un bilet gratuit care să mă ducă în jurul globului. Dar n-am reuşit să ajung mai departe decât până la Kiev."
Poveştile de odinioară
Ivan Ivanovici şi soţia lui au fost printre cei câţiva localnici care s-au hotărât să se întoarcă în anii 80. Soţia lui a murit cu câţiva ani în urmă. "Dar de fiecare dată când vin în vizită, îmi povesteşte ce s-a îmtâmplat anul trecut. Are multe poveşti de spus, care se mişcă undeva între adevăr şi imaginaţie", îşi aminteşte fotografa.
Mărturiile trecutului
La o săptămână de la comemorarea a 32 de ani de la catastrofa nucleară de la Cernobîl, fotografa ucraineană Alina Rudya a călătorit în satul Opiachichi. A găsit o bătrână care mai trăieşte acolo, dar majoritatea localnicilor au murit. Fotografa a intrat în case nelocuite, cu uşile larg deschise, unde a găsit poze vechi, scrisori, mileuri ucrainene şi mobilă - ultimele mărturii ale trecutului.
O despărţire lentă
Marusia îşi îngrijeşte soţul care suferă de demenţă. "Uneori se trezeşte noaptea şi pleacă să-şi caute tractorul. A mers cu tractorul timp de 42 de ani." Bătrâna speră ca ea să nu fie răpusă de o boală lungă. "Nu vreau să devin o povară pentru copii şi nepoţi."
Pregătiri pentru propriul sfârşit
Înainte să se îmbolnăvească, pe când mai avea destulă putere, Ivan a construit singur două sicrie - unul pentru el, unul pentru soţia sa Mariusa. Ele aşteaptă în baraca de lângă casă. "Cel de jos e pentru mine şi cel de sus pentru bătrânul meu," explică Marusia.
Ultimii bătrâni din zona de excludere
N-au mai rămas decât puţini "samoseli" în zona de excludere. Fotografa Alina Rudya, născută în apropiere de Cernobîl, s-a întors de mai multe ori pentru a-i fotografia. Îşi doreşte să publice o carte cu aceste portrete. "Fiecare vizită în satele abandonate e şi mai tristă decât cea precedentă. De fiecare dată când vin, a mai murit cineva, pentru că majoritatea localnicilor au peste 70 de ani."