Wolność słowa w satyrze [GALERIA]

Jung nie jest muzułmaninem, ale jako syn Niemki i czarnoskórego amerykańskiego żołnierza aż za dobrze zna uprzedzenia. Wyrugowanie z języka słów takich jak „Neger” (czarny) jest fundamentalizmem, kpi. Jego mottem jest „śmiech przeciw rasizmowi”. Po zamachach w Paryżu solidaryzuje się z ofiarami postując „Jestem Charlie”.

Berlińczyk, syn Niemki i Turka. Zanim został komikiem, pracował jako policjant. Dziś czerpie z tych doświadczeń na scenie. W programie „Glina sypie” przestępca nie chce na przykład, żeby aresztował go „turecki” policjant. Po zamachu w Paryżu Murat Topal obawia się, że stosunek do imigrantów w Niemczech jeszcze się pogorszy.

Ze swoim programem „Co się gapisz?” („Was guckst Du?”) Kaya Yanar jako pierwszy komik cudzoziemskiego pochodzenia dotarł w Niemczech do masowej widowni. Niemiecko-turecki artysta w sobie tylko właściwy i szarmancki sposób parodiuje cudzoziemców wszelkiej maści. „Od 15 lat muszę się ustosunkowywać do trudnych tematów. Integracja, religia, kultura. Wystarczy“, napisał niedawno na Facebooku.

Pochodzi z Maroka i „bielefeldzkiego Bronxu“. Zgrabnie gra głęboko zakorzenionymi uprzedzeniami typu – w każdym brodatym Arabie drzemie potencjalny terrorysta. Po zamachu w Paryżu napisał, że nie chce, by z racji jego pochodzenia ciągle pytano go o zdanie. I dalej: „Nie każdy muzułmanin, który nie pochwala karykatur Mahometa, jest zły”:

Bardzo popularny, jest zwłaszcza pupilkiem pań. Urodzony w Mannheim syn Niemki i Turka mówi obok niemieckiego dialektem heskim, po angielsku i rosyjsku. Tureckiego nie zna. Satyrą uderza w stereotypy. Jak sam mówi, funkcjonuje dzięki „mieszance”: „Mogę imitować Hitlera i nikt nie weźmie mi tego za złe. Ale równie dobrze mogę powiedzieć Kanake” (obraźliwe określenie Turków w Niemczech).

Jest pierwszą Niemką tureckiego pochodzenia, która odważyła się stanąć na scenie komediowej. Często zarzuca się jej, że rani honor rodziny. Architektka z wykształcenia nie daje się jednak łatwo zbić z tropu. „Śmiech nie potrzebuje na szczęście tłumacza”, mówi i dodaje w związku z zamachem w Paryżu: „Marzę o kraju, w którym zawsze panuje pokój”.

Aktor i reżyser tak pisze o sobie: „Dziecko z rodziny migrantów, integruje ile wlezie”. W swoim aktualnym programie gra m.in. tureckiego kanclerza Niemiec Barana O.Balę. „Je suis Charlie” – napisał na Facebooku – „Tak jak nie można obarczać odpowiedzialnością za zamachy NSU wszystkich Niemców, tak nie można obarczać wszystkich muzułmanów za Paryż”.

Nigdy nie była laleczką, raczej kumplem ze słabością do tańca brzucha. Nie ma nic przeciwko „komedii etnicznej”, jak określa się satyrę w wykonaniu komików cudzoziemskiego pochodzenia, ale nie chce utknąć w tej szufladce na zawsze. Jest w końcu dziewczyną rodem z Kolonii i chce poruszać wszystkie tematy, które ją zajmują. Jako pokojowo nastawiona muzułmanka jest wstrząśnięta zbrodniami w Paryżu.

Amani podkreśla, że pochodzi z Persji. Persja brzmi jak miękki dywan. Iran natychmiast kojarzy się z bombami. Rozpoczynająca dopiero karierę Amani kokietuje swoim image „głupiej laski”. Do skomentowania zamachów w Paryżu posłużyła się Voltairem: „Nie zgadzam się z tym co mówisz, ale oddam życie, abyś miał prawo to powiedzieć”.

„Welt am Sonntag” nazwał go „nadzieją niemieckiej sceny komediowej”. W swojej książce „Der Moslem-TÜV” Fatih Çevikkollu inteligentnie i z humorem zajmuje się wszystkim tym, z czym nie może sobie poradzić współczesne niemieckie „społeczeństwo paralelne”. Po Paryżu z dumą wskazał na Facebooku na protest przeciw Pegidzie w Kolonii: „U nas w domu tak się to robi”.

Django Asül jest do wyboru: tureckim Bawarczykiem lub bawarskim Turkiem. W obydwu wersjach równie intensywnie zajmuje się polityką Wolnego Państwa Bawarii, jak starciem kultur w Niemczech. Pod satyryczną lupę brał też już sposób życia berlińczyków i stambułczyków. Zamach na redakcję „Charlie Hebdo“ wstrząsnął nim do głębi.

Inteligentnie, złośliwie i z humorem rozprawia się z niemieckimi bolączkami. Furorę zrobił audiobook „Serdar Somuncu czyta dziennik masowego mordercy – Mein Kampf“ Jego motto: obraża wszystko i wszystkich, bo też każda mniejszość ma prawo do dyskryminacji. Na Facebooku Somuncu opublikował wideo, w którym rozlicza się z wszystkimi religiami i z każdym, kto morduje w imieniu Boga.

Także Dave Davis alias „dziadek klozetowy Motombo Umbokko” doskonale wie, co znaczą uprzedzenia. Jego rodzice pochodzą z Ugandy. Urodzony w Kolonii Davis jest zszokowany obecną sytuacją, na Facebooku odsyła do artykułu z tekstem: „Nie muszę zachowywać się po chrześcijańsku wobec ludzi, którzy bronią rzekomo chrześcijańskich tradycji, by głosić nienawiść i wykluczenie”.

Emmanuel Peterfalvi alias Alfons jest rodem z Paryża, w 1991 roku rzuciło go do Hamburga. Jego znakiem charakterystycznym jest mikrofon z puszystą osłoną przeciwwiatrową i absurdalne pytania - przechodnie mają komentować aktualne wydarzenia polityczne. Zamach w jego rodzinnym mieście głęboko go dotknął – pojechał do Paryża, by wziąć udział w marszu żałobnym poświęconym ofiarom zamachu.