Kunstsammlung NPW prezentuje polskich artystów

Wystawa Bosackiego i Bąkowskiego w Schmela Haus w Düsseldorfie okazuje się nie tylko percepcyjnym wyzwaniem dla niemieckich miłośników polskiej sztuki nowoczesnej, głównie ze względu na rolę języka w prezentowanych pracach; ale także, że względu na tytuł, stała się ona – niezamierzoną – artystyczną prowokacją. Zmusza Niemców do pogłębienia wiedzy o polskiej mentalności, polskim podejściu do kataklizmów w historii i do życiowych trudności. O krzewienie takiej wiedzy zadbał już na otwarciu wystawy jej kurator.

Wystawę polskich artystów młodego pokolenia zaproponował Julian Heynen z Kunstsammlung NRW. Niemiecki kurator poznał poznańskich artystów dwa lata temu i stał się wielkim miłośnikiem ich twórczości. W jego opinii, Bąkowski i Bosacki należą do grona najbardziej interesujących twórców młodej sceny artystycznej. Obaj działają na wielu polach – muzyki, poezji, sztuk wizualnych i animacji. Na wystawie prezentują obiekty mechaniczne, instalacje wideo i audio. Ich wyboru dokonali sami artyści, zaznacza kurator.

To jest cud, że rozumiemy zdania

Literackie, pełne filozoficznej refleksji nad codziennością i przepełnione humorem filmy animowane Piotra Bosackiego, na pierwszy rzut oka wydają się trudne do zrozumienia dla publiczności w Düsseldorfie. Niemcy przez słuchawki wsłuchują się w polski tekst odczytywany monotonnie przez artystę, równocześnie czytają tłumaczenie na niemiecki na zmieniających się w wolnym tempie obrazach, które do tego wszystkiego nie są dosłowną ilustracją tekstu. Ten karkołomny, zdawałoby się, eksperyment językowo-dźwiękowy i wizualny wypalił.

Filozoficzno-poetyckie teksty Bosackiego intrygują niemiecką publiczność; artysta pytany jest na otwarciu wystawy o związek tekstu z obrazem. „Tekst interesuje mnie jako autonomiczna całość, a dopiero potem powstaje warstwa wizualna”, wyjaśniał.

Bosacki prezentuje w Düsseldorfie oprócz filmów obiekty mechaniczne, w których masywne mechanizmy wprawiają w ruch proste struktury - kawałek prezerwatywy. Piotr Bosacki przyznaje, że to, "co robi to jest dowcip", ale, z drugiej strony, zaznacza artysta, "dowcip to jest też rzecz bardzo poważna", bo w dowcipie ujawniają się najważniejsze aspekty języka. „Budowa zdania ma juz na starcie cos sprzecznego. To jest cud, ze rozumiemy zdania”, mówi artysta.

Wojtek Bąkowski, twórca audioperformance i muzyki alternatywnej (grupa KOT, CZIKITA, NIVEA) prezentuje w Dusseldorfie dwie instalacje filmowe i audio. Obaj artyści są muzykami i poetami. „Literatura to jest baza naszej wspólnoty” wyjaśnia Bosacki. O Wojtku Bąkowskim mówi, że „z tego, co robi, jest największym poetą”. Bąkowski wybiera sobie zdania z mowy potocznej, w których coś się nie zgadza. Tam dopiero widać istotę języka, uważa artysta. Istota języka odsłania się w zdaniach niedorzecznych, błędnych. "Stan chorobowy jest czymś naturalnym. Konstrukcja ujawnia się dopiero wtedy, jeśli system się zepsuje", tłumaczy Piotr Bosacki.

W Kompasie Młodej Sztuki, Wojtek Bąkowski znajduje się na trzecim miejscu. wśród pięciu polskich twórców młodego pokolenia, którzy powinni odnieść sukces i zająć trwałe miejsce w życiu artystycznym,

Wojtek Bąkowski i Piotr Bosacki razem studiowali na poznańskiej ASP, razem m.in. z Radkiem Szlagą, współtworzą grupę artystyczną PENERSTWO. „W przełożeniu na sztukę oznacza to syfiarstwo obyczajowe, sztukę brudną", wyjaśnia Bosacki.

Sezon polskiej kultury w NPW „Klopsztanga”

Wystawa Wojtka Bąkowskiego i Piotra Bosackiego nieoficjalnie inauguruje „Sezon Polski" w Nadrenii Północnej - Westfalii (NPW) i wydarzenia artystyczne z obszaru sztuk wizualnych, których od kwietnia w Düsseldorfie będzie więcej.

Mottem polskiego sezonu kulturalnego w Nadrenii Północnej Westfalii jest „Klopfstange” w gwarze śląskiej „Klopfszanga”, czyli trzepak. To brzmi znajomo, wyjaśnia Katarzyna Sokołowska, dyrektorka Polskiego Instytutu w Düsseldorfie: „Klopfszanga jest słowem zapożyczonym z niemieckiego. Trzepak to takie szczególne miejsce na dawnych polskich osiedlach, gdzie spotykają się panie domu i panowie, gdzie spotykają się dzieci i wykonują mistrzostwa w ‘rumhängen’ (wieszaniu się głową w dół). Ale spotykają się też młodzi ludzie, którzy odbywają tam swoje pierwsze randki.”

Organizatorami polskiego sezonu kulturalnego w NPW są Instytut im. Adama Mickiewicza, Instytut Polski w Düsseldorfie i Sekretariat Kultury NPW. Program startuje w połowie kwietnia, kończy się w połowie czerwca, chociaż przedsięwzięcia wpisujące się w ten pomysł będą realizowane przez cały rok.

Barbara Cöllen

Red. odp.: Andrzej Pawlak