Мојата Австралија повеќе ја нема

Се најдов во мало село јужно од Бејтманс Беј во Нов јужен велс на 30 декември кога мајка ми го прекина семејниот ручек за да не извести дека огромен пожар од планината Клајд се движи кон нас и дека властите ги алармираат луѓе веднаш да ја напуштат областа.
Морничаво беше да се пакуваат нашите три деца со најголема брзина, пикајќи ги алиштата во торби кои потоа ги фрлавме во возилото. Кои патишта се сѐ уште отворени? На телефон со мојот брат во Канбера, постојано проверувајќи кои патишта се проодни. Каде има пожари? Да одиме кон југ, или кон север?
Автопатот кон Канбера на југ веќе беше затворен поради огромен пожар. Се упативме кон север, возејќи стотици километри повеќе за да стигнеме дома до 1 утрото. Имавме среќа. Веќе следното утро сите патишта беа затворени, а огнот беснееше во Бејтманс Беј и околните села. Местата кои ги посетував цел живот веќе не постоеја.
Бевме поштедени од ужасот да бегаме на плажа со нашите деца и да држиме пешкири врз главите додека врз нас паѓаат разлетани жарчиња. Но не бевме поштедени од гушење со отровниот воздух.
Во Канбера на првиот ден од Новата година го имавме најлошиот воздух на планетата. Следните пет дена ги минавме забарикадирани во нашиот стан. Научив многу нови нешта; на пример дека не можете да ја вклучите климатизацијата кога има толку многу чад надвор затоа што чадот ќе влезе внатре; дека деца под 14 години не смеат да носат П2 маски кои ги филтрираат отровните честички затоа што постои опасност да се задушат; дека излегувањето надвор при такво ниво на чад ви ги гори очите за минута; и дека да бидете заглавени во една просторија четири дена и притоа да го преживеете и најтоплиот ден во историјата на Канбера од 44 степени Целзиусови, е ужасно.
Нашиот стан беше загреан како сауна и немаше начин да отвориме прозорец или да ја вклучиме климатизацијата. Најлошо од сѐ, немаше ни каде да избегаме. Во јавните згради беше полошо одошто дома. Чадот беше насекаде.

На 5 јануари, откако мојата ќерка повраќаше цела ноќ како последица на отровниот воздух, се евакуиравме по вторпат. За огромна сума купивме карти до Аделаида, речиси на другиот крај на континентот, за да се сместиме кај роднините. Излегувањето од аеродромот во Аделаида беше како чекор назад во нормалниот живот. Добивме нешта кои сме ги земале здраво за готово; како нормалниот воздух. Моите роднини се шегуваа дека сме станале бегалци од климатските промени. Но не беше смешно.

Но, кризата е далеку од завршена, како што постојано се потсетуваме. Ќе се вратам во Канбера за една недела, иако во околината сѐ уште горат 130 пожари, и заканата постои. А кога пожарите ќе згаснат, кога веќе нема да има што да гори, што потоа? Климатските научници со години предупредуваат дека сезоната на пожари во Австралија ќе станува сѐ подолга и посмртносна. Сега можат да кажат дека биле во право.
Има некој одвратна иронија во фактот дека земјата со едно од најлошите досиеја во однос на климата сега стана пример за тоа што ни носат климатските промени.
Но доколку нешто ги извлече Австралијанците од нивната зачмаеност, тоа е ова. Мојот брат забележува дека за климатските промени веќе не зборуваат само левичарските Зелени. Дури и „нормалните“ луѓе зборуваат за тоа. Можеби има некаква поука во сето ова.
Во меѓувреме, нашите прекрасни стари шуми се пеплосани, а нашите уникатни животни изгореа живи. Оние кои никогаш не биле во Австралија треба да знаат дека тоа беше прекрасно место со огромни еукалиптуси на источниот брег. Ќе ви се допаднеше.