وبلاگ‌ها به محلی بدل شده‌اند برای زدن حرف‌های مهم‌تر

گرچه وبلاگ حاصل عصری پیش از به وجود آمدن وب۲ و ایجاد شبکه‌های اجتماعی تحت وب است، اما یکی از ویژگی‌های مهم آن، خاصیت به روز بودنش است که موجب انعطاف‌پذیریش می‌گردد تا بتواند همراه با پیشرفت دنیای مجازی، خود را تطبیق دهد. همین عامل موجب شده تا همزمان با تشکیل شبکه‌های اجتماعی، وبلاگ‌ها هم خاصیت اجتماعی‌تری پیدا کنند و خودشان به یک شبکه‌ی اجتماعی بزرگ بدل شوند. بوجود آمدن ابزارها و وب‌سرویس‌هایی چون Google Friends و Facebook Blog Networks پاسخی بود برای اصرار وبلاگ‌ها بر توسعه یافتن و دلیلی است بر وجود ظرفیت‌های لازم برای اجتماعی شدن وبلاگ‌ها.

بر همین اساس معتقدم که نه تنها وبلاگ‌نویسی عنصری جدا از عصر شبکه‌های اجتماعی نیست، بلکه خود یکی از زیربناهای وجود و پویایی شبکه‌های اجتماعی است. البته ارتقای وب موجب شده است تا وبلاگ‌نویسی شکل پویاتر و البته کامل‌تری بگیرد. وجود شبکه‌هایی چون Twitter، FriendFeed، Facebook و... موجب شده است تا وبلاگ‌ها حالت پروفایلی بودن خود را از دست بدهند، چرا که حالا بلاگ‌نویس، وب‌سرویس‌هایی را در اختیار دارد که می‌تواند از آن‌ها برای ایجاد پروفایل مجازی خود استفاده کند. همچنین سرویس‌های وب۲ موجب شدند تا روزانه‌نویسی در بلاگستان تا حد زیادی تحت تاثیر قرار بگیرد. حالا اغلب بلاگرها برای آگاه کردن دیگران از احوال شخصی‌شان، آن‌ها را روانه‌ی اکانت توئیترشان می‌کنند. با وجود سرویس‌هایی چون Delicious هم دیگر مدت‌هاست که لینک‌گردی‌های بلاگ‌نویسان محدود به ستون کناری‌ وبلاگ‌شان شده است. اما همه‌ی این‌ها نه تنها موجب نشدند که هویت وبلاگ زیرسوال برود، که حتی موجب مستحکم‌تر شدن این موجودیت نیز شد‌ه‌اند. حالا وبلاگ‌ها به محلی بدل شده‌اند برای زدن حرف‌های مهم‌تر!

شاید ما روزانه تعداد زیادی پیامک برای آشنایان‌مان ارسال کنیم و یا ساعت‌ها با دوستان‌مان درباره‌ی مسائل روزمره گپ‌ بزنیم و... اما در مقابل همه‌ی این محتواهای روزمره، محتوای ارزشمند را آن نویسنده‌ای تولید می‌کند که وقتش را جهت تولید و بسط یک اندیشه، سرمقاله، داستان، فیلم و... صرف می‌کند.

وبلاگ‌ها نیز در دنیای وب چنین حالتی دارند. شاید شبکه‌های اجتماعی، روزمرگی را در وب روان‌تر کرده باشند، اما با این حال هنوز هم ارزشمندترین محتویات وب، در وبلاگ‌ها انتشار می‌یابند. از سوی دیگر توسعه‌ی شبکه‌های اجتماعی، خود به توسعه‌ی وبلاگ‌ها نیز منجر شده است. گسترش شبکه‌های اجتماعی و بالا رفتن روابط تحت وب موجب شده است تا جامعه‌ی مجازی، گسترده‌تر از قبل شود و سلیقه‌های بیشتری به آن رجوع کنند. به نسبت همین بالا رفتن ترافیک جامعه‌ی مجازی، وبلاگ‌ها نیز بیش از گذشته دیده می‌شوند، که همین عامل موجب دلگرمی بلاگرها بوده و مشوّقی برای پرداختن بیشتر به بلاگ‌شان شده است.
بنابراین اعتقاد من بر این است که با ظهور شبکه‌های اجتماعی و توسعه‌ یافتن فضای وبلاگ‌ها، وبلاگ‌نویسی از اهمیت دوچندانی برخوردار شده است و ارزش و اعتبار آن نیز بیش از پیش گشته است.

اما گذشته از این بحث‌ها، شخصاً بلاگ‌نویسی را مهمترین بخش زندگی مجازیم می‌دانم. نه به دلیل دیده شدنش، یا هویت بخشیدنش، بلکه فقط به‌خاطر شبکه‌ی وجودی "من" بودنش! اینکه آنچه را می‌دانم یا آنچه را که معتقدم با دیگران به اشتراک بگذارم و بازخوردهای‌شان را ببینم، شبکه‌ای از «احساس دیگران» به «وجود من» می‌سازد که هیچ نظیری برایش وجود ندارد!

گرچه مشغله‌ی نان، وقتی برای پرداختن کافی به بلاگ‌نوشت نمی‌گذارد، اما هنوز با همه‌ی کاستی‌ها، جائی است که بیش از همه جا «من»ی که دوستش دارم در آن ظهور می‌کند. آنجاست که می‌توانم اندیشه‌ام را بی محابا، با وجود همه‌ی خودسانسوری‌های ناشی از فاش شدن هویت حقیقیم، برانم. و این حس آزادی ناشی از بلاگ‌نویسی، در این فضای بی آزادی، شیرین‌ترین حسی است، که می‌شود این روزها احساسش کرد.

ببینید: ده سالگی وبلاگستان فارسی به روایت تصویر

MI/YK