هشتاد سالگی بازلیتز، خالق نقاشیهای وارونه
جورج بازلیتز که یکی از بزرگترین نقاشان زنده محسوب میشود، ۸۰ ساله شد. به مناسبت تولدش، نهاد بیلر(Beyeler) از گزیدههای آثار این نقاش، نمایشگاهی ترتیب داده است تا ثابت کند او همچنان پویایی خود را حفظ کرده است.
جورج بازلیتز سال ۲۰۱۰ در نمایشگاهی در یکی از گالریهای شهر درسدن آلمان مقابل دو اثر خود ایستاده است. این تصاویر وارونه به دیوار آویخته نشدهاند، بلکه سبک نقاشی او اینگونه است.
بازلیتز در اواسط دهه ۱۹۵۰ میلادی به تحصیل در رشته نقاشی در شرق آلمان مشغول شد.
بازلیتز زندگی حرفهای خود را با نقاشی "تحریکآمیزی " شروع کرد که مدرسه هنر برلین-وایسِنزه آن را بهخاطر آنچه "نپختگی هنری" میدانست، دور انداخت. این نقاشی که "شبی با شکوه در سطل" نامیده شد، پسربچهای را در حال خودارضایی به تصویر میکشد. این نقاشی یکی از مشهورترین کارهای بازلیتز است.
نام اصلی این نقاش هانس-گئورگ کِرن است. او در منطقه کوچکی به نام "دویچ بازلیتز" در شهری در ایالت زاکسن آلمان به دنیا آمد و بعدا نام منطقه تولدش را به عنوان نام هنری خود برگزید. در این تصویر یکی از آثار متاخر بازلیتز با عنوان "دروازه باز" دیده میشود.
بازلیتز با مرتجعان هنری که در شرق و غرب آلمان با آنها مواجه میشد، مبارزه میکرد. در آن زمان در آلمان شرقی نقاشی از قالبهای مرسوم تبعیت میکرد، در حالی که در آلمان غربی به فرمهای اتنزاعی بهای خاصی داده میشد. بازلیتز به هیچ کدام از این دو ایدئولوژی تعلق خاطر نشان نداد. او در نهایت در تابلوی "شام دیرهنگام در درسدن" (تصویر) به جابهجا کردن سوژهها پرداخت.
چرخه روسی
بین سالهای ۱۹۹۸ و ۲۰۰۵ بازلیتز ۶۰ "تابلوی روسی" ساخت که در آنها به بیگانهسازی سوژههایی پرداخته بود که در جوانی در آلمان شرقی (سابق) با آنها آشنا شده است. بازلیتز که در شرق آلمان زاده شده است، سال ۱۹۶۹ به نقاشی وارونه روی آورد. او تا کنون به این سبک وفادار مانده است. نقاشیهای وارونه بازلیتز او را در دهه ۱۹۷۰ میلادی به شهرت رساندند.
بازلیتز درمصاحبهای با مجله تلویزیونی "یورومکس" دویچه وله میگوید: «ایده این نقاشیها را خیلی دوست دارم. باورم نمیشود این من بودم که این ایده را ابداع کردم. زمانی که مشهور نبودم این جور نقاشی کردن را معرفی کردم. آن زمان همکارانم این ایده را نپسندیدند.»
"خانمهای درسدنی"
نمایشگاه دوسالانه درسدن در سال ۲۰۰۹ بهانهای بود برای بازلیتز تا مجسمههای چوبی خود با نام "خانمهای درسدنی" را به نمایش بگذارد. این نمایشگاه به مناسبت ۲۰ سالگی فروریختن دیوار برلین در درسدن برگزار شد. این بار، بازلیتز چوب را به عنوان ابزار هنری انتخاب کرده بود. او در این باره گفته است: «وقتی که مدت طولانی با چکش به جانش بیافتم، چوب دیگر چوب باقی نمیماند.»
بازلیتز در طول دوره کاری بیش از شش دههای خود، تعدادی مجسمه یادبود ساخته است.