نقشه‌بردار سراسر كشور
۱۳۹۹ مرداد ۳۱, جمعه
هوشنگ سيحون در خانواده‌ای فرهيخته و هنرمند رشد كرد. مادرش تار و سه‌تار را دلنشين مينواخت.
پنج ساله بود كه نقش‌هايش با زغال آنقدر خوب بودند كه او را برای سياه كردن ديوارهای خانه سرزنش نمی‌كردند.
۲۴ ساله بود كه رشته معماری را در دانشگاه تهران به پايان رساند و به دانشكده هنرهای زيبای پاريس رفت و چهار سال پس از آن با ارائه پروژه ساخت يادمان ابوعلی سينا در همدان از دانشكده بنام "بوزار" پاريس دكترای هنر گرفت، به ايران بازگشت و دانشيار هنر شد.
۳۴ ساله بود كه استاد رشته خود در دانشگاه تهران شد و طراحی كاربردی را به درس‌های هنر دانشگاه افزود.
۴۲ ساله بود كه سرپرست دانشكده هنرهای زيبا شد و رشته های موسيقی، هنرهای دراماتيك و شهرسازی را در آن دانشكده بنيان نهاد.
او چندين ساختمان ماندگار مانند آرامگاه خيام، عطار، فردوسی و نادرشاه و همچنين بانك سپه تهران و چند دفتر كار و خانه مسكونی ساخت و چند اثر تاريخی مثل ايستگاه راه آهن تهران را بازسازی كرد:
«از آنجا که خيام گفته "آرزو دارم در بهاران برگ گل روی مزارم بریزد"، مكانی در باغ را كه اختلاف ارتفاع سه متری نسبت به درختان زردآلوی باغ داشت، انتخاب كردم».
۵۲ ساله بود كه نگاره‌هايش در كنار آثار هنرمندان بزرگ در دانشگاه ماساچوسِت آمريكا به نمايش درآمد كه برجسته‌ترين آنها كلافی بود از خطهای موازی و پر پيچ و تاب كه هيچ جا همديگر را قطع نمی‌كردند.
از او چندين كتاب و مقاله كارشناسی در زمينه معماری به جا مانده كه ماندگارترين آنها "نگاهی به ايران" به زبان فرانسه است كه در آن طرح‌ها و نقاشی‌هايی از سراسر كشور گنجانده است:
"من اعتقاد زیادی به اصطلاح معماری اسلامی ندارم چون آنوقت معماری دوبی، شارجه، عربستان و مصر و دیگران هم مطرح می‌شود. اگر تابستان گرم داریم و زمستان‌های سرد كه ما را كلافه می‌كند، باید در معماریمان ملحوظ باشند، نور آفتاب باید دخالت مستقیم در معماری ما داشته باشد. معماری دو بال دارد: یكی عملكرد است كه تركیب عوامل و شرایطی است كه حاصل را برای مخاطب روان و راحت می‌سازد، و دیگر زیبایی".
او اندكی پس از پيروزی انقلاب ۵۷ مجبور به ترك ايران شد و باقی عمر را در اروپا، آمريكا و سرانجام در كانادا گذراند و به نقاشی پرداخت.
هوشنگ سيحون در ۹۳ سالگی در ونكووِر درگذشت.