میهن‌دوست سفیدپوست آفریقایی

می‌گفت: "میهن من آفریقای جنوبی است؛ هرچند با زبان و فرهنگ انگلیس دمخور و همنشین باش."

پدر نادین گوردیمر (Nadine Gordimer) ساعت‌ساز یهودی‌تبار لیتوانیایی و مادرش بریتانیایی بود.

نُه ساله بود که نخستین داستانش را درباره زندگی خانواده سفیدپوستش با خدمتکاران سیاهپوست نوشت و ۱۵ ساله بود که نخستین داستانش منتشر شد:

"می‌خواستم با نوشتن به زندگی‌ام معنا بدهم. زندگی اجتماعی در زادگاهم را معجزه می‌پنداشتم که به فاجعه تبدیل شد."

۲۵ ساله بود که در سال ۱۹۴۸، سال آغاز نظام نژادپرستی در میهن‌اش به دانشکده ادبیات رفت اما آنقدر مشغول نویسندگی بود که تحصیل را واگذاشت:

"سیاهان هیچ‌کجا و هیچ‌گونه اجازه همنشینی و همراهی با سفیدان را ندارند. درهای رستوران‌ها، سینماها، موزه‌ها و حتا توالت‌ها به روی آنها بسته است. همه‌جا باید جدا باشند".

۳۰ ساله بود که نخستین رمانش "روزهای دروغین" که به گفته او تنها اثر الهام‌گرفته از زندگی نویسنده است منتشر شد. سرگذشت دختر سفیدپوستی که با دختر سیاهپوستی دوست و با واقعیت پیرامونش روبرو می‌شود:

"ناگهان پی می‌برد که کجا زندگی می‌کند و نژادپرستی در زندگی روزمره چیست. ۲۴ سالش بود که پندارهایش را کنار زد. این یعنی آغاز نه پایان".

درونمایه هر ۱۵ رمان و دیگر آثار او تضاد اجتماعی در کشورش و برخورد با بیدادگری و نژادپرستی است هرچند او خود را یک نویسنده سیاسی نمی‌دانست:

"نویسنده به جامعه‌اش تعهد دارد. نه اینکه سیاهانی که من توصیف می‌کنم همه فرشته باشند".

۶۸ ساله بود که جایزه ادبی نوبل گرفت:

"می‌پرسند با پایان نظام نژادپرستی دیگر درباره چه می‌نویسم؟ پایان این نظام آغاز یک نظام پیچیده اجتماعی است، پس آن پرسش بیجا است".

دو سال پیش از مرگش در آخرین رمانش "هیچ زمانی مانند امروز نبوده" تصویری از جامعه پس از نژادپرستی آفریقای جنوبی با همه فسادها، شکاف میان فرادستان و فرودستان و قهر حاکم را به دست می‌دهد.

نادین گوردیمر در ۹۰ سالگی در ژوهانسبورگ درگذشت.