«مقابل آمریکا می‌توانستیم بهتر از این بازی کنیم»

دویچه‏وله: تیم ملی بسکتبال ایران در چهارمین دیدار جام جهانی ترکیه، آن‏طور که انتظار می‏رفت، مقابل ایالات متحده‏ی امریکا متوقف شد. شما بازی را از دیدگاه ورزشی و هم‏چنین از جوانب حاشیه‏ای فراوانی که داشت، چطور دیدید؟

مصطفی هاشمی: من هیچ‏وقت در باره‏ی جوانب حاشیه‏ای صحبت نمی‏کنم. دیدگاه و زندگی من، فقط ورزشی است. از بعد ورزشی که بالاخره امریکا قوی‏ترین تیم لیگ دنیا (NBA) را دارد. بازیکنان‏اش باتجربه هستند و سال‏های سال است دارند در این سطح بازی می‏کنند، شرایط سخت را دیده‏اند، بازی در حالت‏‏های مختلف را لمس کرده‏اند و تجارب بین‏المللی‏شان آن‏قدر زیاد است که به آن‏ها اعتماد به‏نفس می‏دهد. تیم امریکا در طول بازی، حاکم بر بازی بود، ولی من فکر می‏کنم که در نیمه‏ی دوم و کوارتر سوم و چهارم اشتباهات تیم ما مقداری زیاد شد. اگرنه، نباید این بازی با این اختلاف تمام می‏شد. به هر حال تجربه‏ی خوبی برای بازیکن‏ها است که با نوع‏های مختلف بازی، نوع بازی اروپایی، امریکایی، نوع بازی سرعتی و… آشنا شوند. هرکدام از این‏ها یک سبک است. بچه‏های ما به قول عامیانه با این نوع بازی‏ها هم تنه‏ به تنه شدند و کمبودهای‏شان را حس کردند. بالاخره یک سری کمبودها فردی است و خود بازیکن جبران می‏کند. یک سری کمبودها هم گروهی است و به مسائل سخت‏افزاری و نرم‏افزاری برمی‏گردد که جای خود دارند. در هر صورت تجربه‏ی خوبی بود. ولی فکر می‏کنم بسکتبال ما در چند سال اخیر خیلی رشد کرده و پتانسیل خیلی قوی‏ای دارد. بازهم تاکید می‏کنم که ما می‏توانستیم بهتر بازی کنیم. نبود صمد و حامد در این‏جا به تیم خیلی لطمه زد. ما فقط بازی مستقیم، یعنی از مهدی به حامد انجام دادیم. بازی به بال‏ها کشیده نشد. اگر بازی به بال‏ها کشیده می‏شد، شاید تمرکز روی داخل کم‏تر می‏شد و ما می‏توانستیم بازی‏مان را راحت‏تر پخش کنیم.

نگاهی هم به آخرین دیدار مرحله‏ی گروهی ایران در جام جهانی، در مقابل اسلووانی، داشته باشیم. اگر این بازی را با بازی در مقابل امریکا مقایسه کنید، چه چشم‏اندازی برای این بازی دارید؟

یک سری اشتباهات داشتیم که باید این اشتباهات را جبران کنیم و بازی امروزمان را پررونق‏تر کنیم. البته سبک بازی اسلووانی با امریکا متفاوت است. ولی فکر می‏کنم، مسئله‏ی روانی هم مؤثر است، یعنی مهم است که بچه‏ها حس برتری‏جویی داشته باشند. این حس را داشته باشند که می‏توانند بازی را ببرند. علاوه بر آن، از این‏جا تجربه به‏دست بیاورند و در گوان‏جو در بازی‏ها‏ی آسیایی به‏کار بگیرند که البته فکر می‏کنم که قهرمان آسیا می‏شویم.

اما قبل از این‏که به مسابقات آسیایی بپردازیم، هنوز به جام جهانی نگاه کنیم؛ این مسابقات چه دست‏آوردی می‏تواند برای ادامه‏ی رشد بسکتبال ایران داشته باشد؟

به نظر من، این بازی‏ها دو دست‏آورد فنی داشت؛ یکی از آن‏ها وجود ارسلان کاظمی است که بالاخره یکی از پدیده‏های بسکتبال ما است که به تیم ملی تزریق شد. ولی ایراد کار این است که ارسلان باید پست‏اش را مشخص کند. نمی‏تواند بازیکن سه‏ونیم باشد. یا سه و یا چهار. البته کمی که سن‏اش بالا برود، به خاطر نوع فیزیک‏اش، برای او چهار بازی کردن‏ سخت خواهد بود. باید یاد بگیرد شوت کند و بازی بیرونی انجام بدهد. به یک بازیکن پست ۳ کلاسیک تبدیل شود که بتواند جای صمد بازی کند. دست‏آورد دیگر این بود که ما باید یاد بگیریم و یاد بدهیم که حامد فقط توی پست بازی کند. حامد دیگر این‏قدر به بالای پست نیاید و اقدام به شوت ۳ و یا ۲ بکند. حال ۲ پایین را می‏تواند. اما باید سعی کند درگیر شود، از درگیر شدن‏اش، فشار روی تیم مقابل بالا می‏رود و بازیکنان بیرونی راحت‏تر بازی می‏کنند. اما در این حالت تمرکز فقط روی بازیکنان بیرونی خواهد بود. به بازی‏های این چند روزه توجه کنید، می‏بینید که هیچ‏کدام از تیم‏ها، سانتری در حد و اندازه‏های حامد نداشتند. حامد یک بازیکن بزرگ است و باید این نوع بزرگی‏اش را کامل در اختیار تیم ایران قرار بدهد.

چند سالی است که بسکتبال ایران در آسیا یکه‏تاز است و چندین مقام قهرمانی را به‏طور متوالی، به‏دست آورده است. چه قدمی به عنوان قدم بعدی باید برداشته شود که جهانی شدن بسکتبال ایران تثبیت شود؟

یک سری مسائل به امکانات سخت‏افزاری ما از قبیل سالن و… برمی‏گردد. یک سری هم به لیگ قبلی‏مان برمی‏گردد. پیش از این نیز گفته‏ام که ما از اسفندماه گذشته که لیگ‏مان تمام شد تا آذرماه، یعنی ۹ ماه از سال، به خاطر اردوهای تیم ملی، لیگ را تعطیل کردیم. این خوب نیست. لیگ ما که شاید قوی‏ترین لیگ آسیا باشد باید هشت نه ماه سال را دربر بگیرد. اگر ما لیگ قوی‏ای داشته باشیم، تعداد بازیکن بیشتری خواهیم داشت. در این کمیت، کیفیت نیز به‏دست می‏آید. اما اگر این راه را ادامه بدهیم، فاصله‏ی نخبگان‏مان در تیم ملی با بازیکنان متوسط و پایین‏مان، خیلی زیاد و عمیق‏تر می‏شود. باشگاه‏های ما باید سرمایه‏گذاری بیشتری بکنند، خارجی‏ها را زودتر بیاورند. هرچه بیشتر این بازیکنان با بازیکنان ما در تعامل باشند، چه در باشگاه خودی و چه در مسابقات، اثرات خوبی خواهد داشت که تا به‏حال هم داشته است. باشگاه‏های ما باید در تورنمنت‏های بین‏المللی زیادی شرکت کنند. وقتی ما ۱۰ باشگاه داشته باشیم که در تورنمنت‏های بین‏المللی بازی می‏کنند، یعنی ما ۱۲۰ بازیکن را درگیر کرده‏ایم. در حالی‏که در تیم ملی ۱۲ یا ۱۸ و در خوشبینانه‏ترین حالت ۲۰ بازیکن درگیر می‏شوند. این شیوه باعث می‏شود که کیفیت بسکتبال ما بالاتر برود. درست است که ما الان قهرمان آسیا هستیم، ولی اگر خودمان را ارتقاء ندهیم، در یک فلات حرکت می‏کنیم و بعد هم نزول می‏کنیم. تصور من بر این است که ما باید آن‏چه را گفتم، به اجرا بگذاریم تا بسکتبال ما خود را از آسیا جدا کند. چون اگر بخواهیم خودمان را در آسیا حبس کنیم، افق دیدمان کوتاه می‏شود. ما باید افق‏ دیدمان را بالا ببریم که بتوانیم همیشه قهرمانی آسیا را تکرار کنیم و در عین حال دیگر بازی کردن با کروواسی، برزیل و اسلووانی عادی بشود. ممکن است در شرایط خوبی آن‏ها را ببریم. باید این اتفاق هم بیفتد. به اعتقاد من، اگر تیم ما از این تیم‏ها برای خودش غول نمی‏ساخت، شاید یکی از آن‏ها را می‏برد.

شما با تیم باشگاهی "مهرام" چندین بار قهرمان جام قهرمانان باشگاه‏های آسیا شده‏اید و روی‏هم‏رفته سهم بزرگی را در رشد بسکتبال ایران دارید. از راز موفقیت‏تان، از کلید کامیابی بسکتبال برای‏مان تعریف کنید.

یکی از دلایلی که بسکتبال ما در این مدت رشد کرده، این است که باشگاه‏های خوبی آمدند که سرمایه‏گذاری کردند. با این سرمایه‏گذاری بازیکنان را کامل در اختیار گرفتند، بازیکنان خارجی استخدام کردند، پول تزریق کردند و احساس مسئولیت بیشتری در بازیکنان ایجاد کردند. مربی‏هایی در بسکتبال ما صعود کرد‏ه‏اند -بدون هیچ اغراقی می‏گویم- که افتخارات ورزش ما هستند. آن‏ها عاشق بودند، قهرمان ملی بودند و تحصیل کرده‏اند و با بسکتبال روز آشنا هستند. کیفیت مربی‏گری آن‏ها واقعاً در سطح اروپا است. یعنی بسکتبال روز را به نحو احسن بلدند و این باعث شده بسکتبال ما به این‏جا برسد. فکر می‏کنم عشق دانستن، یادگیری و مسئولیت پذیری‏ای که در این مربی‏ها وجود دارد، به بازیکنان‏شان سرایت کرده و بازیکنان احساس می‏کنند که باید جدی‏تر باشند و تمام اصول را از مربی‏ها یاد گرفته‏اند.

حامد حدادی، ستاره‏ی تیم ملی بسکتبال ایران، پس از پیروزی ایران مقابل تونس، در گفت‏وگو با بخش فارسی دویچه‏وله گفت که صدا و سیمای جمهوری اسلامی بازی‏های بسکتبال ایران را به‏طور مستقیم پخش نمی‏کند و این یک بی‏احترامی به بسکتبال ایران و باعث شرم و تأسف برای ورزش ایران است. نظر شما در این مورد چیست؟

شاید صدا و سیما هم یک سری معذوریت‏هایی داشته باشد. ولی ما به عنوان یک بسکتبالیست دوست داشتیم، آرزو می‏کردیم، هرچند می‏دانم فوتبال یک ورزش همه‏گیر در دنیا است، ولی ما هم انتظار داشتیم در سطح پایین‏تری، توجهی هم به جام جهانی بسکتبال می‏شد که مانند فوتبال هرچهار سال یک‏بار تکرار می‏شود. مضافاً که تیم ملی ما در این جام جهانی شرکت داشت. ما دوست داشتیم که صدا و سیما بازی‏های بیشتری از این جام را نشان می‏داد. ما هم به عنوان یک بسکتبالیست از این مسئله استقبال می‏کردیم. ولی متأسفانه… شاید معذوریت‏هایی داشته‏اند، من واقعاً نمی‏دانم چرا، سعی می‏کنم هیچ‏وقت هم خود را وارد این جریانات نکنم. ولی چیزی در وجود ما ماند که نتوانستیم بازی‏ها را کامل از صدا و سیما ببینیم.

مصاحبه‌گر: فرید اشرفیان

تحریریه: شهرام احدی

برای شنیدن گفت‌وگو با مصطفی هاشمی، بر لینک پایین صفحه کلیک کنید!