مذاکرات آفریقا و اروپا در پرتغال

در اجلاس بارسلون همچنین به خاطر حضور رابرت موگابه، دیکتاتور زیمبابوه تنش سیاسی محسوسی مشهود بود که توجه بیشتر رسانه‌های گروهی اروپا را جلب کرده است.

روزنامه هلندی تروف از ترکیب سران دو قاره در اجلاس بارسلون انتقاد کرده است:

«در میز کنفرانس بیشتر دولتمردان مهم اروپا کنار رابرت موگابه، دیکتاتور زیمبابوه نشسته بودند که با اعمال اختناق سیاسی و بیتدبیری اقتصادی کشور خود را ویران کرده است. عمر البشیر، رئیس جمهور سودان نیز حضور داشت که مسئولیت او در بحران دارفور انکارناپذیر است. سران اروپا به برگزاری این نشست اصرار داشتند، زیرا بیم دارند چین به نفوذ خود در قاره سیاه بیش از پیش افزایش دهد. اما وقتی آنها با موگابه و البشیر بر سر یک میز می‌نشینند، اصول بنیادین خود را زیر پا می‌گذارند. روشن است که اتحادیه اروپا به تنهایی نمی‌تواند شرایط سیاسی را در جهان تغییر دهد، اما نباید به خاطر منافع اقتصادی، اصول بنیادین دموکراسی و حقوق بشر را به فراموشی بسپارد.»

روزنامه اسپانیایی ال پایس در شماره امروز خود درباره اجلاس سران اروپا و آفریقا نوشته است:

«اجلاس سران اتحادیه اروپا با کشورهای آفریقایی همان گونه پایان یافت که پیش‌بینی شده بود: سخنان بسیار و محتوای اندک. واقعیت این است که در رابطه اروپا و آفریقا نابرابری اقتصادی، سیل مهاجرت و آشوب و بحران در آفریقا همچنان تعیین کننده است. برای بیرون آمدن از چنین اغتشاشی به تلاشی فوق‌العاده نیاز است. از طرف دیگر اروپا نگران نفوذ روزافزون چین در آفریقاست. چین در پنج سال گذشته حجم تجارت خود با آفریقا را پنج برابر کرده است و شرایط سیاسی ناگوار کشورهای منطقه نیز هیچ مانعی برای آن به شمار نمی رود.»

روزنامه آلمانی لاوزیتسر روندشاو، چاپ کوتبوس نیز به این اجلاس پرداخته است:

«زمان آن فرا رسیده است که اروپا آفریقا را از نو کشف کند، و این بار نه به عنوان نیروی استعماری یا اربابی ثروتمند، بلکه به عنوان شریکی هم‌پایه و همسایه‌ای پراهمیت. اروپا نمی‌تواند شرایط قراردادهای تجاری موجود را یک‌طرفه دیکته کند، اما می‌تواند آنها را به بحث بگذارد. برگزاری جام جهانی فوتبال در سال ۲۰۱۰ در آفریقای جنوبی می‌تواند گامی نمادین در برخورد تازه کشورهای غنی و فقیر باشد.»

روزنامه سویسی تاگس انسایگر، چاپ زوریخ در شماره امروز خود نوشته است:

«قدرت‌های استعماری سابق قصد دارند آفریقا را به عنوان شریکی هم پایه به رسمیت بشناسند، تا با هم در راه حل مشکلات مشترک گام بردارند. آفریقا در اجلاس لیسبون نشان داد که ارزش‌های دموکراسی و حقوق بشر را می‌پذیرد، اما انتقاد از خارج را دخالت در امور داخلی خود می‌داند. و اروپا همچنان در این خیال باطل است که همه کار را از روی خیرخواهی انجام می‌دهد و نه به خاطر منافع اقتصادی. در چنین شرایطی باید فعلا به شعارهای امیدبخش سیاسی دل خوش داشت.»

روزنامه لوکزامبورگر ورت درباره اجلاس سران اروپا و آفریقا چنین نوشته است:

«بالا گرفتن توجه اروپا به قاره آفریقا تصادفی نیست. اهمیت قاره سیاه هم به عنوان بازار فروش و هم به عنوان منبع انرژی و مواد خام رو به افزایش است، به‌ویژه آنکه رقیب نیرومندی مانند چین به قاره خیره شده است. موقعیت تازه آفریقا به این قاره فقیر فرصت می دهد که رشد کند و برای ساکنان خود زندگی شایسته‌ای فراهم سازد. اما این آرزو تنها در حالتی تحقق می یابد که سران آفریقا مسئولیت بشناسند و به دموکراسی و حقوق بشر احترام بگذارند. این امر به زمان نیاز دارد، اما اروپا می‌تواند به خاطر منافع خود به این روند کمک کند.»