مخترع برق یا نهادينه‌ساز نوآوری
۱۳۹۷ بهمن ۲۲, دوشنبه
پدر ادیسون يك مهاجر كانادايی بود و شغل‌های آزاد بیدرآمد داشت. مادرش آموزگار بود و توماس را كه مشكل شنوايی داشت و كم‌هوشش میپنداشتند، به مدرسه نفرستاد و خودش به او درس داد.
چهار ساله بود كه روی تخم‌مرغ‌ها مینشست مگر بتواند از آنها جوجه درآورد.
۱۱ ساله بود كه دیاكسيد گوگرد را به عنوان ضد آفت سيب‌زمينی به كار برد كه البته باعث از ميان رفتن خود محصول هم شد.
۱۴ ساله بود كه به سواحل شرقی آمريكا رفت.
نخست روزنامه‌ای با دستگاه چاپ ساخت خودش منتشر میكرد و میفروخت تا اينكه با يك تلگرافچی آشنا شد و با ترميم و بهسازی دستگاه تلگراف رفته رفته آوازه خلاقيتش در محل پيچيد.
در خاطراتش نوشته كه از ۲۰ سالگی تا ۱۸ ساعت در روز كار میكرد. میگفت: «زندگی كوتاه است. اگر فرض بگيرم كه ۵۰ سال عمر كنم، وقت زيادی ندارم.»
۲۹ ساله بود كه در روستای مِلوپارك در ۲۰ كيلومتری نيويورك نخستين آزمايشگاه ويژه نوآوری را ساخت و وعده داد كه هر ۱۰ روز يك اختراع كوچك و هر شش ماه يك كشف يا اختراع بزرگ از اينجا صادر شود. اگر دو هزار اختراعش را بخش بر سال‌های زندگی‌اش كنيم، او هر ۱۱ روز يك اثر تازه بر جای گذاشته است.
مي‌گفت: «فرق من با مخترعان ديگر اين است كه آنها ايده را زود رها میكنند ولی من میگويم ۱۰ درصد آفرينش، ۹۰ درصد كوشش.»
۳۰ ساله بود كه با وجود كم‌شنوايی ميكروفون ذغالی و دستگاه ضبط صدا را ساخت و صدايش را ماندگار كرد.
۳۲ ساله بود كه توانست لامپی با عمر ۴۰ ساعت بسازد. او برای يافتن ماده مناسب اِلِمِنت درون لامپ، شش هزار تركيب را آزمايش كرد.
هرچند بسياری از اختراع‌های او نخستين كشف نبودند، اما هدف او همواره كارآيی ساخته‌هايش برای مصرف‌كننده عادی بود.
او پيشتاز ساخت قطارها و خودروهای الكتريكی، كنترها، پيام‌رسان‌های صوتی، دوربين فيلمبرداری و صدها دستگاهی است كه امروزه ما به طور خودكار از آنها بهره میگيريم.
توماس اديسون در ۸۴ سالگی در وِست اورِنج، نزديك نيويورك، درگذشت.