مادر پیکرتراشی

پدر لیلیت تریان کارمند بانک ملی و مادرش دستی در هنر طراحی داشت و دخترش را از کودکی به طراحی و نقاشی آشنا کرد.

۱۸ ساله بود که دبیرستان را به پایان رساند، فرانسه آموخت و به دانشکده هنرهای زیبا راه یافت اما دو سال پس از آن رشته نقاشی را رها کرد و در دانشکده هنرهای زیبای پاریس رشته پیکرسازی را به پایان رساند.

دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید

۲۵ ساله بود که به تهران بازگشت و با ساختن چندین پیکر ماندگار که از اندازه‌های طبیعی بزرگ‌تر بودند، هنر نوین پیکرسازی را به جای کارهای سنتی نشاند.

پیکرهای او با آمیزه‌ای از گچ و گل و نخ‌های ضخیم کتانی ساخته شده‌اند و به باور آگاهان این هنر کارهای پیکرساز سوئیسی آلبرتو جاکومِتی را به یاد می‌آورند.

بافت‌های خشن و حفره‌های اسفنجی در او گویی پوسیدگی تدریجی انسان‌ها بر اثر سختی‌ها و نارسایی‌ها را می‌نمایانند.

به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید

۲۸ ساله بود که آثارش را در نخستین نمایشگاه جهانی دوسالانه هنرهای تجسمی تهران به نمایش گذاشت نقدهای ستایشگرانه‌ای از سوی منقدان اروپایی صورت گرفت.

۳۰ ساله بود که با گشایش دانشکده هنرهای تزیینی تهران کار استادیاری را در این نهاد آغاز کرد و تا اندکی پس از انقلاب که او را اخراج کردند به تدریس پرداخت:

"من تنها بودم و حدود ۶۰ دانشجو را در طول هفته آموزش می‌دادم. آنها مجبور بودند در پایان هفته یک کار برای داوری آماده کنند. برنامه‌ای داشتم که در طی یک روز انجام می‌شد. دانشجویان مکلف بودند پروژه تعریف‌شده را در یک روز به انجام برسانند. صبح، طرح و برنامه را اعلام می‌کردم و بعد از ظهر تحویل می‌گرفتم، با این شیوه کار دیگر کسی فرصت کپی کردن از کتاب‌ها را پیدا نمی‌کرد. مجسمه‌سازی روی میز، کار بچه ها را مشکل می‌کرد. از مسئولین دانشکده خواسته بودم چرخ‌های گردان تهیه کنند تا بچه‌ها بتوانند حجم‌هایشان را روی آن بچرخانند و بر روی اثر خود اشراف داشته باشند".

پس از انقلاب ۵۷ که خانه‌نشین شد، در خانه شخصی‌اش پیکر می‌ساخت و آموزش می‌داد.

لیلیت تریان در ۸۸ سالگی در زادگاهش درگذشت.