فراخوان به آزادى على فرحبخش و روزنامه نگاران ديگر ايراني!
۱۳۸۶ فروردین ۱۲, یکشنبه
على فرحبخش همكار بسيارى نشريات اصلاح طلب از جمله ياس نو، شرق و سرمايه بوده است. فرحبخش كه براى شركت در نشست سازمان‌هاى غير دولتى در باره رسانه ها به بانكوك سفر كرده بود، ششم آذر ماه ۸۵ هنگام بازگشت در فرودگاه دستگير شد. دستگيرى او چهل روز از سوى مقامات جمهورى اسلامى پنهان نگاه داشته شد و تنها پس از انتشار اين خبر توسط انجمن صنفى روزنامه‌نگاران بود كه رييس زندان‌هاى كشور آن را تاييد كرد.
خانواده على فرحبخش به اميد آزادى او و از بيم پيچيده شدن پرونده‌اش، خبر دستگيرى او را تا مدتها اعلام نكردند. عيسى سحرخيز عضو انجمن صنفى روزنامه‌نگاران ايران در مورد اين كه سكوت نسبى انجمن در مورد آقاى فرحبخش به عدم تمايل خانواده ايشان بر مى‌گردد يا نه، مى‌گويد:
”جرم و دستگيرى ايشان به صورتى نبوده كه بحث مطبوعات مطرح باشد. انجمن دفاع هميشه وظيفه خود دانسته كه در مورد مسائل مربوط به نهادهاى مطبوعاتى يا خود مطبوعات و نه يك فرد پيگيرى كند، هر چند از اين گونه مسائل هم نمى‌گذرد. مسئله خانواده ايشان هم هست كه از همان ابتدا مسئله را دنبال نكردند. اما انجمن بدون اين كه توجه كند خانواده‌ها چه مى‌خواهند، وظيفه خود می‌داند كه موضوع را دنبال كند“.
اتهام جاسوسى اما به يك روزنامه‌نگار زده شده است. پرسش اينجاست كه انجمن صنفى روزنامه‌نگاران با وجود اتهامى كه خطوط قرمز امنيتى و محرمانه را يادآورى مى‌كند، براى شفاف شدن موقعيت يك همكار در بند خود چه مى تواند بكند.
” در اين مسئله انجمن فارغ از اتهام مى‌خواهد موضوع روشن شود. بحث اينست كه مسئله بطور كلى مطبوعاتى نيست. پرونده آقاى عبدى، قاضيان يا گرانپايه و يا آقاى گنجى كه كنفرانس برلين را مطرح كرده بودند، در ظاهر جرم مطبوعاتى نبود. در مورد آقاى فرحبخش هم همينطور است. اما فارغ از اينها با افكار عمومى نمی‌توان اينگونه بازى كرد و اتهامى زد كه خانواده يا وكيل به متهم دسترسى نداشته باشند و ما هم دسترسى نداشته باشيم. وقتى موضوع اينگونه پيش ميرود، افكار عمومى شك مى كند كه آيا حادثه‌اى واقعا اتفاق افتاده يا بحث پاپوش درست كردن است“.
آيا اگر مدافعان حقوق بشر و حقوق صنفى به دليل حساسيت اتهام‌هايى چون جاسوسى، پشت مرز ممنوعه امور امنيتى توقف كنند، خطر اين نيست كه اتهام هايى از اين دست رايج شوند و حذف‌ها و بازداشت‌ها با چنين محملى پيش روند؟ عيسى سحرخيز مى گويد:
”متاسفانه ما با موارد بسيارى روبرو هستيم كه روزنامه نگاران ما به طور مستقيم يا غير مستقيم به مسائل امنيتى ارتباط داده مى شوند. در سال ۷۸ يا ۷۹ بود كه مطبوعات را پايگاه دشمن خواندند و بعد توقيف هاى فله اى شروع شد. در سالهاى اخير به كرات از اتهام جاسوسى و گرفتن پول از خارج و چمدان‌هاى دلار شنيده ايم. اين موضوع بسيار رايج شده و به دليل مبهم بودن ماجرا آدم نمى تواند به راحتى وارد آن شود. نوع اتهام طورى است كه همه با احتياط بيشتر برخورد مى كنند، هر چند وطيفه اينست كه پيگيرى روزمره داشته باشند.“
بايد افزود كه گزارشگران بدون مرز ضمن تاكيد بر آزادى على فرحبخش، خواستار آزادى دو روزنامه نگار زندانى ديگر نيز شده است. يكى از اين دو منصور تيفورى، نويسنده، مترجم و روزنامه‌نگار هفته نامه ناشتى است كه ۱۹ اسفند در مريوان دستگير شده و ديگرى محمدباقر عباسى سملى مديرمسئول هفته نامه محلى سلام جنوب بوشهر است كه به اتهام توهين به پيامبر اسلام در يك مصاحبه، در زندان به سر مى‌برد.
مهيندخت مصباح