سراینده سرود ملی کودکان

برای سنگ مزارش سرود:

"من نغمه‌سرای کودکانم

گیرید ز کودکان نشانم".

عباس یمینی شریف در خانواده ادب‌دوستی رشد کرد و سروده‌های کودکان را نخست از لالایی‌ها و داستان‌های مادرش آموخت و اندوخت.

۵ ساله بود که در روستای دربند آن‌زمان تهران می‌زیست، به دبستان می‌رفت و بعدها تابستان‌ها در مکتب‌خانه درس قدیم می‌آموخت.

۱۰ ساله بود که سروده‌های شاعر آزادی‌خواه بنام فرخی یزدی را برای آوازخوان بی‌سوادی می‌گفت تا او با آوای رسا در کوه و دره به گوش شنوندگان کنجکاو برساند: "در سالهای ۱۳۱۷ـ۱۸ که در دانشسرای مقدماتی تهران برای آموزگاری تحصیل می‌کردم، پایم به کتابخانه باز شد. من که تا آن‌زمان جز کتاب‌های درسی آن هم قابوس‌نامه، بوستان و گلستان و نصاب‌الصبیان ندیده بودم، چنان به شوق آمدم که کتاب انگلیسی "ابران و تیتانیا" را برای کودکان ترجمه کردم".

۲۳ ساله بود که نخستین شعر کودکانش در نخستین مجله ویژه کودک "نونهالان" چاپ شد:

"سوسکه می‌گه جیر جیر

کرده گلوم گیر گیر".

از آن پس او همه وقتش و توانش را صرف سرودن شعر و نوشتن داستان‌های کودکان کرد و می‌خواست پایان‌نامه دکتری‌اش را در زمینه ادبیات کودک بنویسد ولی چون با این کار موافقت نشد گفت:

"دکترایم را از بچه‌ها می‌گیرم".

۲۸ ساله بود که سروده‌هایش به کتاب‌های درسی راه یافتند.

۳۴ ساله بود که به دانشگاه کلمبیا در آمریکا رفت و در رشته ادبیات کودکان کارشناسی ارشد گرفت.

او سردبیر چندین مجله کودکان بود و ۳۷ ساله بود که "کیهان بچه‌ها" را بنیان نهاد.

در سروده‌های بی‌پیرایه و روان او در عین سرگرمی و شادیآفرینی، بیشتر با پندآموزی و مهر به طبیعت و ایران روبرو می‌شویم:

برخی از این سروده‌ها به سرود ملی کودکان می‌ماندند:

"ما گل‌های خندانیم، فرزندان ایرانیم

ایرانِ پاک خود را، مانند جان می‌دانیم".

در بسیاری از سروده‌هایش حیوانات و جماداتی مانند ساعت و کتاب به زبان می‌آیند:

"من یار مهربانم، دانا و خوش‌بیانم

گویم سخن فراوان، با آنکه بی‌زبانم".

از او ۳۰ کتاب شعر و داستان کودک به جا مانده که شاید "دارا و آذر" کتاب کلاس اول دبستان ماندگارترین آنها باشد چون سالها نخستین کتاب آموزشی در ایران بود.

۴۱ ساله بود که نهاد سوادآموزی "روش نو" را در تهران بنیان نهاد که از کودکستان تا پایان دوره راهنمایی را دربر داشت.

آخرین کتابش "شهر ناپدیدان" را در اوج بیماری و اندکی پیش از درگذشتش به پایان رساند:

"من نغمه‌سرای کودکانم

شاد است ز مهرشان روانم

عباس یمینی شریفم

گیرید ز کودکان نشانم".

عباس یمینی شریف در ۷۰ سالگی در زادگاهش درگذشت.