رونالدینهو؛ ستاره‌ی همیشه خندان برزیل
۱۳۹۰ اردیبهشت ۱۲, دوشنبه
هنگامی که رونالدینهو در هفت سالگی نخستین جرقه‌های نبوغ خود را در بازی فوتبال آشکار ساخت، پدرش به او نصیحت کرده بود که نباید فراموش کند که بازی فوتبال برای لذت و شادی است. این سخن همواره در گوش رونالدینهو طنین‌انداز بود و او بعدها در زمان درخشش خود در میدان‌های بزرگ بین‌المللی، برای خود خصوصیتی را حفظ کرده بود که شاید بسیاری از ستارگان فوتبال آن را به فراموشی می‌سپارند. رونالدینهو با همه‌ی وجود از بازی فوتبال لذت می‌برد.
رونالدینهو در جریان بازی، غالبا لبخندی بر لب داشت و حرکات سریع و حیرت‌آور او با توپ همواره با وجد و شادی همراه بود. او مانند کودکی بود که وقتی توپ به او می‌رسید، چنان غرق بازی می‌شد که پیرامون خود را یکسره فراموش می‌کرد.
ببینید: ده‌های فراموش‌نشدنی تاریخ فوتبال از دریچه‌ی دوربین
هنگامی که برزیل در سال ۲۰۰۲ به مقام قهرمانی جهان رسید، در خط میانی این تیم جوان ۲۲ ساله‌ای توپ می‌زد که هنوز در سایه‌ی نام ستارگانی چون رونالدو و ریوالدو بود. این جوان ۲۲ ساله هنوز جایگاه تثبیت شده‌ای در تیم ملی برزیل نداشت، ولی در آن دوره از مسابقات با یک گل زیبا و استثنایی در دیدارهای یک‌چهارم نهایی در برابر انگلستان نشان داد که ستاره‌ای بزرگ در آسمان فوتبال جهان در حال برآمد است.
رونالدینهو که یک سال پیش از آن از باشگاه پورتو آلگره‌ی برزیل به باشگاه پاریس سن‌ژرمن فرانسه منتقل شده بود، به سرعت توجه مسئولان باشگاه‌های درجه‌ی یک اروپا را به خود جلب کرد و در سال ۲۰۰۳ با رقم باورنکردنی ۳۰ میلیون یورو به بارسلونا پیوست. او به ستاره‌ی اصلی تیم بارسلونا تبدیل شد و با این تیم نه تنها چند بار قهرمان اسپانیا شد، بلکه در سال ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ دوبار به عنوان بهترین بازیکن جهان برگزیده شد. رونالدینهو در سال ۲۰۰۵ توپ طلایی بهترین بازیکن سال اروپا را نیز ربود.
همه‌ی فوتبالدوستان جهان از رقابت بارسلونا و رئال مادرید در اسپانیا آگاه‌اند ولی شاید ندانند که به دلیل سختی این رقابت، در مادرید به ندرت یک بازیکن بارسلونا مورد تشویق قرار می‌گیرد و در بارسلون هم وضع همینطور است. یکی از رویدادهای جالب در تاریخچه‌ی بازی‌های میان این دو تیم به سال ۲۰۰۵ بازمی‌گردد. در بازی آن سال در ورزشگاه سانتیاگو برنابو مادرید، رونالدینهو ستاره‌ی بارسلونا پس از دادن پاسی عالی که به گل تبدیل شد، دو بار نیز با ربودن توپ از بازیکنان حریف در میانه‌ی میدان، با دریبل‌های برق‌آسا خود را به دروازه‌ی رئال رساند و هر بار دروازه‌ی این تیم را گشود. بارسا در پایان سه بر صفر پیروز شد، ولی پیروز واقعی این دیدار رونالدینهو بود. مادریدی‌ها به‌رغم این شکست تلخ، در پایان بازی بپا خواستند و با کف‌زدن‌های ممتد به تشویق اعجوبه‌ی برزیلی پرداختند. این موردی استثنایی در باره‌ی یک بازیکن استثنایی بود.
جام کنفدراسیون‌ها در سال ۲۰۰۵ فرصتی بود که رونالدینهو بتواند توانایی‌های شگرف خود را در میدان‌های بین‌المللی نیز به نمایش بگذارد. او به عنوان بازی‌ساز اصلی و هافبک تهاجمی تیم ملی برزیل، پیراهنی را بر تن داشت که برای فوتبالدوستان برزیلی مقدس بود و زمانی پله و زیکو پوشیده بودند: پیراهن شماره‌ی ۱۰. در دیدار نهایی این جام، برزیل توانست با اقتدار کامل آرژانتین را چهار بر یک درهم کوبد و قهرمان شود. ستاره‌ی بی‌چون و چرای آن دوره از مسابقات رونالدینهو ۲۵ ساله بود.
یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های رونالدینهو، دریبل‌های پی در پی و سرسام‌آور او بود که در دل هر مدافعی رعب می‌افکند. مدافعان تیم حریف به ندرت می‌توانستند برای مقابله با دریبل‌های او چاره‌ای بیندیشند. در کنار آن، رونالدینهو از دیدی عالی برای دادن پاس‌های دقیق برخوردار بود و می‌توانست مهاجمان خودی را در موقعیت‌های طلایی قرار دهد. اگر به دو ویژگی بالا این خصوصیت را نیز بیفزاییم که رونالدینهو گل‌زنی خطرناک و تمام‌کننده‌ای با هوش بود، در وجود او به ترکیبی ایده‌آل دست می‌یابیم که همه‌ی بازیکنان بزرگ شماره‌ی ۱۰ تاریخ از آن برخوردار بوده‌اند.
رونالدینهو با چنین ویژگی‌هایی سکان میانه‌ی میدان تیم ملی برزیل را در مسابقات جام جهانی ۲۰۰۶ در آلمان بر عهده داشت. ولی برزیل در دیدار یک‌چهارم نهایی به دیوار سخت زیدان و یارانش برخورد و از دور مسابقات بیرون رفت. این ناکامی بزرگی برای تیم پرستاره‌ی برزیل بود. از یک سال پس از آن جام جهانی ناموفق، روند نزولی رونالدینهو نیز آغاز شد و او دیگر هرگز نتوانست به روزهای اوج خود دست یابد.
انتقال از بارسلونا به آ.ث.میلان نیز به‌رغم فراز و نشیب‌ها چاره‌ساز نشد و رونالدینهو پس از مدت‌ها نیمکت‌نشینی در میلان، در سال ۲۰۱۱ بار دیگر به برزیل و این بار به باشگاه فلامنگو بازگشت. اگر چه این بازگشت با جشن و کارناوالی از شادی فوتبالدوستان برزیلی همراه بود، ولی کارشناسان فوتبال معتقدند که دوره‌ی اوج رونالدینهو برای همیشه سپری شده است.
بهمن مهرداد
تحریریه: پارسا بیات