ردپا دراینترنت
۱۳۸۶ تیر ۸, جمعهطرح کلی اینترنت اینگونه است: دو کامپیوتردر دو طرف روبروی هم قراردارند. درمیان این دو، یک ابر بزرگ اطلاعاتی وجود دارد. هرچیزی که دراینترنت مبادله شود همانند ایمیلها، مکالمات تلفنی اینترنتی، اطلاعات کارتهای اعتباری و حتی وب سایتهای بازدید شده، در این ابر اطلاعاتی شناورهستند.خیلیها به این اطلاعات علاقه مندند : جاسوسها، شرکتهای بازاریابی، جنایتکاران وهمچنین پلیس.
کنستانتسه کورتس (Constanze Kurz) در شرکت CCC (Chaos Computer Club) کارمیکند، شرکتی که از مجموعه ای ازهکرها تشکیل شده، که حفرههای ایمنی دراینترنت را پیدا میکنند. وی دراین رابطه میگوید: «هر کسی به عنوان یک کاربرعادی فکرمیکند که دراینترنت هویتی ناشناخته دارد، اما عملاً اینطور نیست.» در حقیقت هرکسی با گشتن در اینترنت از خودی ردی به جا میگذارد.
برنامه های گمنام سازی، از بین برندهی ردهای اینترنتی
مهمترین رد به جا مانده در اینترنت، آدرس آی پی ها هستند. مجموعهای از اعداد که هر کس هنگام وارد شدن به اینترنت دریافت میکند. شرکتهای خصوصی، آی پی شخصی خودشان را دارند و کاربران تا زمانی که آنلاین هستند از آی پی شرکتهای عرضه کنندهی اینترنتی استفاده می کنند و به محض خارج شدن از اینترنت یک مشتری دیگر این شماره را دریافت میکند. درنتیجه تنها آی اس پی ها ( شرکتهای ارائه دهندهی اینترنت) می دانند که در پشت یک آی پی چه کسی نهفته است. ازهمین رودولتهای اروپایی در پی موظف کردن ارائه دهندگان اینترنتی به ذخیره سازی این اطلاعات هستند.
اگر کسی واقعاً از تحت تعقیب قرار گرفتن توسط حکومت می ترسد، می تواند ازبرنامه های گمنام سازی استفاده کند. به طور مثال پروژه گمنام سازی دانشگاه درسدن به نام JAP برنامه هایی را ارائه می دهد که ادرس آی پی را می پوشانند. البته آنگونه که مارکوس شافرین (Markus Schaffrin) از اتحادیهی صنعت اینترنت (eco) توضیح می دهد حقه های ساده تری نیز می توانند رد یاب ها را به اشتباه بیندازند. او می گوید: « در آن صورت می توان برای وبگردی به یک کافی نت رفت. آنوقت نه تروریست و نه جنایتکار، بلکه مدیر کافی نت به دردسر می افتد.»
در آینده تروریست های حرفه ای و رؤسای مافیا از کامپیوترهای شخصیشان به اینترنت وصل نمی شوند.
روشهای جدید تجسس
با این همه، این اطلاعات، که می بایست توسط شرکتهای ارائه دهندهی اینترنت ذخیره شوند، برای تعقیب کنندگان کیفری آنچنان هم بی فایده نیست. کلاهبردارهای کوچک یا کپی کنندگان غیر قانونی، نسبت به چنین اقدامات امنیتی بی توجهاند. از همین رو برای پلیس، با وجود اینکه هیچگونه محتوایی ذخیره نمی شود، روشهای جدید تجسسی بدست می آیند.
کنستانزکورتس می گوید: «در بعضی از موارد این اطلاعات حتی ازمحتواهم با ارزشترهستند.» با استفاده از این اطلاعات می توان به راحتی فهمید که چه کسی با چه کسی در ارتباط است و این ارتباطات تا چه اندازه ای صمیمانه است. « با بررسی تعداد دفعاتی که یک شخصی با دیگری صحبت می کند، می توان تصویری اجتماعی ازفرد ساخت و به این صورت گروه ها را شناسایی کرد.»
پلیس، تنها طرفداراین دادهها نیست
فقط پلیس نیست که به دادههای شناوردراینترنت علاقه دارد؛ بلکه مؤسسات هم خواهان بدست آوردن اطلاعات دربارهی همکارانشان هستند، یا کلاه برداران کارتهای اعتباری که درجستجوی اطلاعات محرمانهی مشتریان هستند و درآخر در زمینهی جاسوسیهای اقتصادی نیزاینترنت، امکانات جدید و خطرات تازهای را در بردارد.
پیشترهاهنگامی که کسی می خواست اطلاعاتی را در بارهی رقیب خود به دست آورد یا میبایست پرس وجومیکرد یا با خبرچین ها صحبت می نمود. امروزه گزارههای اطلاعاتی فراوانی وجود دارند که دربرگیرندهی دادههای ارزشمندی هستند. هنردراینست که آدم مناسب را بیابید. به این کار در زبان تخصصی " کنکاش اطلاعاتی" می گویند. با استفاده از روشهای ریاضی و آماری میتوان حجم انبوهی از دادهها را ارزیابی ومقایسه کرد. کورتس می گوید: « امروزه بیرون کشیدن اطلاعات دربارهی یک آدم ازمجموعه ای از دادهها اصلاً کارسختی به حساب نمیآید.»
اگر کسی از این می ترسد که درآینده، مثلاً درهنگام تقاضای شغل، تمام اطلاعات خصوصیش از سوی کنکاشگران اطلاعاتی بررسی گردد، لازم نیست که نگران شود، چراکه این اتفاق به ندرت می افتد. خیلی از آدمها آنقدر اطلاعات از خودشان به طور داوطلبانه بر روی اینترنت قرار می دهند که می توان از طریق ماشینهای جستجو انبوهی از داده های شخصی و شغلیشان را پیدا کرد.
کورتس می افزاید: « تمام اطلاعات شخصی، که فرد زمانی بر روی اینترنت قرارداده است، بالقوه قابل بازیابی هستند. در حقیقیت گوگل بزرگترین مجموعهی اطلاعاتی است که ما در تمام دنیا داریم.»