راه طولانی زنان "طرفدار حق رأی" در بریتانیا تا پیروزی
جنبش "حق رأی برای زنان" در بریتانیا سرانجام ششم فوریه سال ۱۹۱۸ به پیروزی رسید. تا آن روز اما زنان راهدرازی را پیمودند: کتک خوردند، تهدید شدند و به زندان افتادند، اما دست از مبازره برای خواسته خود برنداشتند.
حکومت در قبضه سبیلداران
اوایل قرن بیستم میلادی در بریتانیا تمامی دستگاههای دولتی در اختیار مردان بود. مردان هم علاقهای به حضور جنس مخالف در جمع خود نداشتند. به همین دلیل پلیس بریتانیا با تمام قدرت جنبش زنان را سرکوب میکرد. زنان خواستار مشارکت سیاسی و حق رأی بودند.
زیرک و مصمم
امیلین پانکهرست از بنیانگذاران جنبش رادیکال "زنان طرفدار حق رأی" بود. او ابتدا تلاش کرد با سخنرانیهای پرشور و جذاب نهادهای سیاسی را به حمایت از حق رأی برای زنان ترغیب کند اما وقتی از این راه موفقیتی کسب نکرد به خشونت متوسل شد.
روزی سرنوشتساز
چهارم ژوئیه سال ۱۹۱۳ نقطه عطفی در تاریخ مبارزات زنان برای کسب حق رأی بود. در این روز امیلی دیویسون در جریان یک مسابقه اسبدوانی خود را جلوی یکی از اسبان اصطبل دربار انداخت. هدف او از این حرکت جلب توجه افکار عمومی به مبارزات زنان بود.
مرکز توجه
امیلی به هدف خود رسید، چون در آن مسابقه اسبدوانی نه تنها خانواده سلطنتی بلکه تعداد زیادی خبرنگار حضور داشتند که برخی از آنها حتی چند دوربین فیلمبرداری هم که تازه مد شده بود همراه داشتند.
تولد شهامت از مرگ امیلی دیویسون
امیلی دیویسون در پی جراحات وارده درگذشت. اما در مراسم تشییع او در خیابانهای لندن هزاران نفر شرکت کردند. مرگ او آغازگر فصل تازهای در جنبش زنان بود. "زنان طرفدار حق رأی" طرفداران بسیاری پیدا کردند.
رفتن میخ آهنی در سنگ
مبارزات زنان برای کسب حق رأی پنج سال بعد از مرگ امیلی ادامه یافت تا سرانجام صد سال پیش، ششم فوریه سال ۱۹۱۸ پیروز شد. در این روز قانون تازهای تصویب شد که به زنان حق رای میداد؛ البته ابتدا تنها برای زنان بالای ۳۰ سال و ثروتمند. آنزمان مردان از ۲۰ سالگی میتوانستند رأی دهند. تا رسیدن به برابری واقعی پای صندوقهای رأی برای زنان، بیش از ۱۰ هزار سخنرانی و اقدام دیگر انجام گرفت.