در باره برنامه هاى مبارزه با خشونت عليه زنان در آلمان

در حدود چهل و پنج هزارزن ساليانه در کشور آلمان از چهار ديوارى خانه هاى خود گريخته و به خانه هاى امن زنان پناه مى برند زيرا از طرف همسران خود مورد ضرب و شتم و خشونت و آزار قرار گرفته اند. اکثريت اين زنان چنين مشکلى را سالهاست که به دوش مى کشند ولى به خود جرئت نمى دهند که در باره اين مسئله با کسى به گفتگو بنشينند. حتى دوستان و افراد ديگر خانواده و پزشکان معالج هم در اين زمينه دستشان کوتاه است.

خانم Riemann-Hanewinckel منشى پارلمانى دولت آلمان درباره مبارزه با خشونت عليه زنان در آلمان اعلام کرد که در اينجا هر روز موارد بيشترى درباره اعمال خشونت در خانواده ها به گوش ميرسد. اين به خصوص از زمانى است که بنا بر قانون جديد عليه اين خشونت، از زنان حمايت ميشود که آنها بتوانند در اين مواقع از همسران خود جدا شوند.

او در سخنرانى خود در ساختمان وزارت خانواده آلمان گوشزد کرد: “ما مى دانيم و در صحبت با پزشکان زنان مجروح و صدمه ديده مشخص است که زنان کمى هستند که مايلند در اين باره صحبت کنند و اين موضوع را علنى سازند که جراحتشان به علت صدمات وارده بر اثر کتک و فشار جسمى از طرف همسرانشان بوده است. قطعا اين مسئله با شرم توام است و بسيار مشکل است در باره اين تجربه تلخ صحبت شود. مسئله سخت تر اين است که موضوع خشونت عليه زنان از طرف ديگران هم با سکوت برگزار ميشود، درست مثل موضوعى که تابو است و درباره آن نمى بايست صحبت کرد.”

خانه هاى امن مامنى براى زنان هستند، زمانى که ديگر هيچ امکانى براى آنان وجود نداشته باشد. در آنجا زنان مى توانند تا زمانى که نيازمندند باقى بمانند. امکان مشاوره مجانى و کمک به آنها هم در تمام ساعات شبانه روز وجود دارد. در آنجا است که آنها مى توانند از ترس همسر خود نفسى تازه کنند. در سالهاى اخير رفته رفته در آلمان زنان بيشترى اين جرئت را پيدا مى کنند که اولين قدم ها را برى علنى کردن اين موضوع بردارند و بدين طريق روشنتر ميشود که بطور وحشتناکى آمار خشونت عليه زنان بالاست.

خانم Brigit Schweikert روزنامه نگار آلمانى معتقد است که به دليل تصويب قانون حمايت از زنان عليه خشونت است که آنان مى توانند عليه همسران خود شکايت کنند. اين قانون در سال ۲۰۰۲ به تصويب رسيده و به زنان پشتيبانى حقوقى لازم را داده است. او معتقد است: “اين قانون درستى است، فوق العاده است و براى هر زنى است که به پشتيبانى حقوقى نيازمند است و احتياج به مشاوره و حمايت دارد. ما همه مى دانيم که اين راه دشوارى است. زنانى که براى اولين بار عليه اين خشونت صحبت مى کنند بسيار در معرض خطر هستند زيرا بسيار پيش مى آيد که مردان در اين موارد همه اقدامات را انجام مى دهند که از علنى شدن خشونت و تجاوز خود جلوگيرى به عمل بياورند.”

خانه هاى امن زنان در آلمان پر شده اند. زنان زيادى مى بايست به دليل کمبود جا پس فرستاده شوند. مراکز مشاوره براى اين زنان مملو از نيازمندان است و اين درست در زمانى است که صحبت برسر محدود کردن بودجه براى اين مراکز است.

اين خطر را خانم Riemann- Hanewinckel مشاور پارلمانى دولت در برلين به وضوح گوشزد کرد:
“مشکلى که ما امروز با آن روبرو هستيم مسئله مالى است. ما از نقاط مختلف آلمان و از ايالت هاى مختلف شنيده ايم که بودجه براى حمايت، کمک و مشاوره براى زنان در موارد مختلف محدود شده است. اين در حالى است که به خصوص بعد از تصويب قانون حمايت از زنان در مواردى که خشونت بر عليه آنان به کار گرفته شده است، تعداد بيشترى از آنان به خانه هاى امن پناه مى آورند و به مشاوره نيازمند هستند.”

زنان در خود جرئت بيشترى احساس مى کنند که در باره اين مسئله شرم آور و آزاردهنده بطور علنى صحبت کنند.

لازم به يادآورى است که روز جهانى منع خشونت عليه زنان براى اولين بار در سال ۱۹۸۱ از طرف زنان آمريکاى جنوبى و جزاير کارائيب اعلام شد. به اين وسيله آنها مى خواستند از سه خواهرى ياد کنند که دزديده شدند، به آنها تجاوز شد و به قتل رسيدند. آنها اين واقعه را به عنوان سمبل خشونت عليه زنان برگزيدند. از سال ۱۹۹۹ اين روز از طرف سازمان ملل متحد به عنوان روز منع خشونت عليه زنان نام گذارى شده است.