1. پرش به گزارش
  2. پرش به منوی اصلی
  3. پرش به دیگر صفحات دویچه وله

دانستنی‌هایی عمومی درباره‌ی پاکستان

۱۳۸۶ آبان ۱۳, یکشنبه

نخبگان کشور را سران طوایف، زمین‌داران بزرگ، افسران عالی‌رتبه، تجار، نوکیسگان شهری و تحصیل‌کردگان صاحب‌منصب تشکیل می‌دهند. "دموکراسی" پاکستانی توزیع قدرت در میان این قشر است.

https://p.dw.com/p/C0u2
گریز از فقر و خشونت و تجربه ابعاد دیگری از فلاکت − پاکستان سرزمین "مهاجران" است
گریز از فقر و خشونت و تجربه ابعاد دیگری از فلاکت − پاکستان سرزمین "مهاجران" استعکس: AP

پاکستان همسایه‌ی شرقی ایران است. این کشور با جمعیتی بالغ بر ۱۶۵ میلیون تن، پس از اندونزی، بزرگترین کشور اسلامی از لحاظ شمار اهالی است. پاکستان علاوه بر ایران با افغانستان، چین و هندوستان همسایه است.

وسعت پاکستان ۸۰۰ هزار کیلومتر مربع است که تقریبا دو برابر آلمان می‌شود. کشور در آغاز دو تکه بود. بخش شرقی آن که بنگلادش خوانده می‌شود، در سال ۱۹۷۱ استقلال یافت.

پایتخت کشور اسلام‌آباد است که حدود ۸۰۰ هزار نفر جمعیت دارد. دو شهر عمده‌ی پاکستان کراچی (با حدود ۱۲ میلیون جمعیت) و لاهور (با حدود ۵ / ۶ میلیون جمعیت) هستند.

پاکستان رسما ساختاری فدراتیو دارد و از چهار ایالت شمال غربی، پنجاب، سند و بلوچستان تشکیل شده است. در کشور به پنجاه سخن گفته می‌شود. زبان‌های رسمی اردو و انگلیسی هستند.

اهالی از اقوام و طوایف مختلف‌اند. تعلق قومی قوی‌تر از تعلق ملی است. دولت مرکزی در برخی نواحی هیچ‌گونه نفوذی ندارد. جمعیت هنوز در حال حرکت است. درگیری میان ساکنان برخی شهرها با "مهاجران" از موضوع‌های خبرساز کشور است.

سرزمین "پاک‌ها" هویت خود را اساسا در مقابل هندوستان تعریف می‌کند. در ایدئولوژی قدرت در پاکستان جدایی آن از هندوستان در سال ۱۹۴۷ جدایی "پاک" از "ناپاک" تلقی می‌شود.

پاکستان اولین "جمهوری اسلامی" جهان است. این کشور از سال ۱۹۵۶ خود را به چنین عنوانی خوانده است.

نخبگان کشور را سران طوایف، زمین‌داران بزرگ، افسران عالی‌رتبه، تجار، نوکیسگان شهری و تحصیل‌کردگان صاحب‌منصب تشکیل می‌دهند. "دموکراسی" پاکستانی توزیع قدرت در میان این قشر است. به خاطر پویش اجتماعی و سیاسی و نیز اوضاع منطقه موازنه مدام به هم می‌خورد، جای "دموکراسی" را دیکتاتوری نظامی می‌گیرد، اما چون قدرت اصلی نمی‌تواند به محور قدرت تبدیل شود، پایگاهی محکم برای خود ایجاد کند و دیگران را مجبور به رضایت به سهم خویش گرداند، دوباره آن دیکتاتوری به "دموکراسی" عادت‌شده‌ی پاکستانی گذار می‌کند.

پاکستان کشوری اتمی، اما بسیار فقیر است. ۱۷ درصد اهالی با درآمدی کمتر از یک دلار در روز زندگی را سر می‌کنند. پدیده‌ی بارز اجتماعی در پاکستان گریز توده‌ای از ده به شهر است. دور شهرها کمانی از حلبی‌آبادها کشیده شده است. برخی از کودکان فقیر راهی مدارس دینی می‌شوند تا گرسنه نمانده و آینده‌ای داشته باشند. اسلام‌خواهان افراطی و خشونت‌گرا از میان آنان سربازگیری می‌کنند.

ر