خودسانسوری در میان خبرنگاران ِ افغانستان
۱۳۸۷ اردیبهشت ۱۵, یکشنبه
روز ۲۲ ژانویه سال جاری میلادی، سخنگوی دادگاهی در بلخ، در شمال افغانستان ، حکم اعدام سید پرویز کامبخش را خواند.
پرویز کامبخش، این جوان دانشجوی رشته‌ی خبرنگاری مقاله‌ای از اینترنت چاپ و در میان دانشجویان دانشگاه پخش کرد. در این مقاله نوشته شده بود که بنیادگرایان اسلامی قران را به اشتباه تفسیر می کنند، تا از این راه فشار بر زنان را در اجتماع افزایش دهند. کامبخش می خواست تا با این مقاله بحث در مورد مسئله‌ی زنان را به راه اندازد و نظرش را بازگوید. اما قبل از بحث و تبادل نظر دستگیر شد و به جرم اهانت به مقدسات و مخالفت با قران، بدون حضور وکیل مدافع، در دادگاهی مذهبی به اعدام محکوم شد.
حامد کرزای، رئیس جمهور افغانستان، که در سال‌های ابتدای کارش، پشتیبانی خود را از خبرنگاران محبوس اعلام می کرد، در این مورد نظری نداد و فقط امیدواری اش را بر صحت نظر دادگاه ابراز کرد: «قوه قضایی در این مورد تحقیق خواهد کرد و راهی درست خواهد پیمود.»
پرویز کامبخش اکنون در زندان به سر می برد. قرار است پرونده او در کابل هم بررسی شود. کی و در چه دادگاهی؟ هنوز مشخص نیست.
قانون اساسی ِ افغانستان، آزادی مطبوعات را می‌پذیرد، اما در این قانون هم اضافه می شود که هیچ قانونی نباید با قوانین اسلام در تضاد قرار گیرد. و در چنین شرایطی موافقان آزادی مطبوعات و بنیادگرایان سعی می کنند با تفسیرهای خود، راه را برای قدرت نمایی هموار سازند و حمله به خبرنگاران، شش سال پس از سرنگونی طالبان، هنوز یکی از معضلات همه روزه‌ی افغانستان گشته است و موضوع هایی که می توانند به خطر مرگ ِ خبرنگاران بیانجامند، شمارشان همه روزه افزایش می یابد. این در حالی ست که همه‌ی بخش های قدرت در این کشور سعی می کنند تا خبرنگاران را به سوی خود جلب کنند و در صورتی که خبرنگاری با آنان کنار نیاید و دیدگاه آنان را نپذیرد، به دشمن آنان تبدیل می شود و جانش به خطر می افتد.
مجاهد کاکار، رئیس بخش خبر ِ فرستنده‌ی تلویزیونی طلوع در این مورد می گوید: «بله ، بله. این بلایی ست که به سر همه‌ی خبرنگارهایی می آید، که می خواهند آزادانه کار کنند. ما از طرف دولت تهدید می شویم، از طرف طالبان تهدید می‌شویم و از طرف جنگ سالاران هم تهدید می شویم.»