سی سال پیش، جان لنون، خواننده‌ی پرآوازه‌ی گروه بیتل‌ها، با شلیک چهار گلوله به دست یکی از هوادارانش کشته شد. فیلم سینمایی "پسر هیچ‌کس"، به زندگی این آوازه‌خوان جاودانی، در آستانه‌ی ورودش به دنیای موزیک می‌پردازد.
https://p.dw.com/p/QKkT
جان لنون در سال‌های جوانیعکس: AP
تبلیغات
آهنگ حزن‌انگیز "مادر"، شاید یکی از مشهورترین ترانه‌‌های جان لنون باشد. در این آهنگ او از جمله، از رابطه‌ی پیچیده‌ی خود با مادرش سخن می‌گوید. فیلم سینمایی "پسر هیچ‌کس"، به کارگردانی عکاس و فیلم‌ساز بریتانیایی، سم تیلور وود (Sam Taylor-Wood) نیز، همین رابطه‌ی پر فراز و نشیب را دستمایه قرار داده است. این فیلم بر اساس رمان "تصورش را بکن" از خواهر ناتنی جان لنون، جولیا بیرد (Julia Baird)، ساخته شده است. خانم سم تیلور، عنوان این اولین فیلم سینمایی خود را از یکی از آهنگ‌های گروه بیتل‌ها، "مردی که به هیج‌جا تعلق ندارد" عاریه گرفته است. همسر جان لنون، یوکو اونو (Yoko Ono) نیز در ساختن این فیلم نقش بسزایی بازی کرده است: بدون پشتیبانی مالی او، سم تیلور نمی‌‌توانست صحنه‌های فیلم را در مکان‌های اصلی در لیورپول بریتانیا فیلم‌برداری کند.
"پسر هیچ‌کس"، که به مناسبت سی‌امین سالمرگ جان لنون تهیه شده، در روز ۸ دسامبر در سینماهای آلمان به نمایش در می‌آید. لنون در این روز، در سال ۱۹۸۰، در حالی‌که همراه همسرش یوکو اونو، به آپارتمان خود در شهر نیویورک باز می‌گشت، به دست یکی از هواداران پیشینش با شلیک چهار گلوله کشته شد. می‌گویند، لنون، ترور خود را سال‌ها پیش، پیش‌بینی کرده‌بود: وقتی خبرنگاری در سال‌های دهه شصت از او می‌پرسد، مرگش را چگونه تصور میکند، جان پاسخ داده بود: «احتمالاً یه دیوونه ترتیبم رو می‌ده».
لنون در دوران بلوغ
زندگی، موفقیت‌های هنری و همکاری جان لنون با گروه بیتل‌ها، بارها دستمایه‌ی فیلم‌‌های سینمایی و مستند قرار گرفته است. ویژگی بارز فیلم "پسر هیچ‌کس"، در این است که کارگردان به زندگی این خواننده‌ی پرآوازه در سال‌های نوجوانی و آغاز فعالیت‌هنری او می‌پردازد: در این فیلم جان لنون (با بازی خواننده و هنرپیشه‌ی آمریکایی، آرون جانسون Aaron Johnson)، یک پسر ۱۵ ساله‌ی معمولی است که با خاله‌اش در لیورپول زندگی میکند و اوقات فراغتش را با پرسه‌زدن در خیابان‌ها، متلک‌گفتن به دخترها و دست به‌یقه‌شدن با جوانان هم‌سن خود می‌گذراند.
عکاس و فیلم‌ساز بریتانیایی، سم تیلور وودعکس: AP
این پسر خوش‌تیب و شوخ طبع و بزن‌بهادر، با این‌حال از دردی جانکاه رنج می‌برد: کمبود محبت مادر. جولیا، مادرش (با بازی بی‌نظیر آن ماری داف (Ann Marie Duff او را در ۵ سالگی ترک گفته و ناگهان ناپدید شده است. "خاله می‌می"(با بازی درخشان کیرستن اسکات ـ توماس Kirsten Scott-Thomas)، که در اصل حق مادری بر گردن جان دارد، حاضر نیست درباره‌ی این راز خانوادگی با او سخن بگوید: «به جای این حرف‌ها، به فکر درس و مشقت باش! تکلیف شبت را انجام داده‌ای؟» ولی درس و مدرسه، آخرین "سرگرمی‌هایی" هستند که جان برای "تأمین آینده‌اش" به فکر آن‌ها می‌افتد...
کشمکش اصلی بین "خاله می‌می"که زنی منضبط و جدی‌ست، با جانِ که سال‌هایِ بلوغ را می‌گذراند، از همین‌‌جا آغاز می‌شود. جولیا، با روحیه‌ی سرکش و هرج‌و مرج‌طلب خود، یک‌باره بر سر راه جان قرار می‌گیرد و به این کشمکش دامن می‌زند. او "خاله می‌می"را متهم میکند که جان را در ۵ سالگی از او دزدیده است... گریز به دنیای موزیک، تنها پناهگاهی است که جان برای فرار از این کشمکش‌ها کشف میکند: او ترجیح می‌دهد، "پسر هیچ‌کس" نباشد. ولی این مادر او، جولیاست که با آموختن ماندولین به جان لنون، درِ ورود او را به جهان موسیقی می‌گشاید...
"محبوب‌تر از مسیح"
نمایی از فیلم "پسر هیچ‌کس": جان لنون هنگام ترک لیورپول به عزم لندن برای فتح دنیای موزیکعکس: Senator Film
زندگی اجتماعی جان لنون، تنها به دنیای موزیک محدود نمی‌شود. او در طول عمر ۴۰ ساله‌ی خود، در عرصه‌های سیاست برای برقراری صلح و علیه جنگ، نویسندگی و هنرپیشگی هم فعالیت داشت. یکی از جنجال‌برانگیزترین گفته‌های او، در سال‌های دهه‌ی شصت، خشم مقامات واتیکان را برانگیخت. لنون هنگامی که بیتل‌ها در اوج شهرت بودند، در گفت‌وگویی به خبرنگاری گفت که این گروه "از مسیح هم محبوب‌تر است." همین گفته سبب تحریم آهنگ‌ها، سوزاندن صفحه‌ها و عکس‌های‌اعضای گروه و لغو کنسرت‌های‌آنان، به ویژه در ایالات متحده‌ی آمریکا شد. مقامات واتیکان، پس از گذشت ۲۸ سال از مرگ لنون، در سال ۲۰۰۸ از این "پسر هیچ‌کس"، اعاده‌ی حیثیت کردند.
برای پی‌بردن به داستان فیلم "پسر هیچ‌کس" و دیدن نماهای آن، روی نشانه‌ی » کلیک کنید:
جان لنون (با بازی خواننده و هنرپیشه‌ی آمریکایی، آرون جانسون Aaron Johnson)، در ۱۵ سالگی، پسری معمولی است که از زندگی بسیار ناراضی است. او از این که هیچگاه از محبت مادر و پدر بهره‌ای نبرده، رنج می‌کشد و در پی یافتن هویت، خواست‌ها و نیازهای خود است. از این‌رو از درس‌خواندن، باز می‌ماند و به دلیل "عدم موفقیت" از مدرسه اخراج می‌شود. جان، ولی حکم اخراج خود را از "خاله‌می‌می" که هزینه‌ی زندگی او را تأمین و نقش مادر را برای او بازی میکند، مخفی نگه‌می‌دارد....عکس: Senator Film
روزهای جان با پرسه‌زدن در خیابان‌ها و پیروی از مد روز می‌گذرد. دوست باوفای جان، پت شوتن (با بازی جُش بولت Josh Bolt) او را همیشه در این "فعالیت‌ها" همراهی میکند. جان و پت هر دو می‌کوشند، به سبک جوانان آمریکایی لباس بپوشند و مدل موی الویس پریسلی را که شهرتش در آن زمان، سراسر جهان را فراگرفته بود، تقلید کنند. پت در این نما، جدیدترین صفحات الویس را به جان نشان می‌دهد.عکس: Senator Film
... متلک گفتن به دخترهای مدرسه، یکی از سرگرمی‌های "وقت‌گیر" جان است. او پس از مدتی با یکی از آنان (راست، با بازی اوفلیا لوی‌باند ـ Ophelia Lovibond) طرح دوستی می‌ریزد. این دو، اغلب با یکدیگر در جنگل دیدار می‌کنند و به معاشقه و مغازله می‌پردازند...عکس: Senator Film
"خاله می‌می"(با بازی درخشان کیرستن اسکات ـ توماس Kirsten Scott-Thomas)در اصل، حق مادری بر گردن جان لنون دارد. او زنی منضبط و جدی‌ست و می‌کوشد با جان و خواست‌هایش با تفاهم روبرو شود. تأمین هزینه‌ی زندگی و "بزرگ‌کردن" جان، حربه‌ای است که او در هر کشمکشی با "پسر محبوبش" به کار می‌گیرد: «اگر من نبودم، تو توی خیابون از گشنگی و سرما مرده بودی!»عکس: Senator Film
با ورود جولیا، مادر اصلی جان (با بازی بی‌نظیر آن ماری داف (Ann Marie Duff ، به زندگی او، "خاله می‌می"دیگر نمی‌تواند با تهدید "یا درس یا سرمای خیابان" جان را مجبور به تحصیل کند. چون جولیا اتاقی در اختیار "پسر تازه‌یافته‌اش" می‌گذارد که: «هر وقت خواستی، بیا، هر وقت هم نخواستی، نیا!» جولیا، برای درس و مدرسه هم اهمیت ویژه‌ای قائل نیست. لذت بردن از زندگی و کشف ناشناخته‌ها، شعار زندگی اوست؛ به همین‌خاطر هم جان را در ۵ سالگی ترک گفته و ناپدید شده است... در این حال، کشمکش و ستیز بین دو خواهر بر سر آینده‌ی جان بالا می‌گیرد...عکس: Senator Film
جان برای گریز از این فضای مسموم به جهان موزیک پناه می‌برد؛ گروهی تشکیل می‌دهد و به تقلید از الویس پریسلی، در این و آن بار و مراسم، کنسرت می‌دهد و ترانه‌هایی که خود سروده اجرا میکند. در یکی از این برنامه‌ها او با پل مک کارتنی (با بازی توماس برودی زانجستر ـ نفر اول، چپ) آشنا می‌شود. مک کارتنی به جان لنون نواختن درست گیتار از روی نُت را می‌آموزد... یکی از نخستین کارهای گروه بیتل‌ها پس از تشکیل، اجرای ترانه‌ی مادر جان لنون است: «مادر، من برای تو همیشه بودم، ولی تو برای من هرگز نبودی/ من همیشه ترا می‌خواستم، ولی تو هیچگاه مرا نخواستی/ پس، می‌خواهم تنها بگویم، بدرود، بدرود... »عکس: Senator Film
"خاله می‌می" و "مادر جولیا"، پیش از آن که جان به هر دو "بدرود" بگوید و لیورپول را ترک کند... "مادر جولیا"، که در تصادفی کشته می‌شود، هرگز فرصت دیدن "موفقیت پسرش" را در جهان موزیک نمی‌یابد.عکس: Senator Film
