ایران و جامعه‌ی بین‌الملل
۱۳۸۶ مهر ۴, چهارشنبه
زمان براى یافتن راه حلی دیپلماتیک در رابطه با کشمکش اتمی با ایران در حال از دست رفتن است. در این باره روزنامه انگلیسى "تایمز" می‌نویسد:
«آرزوى محورى ملی‌گرایى کوته‌بینانه ایران که محمود احمدى نژاد، رئیس جمهور این کشور حامل آن است، دستیابى به تسلیحات اتمى است. ایران از طریق دستیابى به سلاح هسته‌اى خواهان گسترش نفوذ خود فراسوى مرزهایش مى‌باشد. سخنان سارکوزى، رئیس جمهور فرانسه، معقول بود، زمانی که وى ایران مجهز به سلاح اتمى را غیرقابل قبول و این کشور را به عنوان خطرى براى ثبات منطقه و جهان خواند. گرچه زمان در حال سر آمدن است، اما هنوز دیر نشده و مى توان این خطر را از طرق دیپلماتیک برطرف کرد.»
روزنامه آلمانى ”نویه اوزنابروکر تسایتونگ“ (Neue Osnabrücker Zeitung) نیز به اختلافات جامعه بین المللى با ایران پرداخته است:
« پیش کشیدن راه حل نظامى دررابطه با مشاجرات اتمى با ایران زود است. چنگ و دندان نشان دادن سبب انحراف از ضرورت بکارگیرى سریع و قاطع تمام اهرم‌هاى سیاسى و اقتصادى در این زمینه می‌شود. این راه به هرحال بهتر از درغلتیدن عجولانه و بدون استراتژى در یک ماجراجویى نظامى است. نمونه همسایه ایران، یعنى عراق، نشان مى‌دهد که چگونه یک لشکرکشى نظامى مى‌تواند غیرقابل کنترل شود. موفقیت‌هاى نظامى در آغاز جنگ عراق تقریباً فراموش شده‌اند. غرب هم اکنون در وضعیت امنیتى‌ای قرار گرفته است که در واقع بهتر از شرایط پیش از جنگ نیست. با توجه به مشاجرات موجود با ایران مى‌توان گفت که زورآزمایى از نوع سارکوزى به هیچ وجه راه حل مناسبى نیست.»
روزنامه ”لیبراسیون“، چاپ فرانسه هم برنامه اتمى ایران را به تفسیر کشیده است:
«آیا باید ایران را بمباران کرد؟ درصورت دستیابى ایران به سلاح اتمى، عربستان سعودى، مصر و شاید ترکیه نیز مسیر ایران را طى کنند. از اسرائیل در این باره سخنى نمى‌توان گفت، چرا که این کشور از ده‌ها سال پیش داراى چنین تسلیحاتى است. آیا راه حل میانه‌اى وجود دارد؟ رفتار ایران و رهبران این کشور غیرقابل پیش بینى است. آنان ظاهراً تهدیدات غرب را جدى نمى‌گیرند. رهبران ایران آگاهند که بمباران این کشور تمام منطقه را به آتش خواهد کشید. رهبران ایران بر این باورند که جامعه بین المللى سرانجام در این باره کوتاه خواهند آمد. افریقاى جنوبى و ژاپن تحت شرایط دیگرى از تسلیحات هسته‌اى صرف نظر کردند و در عوض سودهایى در عرصه‌هاى دیپلماسى، اقتصاد و معاملات بدست آوردند. این مسئله نه آسان است و نه از پیش قابل برنامه‌ریزى، اما باید آن را به آزمون گذاشت.»
روزنامه ”بادیشه نویسته ناخریشتن“ (Badische Neueste Nachrichten) ، چاپ آلمان به سیاست فرانسه در قبال ایران اشاره می‌کند:
«برنار کوشنر، وزیر امور خارجه فرانسه با صراحت و بدون ملاحظات معمول دیپلماتیک رژیم ایران را تهدید کرد. شکى نمى‌توان داشت که حملات وى بدون هماهنگى با نیکلا سارکوزى، رئیس جمهور این کشور، صورت نگرفته است. از زمان تعویض قدرت در کاخ الیزه نسیم تازه‌اى در روابط فرانسه و آمریکا در جریان است. به جاى دشمنى متقابل در امور سیاسى، حال جانبدارى میان این دو کشور حاکم است.»
روزنامه آلمانى ”تاگس اشپیگل“ (Tagesspiegel) با نگاهى به سیاست خارجى آلمان در قبال ایران مى‌نویسد:
«خانم مرکل، صدر اعظم آلمان، ظاهراً در رابطه با ایران و کوسوو جانب اتحاد میان دول غربى (یعنى واشنگتن، لندن و پاریس) را گرفته است. او به خوبى مى‌داند که بسیارى از مردم آلمان از تشدید بحران‌هاى بین‌المللى هراس فراوانى دارند و براى شهروندان آلمانى حقوق ملل، آمادگى براى گفت‌وگو و دستیابى به یک توافق از اهمیت زیادى برخوردار است. شاید به این خاطر است که صدر اعظم آلمان خود را چنین با شدت وقف حقوق بشر ومسایل اقلیمى ساخته است. در اصل، وى براى آینده خود سرمایه‌گذارى مى‌کند. او با ایجاد اعتماد میان شهروندان آلمانى برآن است که در زمان‌هاى بحرانى از قبل آن بهره‌مند شود. کسى که دالایى لاما را به حضور مى‌پذیرد براى استقلال تبت تلاش نمى‌کند، بلکه بیشتر در پى آن است که در صورت حاکم شدن شرایطى مشابه عراق در افغانستان، بتواند سیاست خود را در این کشور ادامه دهد.»