انزوای ایران، پیامد صلح میان اسرائیل و سوریه

مذاکرات میان سوریه و اسرائیل

روزنامه آلمانى ”فاینانشال تایمز دویچلند“ به دنبال از سر گیرى مذاکرات میان سوریه و اسرائیل درباره انزواى ایران مى نویسد:

«اسرائیل خواست هاى خود براى برقرارى صلح با همسایه اش، سوریه را مطرح ساخت. آنچه اسرائیل را به خود مشغول داشته، صرف نظر از حمایت سوریه ازگروه هاى افراطى حماس و حزب الله، روابط نزدیک این کشور با حکومت مذهبى در ایران است. سست شدن روابط میان دمشق و تهران مى تواند یکى از مهمترین پیامدهاى مذاکرات میان سوریه و اسرائیل باشد. مدت زمانى است که ایران نیز نگران تغییر مواضع سوریه به مثابه نزدیک ترین متحد خود مى باشد. اتحاد ایران و سوریه داراى یک نقطه ضعف اساسى است. هیچ پیوند ایدئولوژیکى میان ایندو کشور وجود ندارد. حتا برعکس، در سوریه به عنوان کشورى عرفى، اسلامگرایان افراطى محکوم به اسارت هاى سنگین هستند. اما در تهران به عنوان متحد دمشق اتفاقاً این گروه ها بر سر قدرت هستند. منافع سوریه براى صلحى هم جانبه با اسرائیل در گرو این مطلب است که این کشور به طور کامل در همپیوندى با غرب قرار گیرد و بویژه از سوى امریکا به عنوان همکار برسمیت شناخته شده و تقویت گردد.»

روزنامه اتریشى ”سالزبورگر ناخریشتن“ با تردید به مذاکرات اسرائیل و سوریه مى نگرد و دراینباره از جمله مى نویسد:

اسد، رئیس جمهور سوریه، که به لحاظ سیاسى بارها به عنوان مهره اى سوخته از او یاد مى شد، حال درسه جبهه بازگشت خود را جشن مى گیرد. اسد با آغاز مذاکرات صلح با اسرائیل به مهمترین هدف خود، یعنى خروج از انزواى کشورش، دست یافت. سه سال پس از آنکه اسد کشور همسایه خود، لبنان را، در کام ترورهاى سیاسى فرو کشاند و سرانجام عاجزانه مجبور به خروج نیروهاى خود ازاین کشور شد، حال از در پشت به کابینه لبنان راه یافته است. نزدیکى میان سوریه و اسرائیل نه تنها ممکن است، بلکه به خاطر منافع رهبران دو کشور از احتمال زیادى نیز برخوردار است. تنها پرسش در حال حاضر اینست که آیا رهبران ناتوان قادر به پیشبرد سیاست خود در درون کشورهایشان هستند؟ قدرت اسد در گرو اتحاد با گروه هاى افراطى اسلامگرا است، که هرگونه صلح با اسرائیل را به شدت رد مى کنند. اولمرت نیز با اکثریت قاطعى در اسرائیل روبرو است که با پس دادن بلندى هاى جولان مخالفت دارند.»

موضوع ریاست جمهوری در آلمان

روزنامه ”تاگس آنتسایگر“ چاپ سویس درباره نامزدى هورست کهلر، رئیس جمهور فعلى آلمان، به منظور انتخاب مجدد وى در مقام ریاست جمهورى مى نویسد:

«هورست کهلر تاکنون موفق به طرح و پیشبرد حتا یک مسئله نیز در عرصه سیاست نشده است. او ناتوان از طرح درست مسایل بوده است. زمانی که خواستار تکان دادن مردم است، سخنانش طنینى دهشتناک دارد. و هرگاه خواهان آرامش و نرمى است، مردم را با لالایى گفتن به خواب مى آورد. مردم نیاز به کسى دارند که ضرورت اصلاحات سیاسى را برایشان توضیح دهد، تا که شهامت براى براى آغازى نو را کسب کنند. در اصل آنگلا مرکل باید خواستار تغییر رئیس جمهور باشد، اما او توان انجام این کار را ندارد. برغم اینکه حزب دمکرات مسیحى وانمود مى کند که توانمند است، حزب چپ آلمان با تاثیر بر این حزب مانع از آن شده است که حزب دمکرات مسیحى سیاستى معقول را به اجرا در آورد.»

روزنامه آلمانى ”اشتوتگارتر تسایتونگ“ در مورد موضوع ریاست جمهوری چنین نظر داده است:

«هورست کهلر، رئیس جمهور فعلى آلمان، با تصمیم شجاعانه خود کمک بزرگى به آنگلا مرکل، صدر اعظم آلمان، و گیدو وستروله، رهبر حزب لیبرال آلمان، کرده است. اگر هورست کهلر به خاطر عدم اطمینان به اکثریت موجود براى انتخاب مجدد از نامزدى خود صرف نظر مى کرد، مرکل و وستروله در تنگا قرار مى گرفتند. اگر این دو در این زمینه حتا به توافق هم مى رسیدند، عرضه نامزدى با محبوبیت هورست کهلر کارى مشکل به حساب مى آمد. در صورت چنین شرایطى صدراعظم آلمان مجبور به گفتگو با حزب سوسیال دمکرات براى انتخاب کاندیداى مشترک مناسبى براى ائتلاف بزرگ بود. اما حال لزوم این گفتگو وجود ندارد. احزاب دمکرات مسیحى و لیبرال، سیاه و زرد، هنوز فرصتى یکساله براى جلب اعتماد براى رئیس کشورى را دارند که بى اندازه در نزد مردم محبوب است. این دو حزب همچنین زمان انتخابات پارلمان آلمان در سال ۲۰۰۹ را به دقت زیر نظر دارند.»

شهرام اسلامی