از حاج‌آخوندی تا پرنگ
۱۳۹۹ مرداد ۲۲, چهارشنبه
تقی حاج‌آخوندی با نام هنری نوذر پرنگ در سال ۱۳۱۶ در تهران زاده شد و در خانواده متوسط ادب‌دوستی رشد کرد.
دبیرستان را در دارالفنون به پایان رساند و در تهران و بعدها از ۳۳ سالگی در هیوستون آمریکا ادبیات و زبان‌شناسی خواند و در شاخه ریشه‌شناسی واژه‌ها آثار ماندگاری مانند "آشنایی با اِتیمولوژی زبان اوستایی و پهلوی" از خود بر جای گذاشت.
۱۴ ساله بود که سروده‌هایی به سبک کهن و نیمایی می‌گفت:
"از همان دوران دبیرستان که بعضی از همسالان و همکلاسان به خانه دکتر حمیدی شیرازی می‌رفتند و شعرشان را به ایشان نشان می‌دادند و نظر می‌خواستند، من به خانه نیما می‌رفتم و شعرهایی را که به سبک او سروده بودم، می‌خواندم و نیما مرا تحسین و تشویق می‌کرد".
سروده‌هایش از نوجوانی در ستون "ترانه‌های بهشتی" هفته‌نامه روشنفکر که سراینده بنام فریدون مشیری اداره می‌کرد، چاپ می‌شدند:
"آفتاب آسوده در تالار سبز آب‌ها
بوی گل پیچیده در مهتابی مهتاب‌ها
آن سبک‌بالان که خون پر می‌زند در بال‌شان
آفتاب افتاده در آیینه اقبال‌شان".
۲۴ ساله بود که به عنوان ترانه‌سرا به استخدام رادیو ایران درآمد و بیش از صد ترانه برای خوانندگان بنام مانند پوران، الهه، ویگن و منوچهر ساخت که مشهورترین آنها "اسب سم‌طلا" و "کلاغ‌ها" بودند.
او گرایشی به چاپ و نشر سروده‌های "فاخر"اش که در کالبدهای غزل، مثنوی، چهارپاره و شیوه نیمایی‌اند، نداشت و همیشه آنها را به اصرار ادب‌دوستان و سرایندگان به مجله های "امید ایران"، "سپید و سیاه" و "فردوسی" و بعدها "سخن" می‌داد.
۶۴ ساله بود که ترانه‌سرای بلندآوازه بیژن ترقی سروده‌هایش را گردآورد و در جُنگ "آن سوی باد" منتشر کرد.
غزل‌هایش که بیشتر اندوهناک و پوچ‌گرایانه‌اند، آمیزه‌ای از سبک هندی و استعاره‌های حافظ را تداعی می‌کنند.
بسیاری از آگاهان شعر و ادب گونه‌ای پیری زودرس و تقلید بیش از اندازه از حافظ را در سروده‌های او سراغ می‌گیرند:
"ربوده‌ام چه نگاهی ز خواب نازک‌تر
مکیده‌ام چه لبانی ز آب نازک‌تر
رسیده بر لب نوذر دو مصرع رنگین
ز بیتِ حافظ عالیجناب نازک‌تر
ز بعد خواجه که این بنده از حواشی اوست
کسی نگفته از این شعرِ ناب نازک‌تر".
نوذر پرنگ در ۶۸ سالگی در زادگاهش درگذشت.