اروپا و همه پرسی بحران‌انگیز در ایرلند
۱۳۸۷ خرداد ۲۷, دوشنبه
روزنامه آلمانى ”زود دویچه تسایتونگ“ درباره ضرورت اتحادیه اروپا مى نویسد:
«اتحادیه اروپا با ۲۷ کشور عضو، تجمع سیاسى، اقتصادى و پولى در غرب براى ایجاد صلح و رفاه در منطقه اى به هم پیوسته است. پس از صدها سال آسیب و ویرانى خود ساخته، این اتحادیه اقدام تاریخى بزرگى است که به گونه اى منحصر به فرد در این بخش از جهان به وجود آمده است. ظاهراً مردم اروپا متوجه نیستند که جنگ و فقر از این قاره رخت بر بسته و زندگى شهروندى کارآیى داشته و در حال رشد است. (...) اروپا به خاطر ۸۶۲۴۱۵ راى منفى مردم ایرلند نمى تواند متوقف شود. دولت ایرلند با مطالعه قراردادها باید که به خواست مردم خود تن دهد و دوره جدیدى از امساک و قناعت را تدارک بیند. اما اروپا هنوز از پایان تاریخى خود فاصله بس طولانى دارد.»
روزنامه فرانسوى ”فیگارو“رد قرارداد اصلاحات اروپا از سوى مردم ایرلند را چنین تفسیر می‌کند:
«اگر در فرانسه، بلژیک و یا آلمان بطور مستقیم از مردم نظرخواهى شهد بود، دراین کشورها نیز همانند ایرلند، پیمان اصلاحات اروپا مورد پذیرش قرار نمى گرفت. اروپا از این موضوع رنج مى برد که شکاف میان انتظارات شهروندان و عمل سیاستمداران روزبروز بزرگتر مى شود. اینگونه به نظر مى رسد که مردم و سیاستمداران به زبانى مشترک سخن نمى گویند. باید چاره اى دیگر اندیشید. وجود نه یک اروپا، بلکه اروپایى بهتر ضرورى است. در این هفته سران کشورهاى اروپایى مشغول یافتن راه حلى براى راى منفى ایرلند خواهند شد. باید امیدوار بود که کشورهاى اروپایى به اندازه کافى احساس تفاهم و توانایى روانشناختى از خود نشان دهند تا که خشم مردم مایوس علیه اتحادیه اروپا برانگیخته نشود.»
روزنامه اتریشى ”اشتاندارد“ با اشاره به راى منفى مردم ایرلند به قرارداد اصلاحات خواستار خروج ایرلند از اتحادیه اروپا شده است:
«ایرلند باید با خروج خود از اتحادیه اروپا لطفى به بقیه کشورهاى اروپا کند. ظاهراً این تنها راه حل قابل قبول پس از راى منفى مردم ایرلند به قرارداد لیسبون است. ایرلند با این راى منفى براى خود مشکل آفریده است، اما این مشکل را نباید به بقیه کشورهایى اروپایى تعمیم دهد. غم انگیز است که مردم شاد جزیره سبز ایرلند دیگربخشى از خانواده اتحادیه اروپا نباشند، اما این امر نیز به نوبه خود سبب تاثر بیشترى مى شود، که کشورهایى به خاطر راى منفى ایرلند نتوانند با ادغام در اتحادیه اروپا، همانند ایرلند، از این اتحادیه بهره برند. ایرلند رفاه خود را مدیون اتحادیه اروپا است. گسترش اتحادیه اروپا بدون بسیارى از اجزاى عملى و مصلحت جویانه در قرارداد لیسبون ناممکن است. در کنار ایجاد پول مشترک یورو، روند گسترش اروپا مهمترین چالشى اتحادیه اروپا تاکنون بوده است.»
روزنامه ”لندس تسایتونگ لونبورگ“ چاپ آلمان درباره بحران حاکم در اتحادیه مى نویسد:
«ناکامى در دوبلین مى تواند زنگ خطرى براى پایان اتحادیه اروپا در شکل کنونى آن باشد. واکنش هاى موجود حداقل نشانگر این گرایش اند که اتحادیه اروپا بدون ایرلند نیز مى تواند به راه خود ادامه دهد. ژان کلود یونکر، رئیس دولت لوکزامبورگ به عنوان قدیمترین سیاستمداران اتحادیه اروپا، نیز اعتراف دارد که جز ایجاد "مجمعى از کشورهاى خواهان ادغام و همپیوندى" راهى دیگر باقى نمانده است. اتحادیه اروپا با دو سرعت متفاوت مدت زمانى است که بطور عملى وجود دارد. ورود پول "یورو" نمونه بارزى براى نمایش حساسیت دولت هاى ملى بود. مردم انگلستان همچنان به پول محبوب خود، یعنى پوند (لیره) وفادارند. اگر اتحادیه اروپا تنها خواستار بازار اقتصادى مشترک نیست و خواهان اتحادى واقعى از کشورهاى اروپایى در آینده است، باید نه تنها اهداف، بلکه وظایف را صریحاً تعریف کند.»