آزادکار طلایی

علیرضا سلیمانی کربلایی در تهران زاده شد.

از کودکی به گود زورخانه در محل زندگی‌اش در منطقه سلیمانیه می‌رفت و زیر نظر مرشد توسلی آموزش می‌دید.

۱۶ ساله بود که مقام نخست کشتی آزاد در ۹۰ کیلوگرم تهران را به دست آورد.

۲۰ ساله بود که در بازی‌های کشتی آزاد المپیک ۱۹۷۶ در وزن ۹۷ کیلوگرم شرکت کرد.

۳۳ ساله بود که در یکی از جنجالی‌ترین مسابقات‌اش با بامگارتنِر از آمریکا برنده شد.

پس از پیروزی بامگارتنِر کفش‌اش را به او داد و هر دو در برابر دیدگان جهانیان دو کفش همرنگ و هم‌مارک به نشان دوستی پوشیدند و عکس گرفتند.

اگرچه او گاه به خاطر دغدغه‌های سیاسی و نداشتن ویزا در بسیاری از مسابقه‌ها شرکت نکرد اما تنها کشتی‌گیر گروه سنگین‌وزن است که ۸ مدال طلا در بازی‌های گوناگون جهانی و آسیایی برای ایران آورد و بارها در المپیک‌ها شرکت جست.

می‌گفت: «شرایط امروز کشتی بسیار مساعدتر از گذشته است. ما برای حضور در اردوهای تیم ملی در منزل غذا می‌خوردیم چون غذای اردو کافی نبود و با قاشق به ما ماست می‌دادند. آن زمان ما امکان حضور مداوم در مسابقات کشتی را نداشتیم و همین می‌شد که بدنمان به اصطلاح می‌افتاد. در زمان ما تفاوتی میان فوتبال و کشتی نبود. بسیاری از کشورها مثل ترکیه کشتی را رها کردند و به فوتبال بهای بسیاری دادند و در نهایت این سیاست منجر به این شد که کشتی ترکیه سوخت و در فوتبال نیز برای این کشور اتفاقی رخ نداد. در زمانی که من و سوخته‌سرایی کشتی داشتیم، ورزشگاه برای دیدن ۵ دقیقه کشتی پر می‌شد. البته امروز اینقدر تماشاگر کشتی نیست چون کشتی‌ها زیبا نیستند".

او با سرشناس‌ترین رقیب‌اش رضا سوخته‌سرایی دوستی بسیار نزدیک داشت.

۲۶ ساله بود که می‌خواست در پارک شهر با او کشتی دوستانه بگیرد که به خاطر ازدحام جمعیت لغو شد.

دوستی آنها به بستری شدن همزمان آنها در بیمارستان و بخش ویژه هم کشید.

می‌گفت: "کاش می‌شد قلبم را بدهم تا او درمان شود".

علیرضا سلیمانی در ۵۸ سالگی در زادگاهش درگذشت.