زندگی با مردگان: آخرین راه گریز از فقر و بدبختی مردم تهیدست مانیل

زندگی در گورـ خانه‌ها و آرامگاه‌های خانوادگی در مانیل از سال ۱۹۵۰ تاکنون رایج بوده است. مردم کم درآمد قادر به پرداخت اجاره خانه خود نیستند. گورستان‌ها، آرامگاه‌های خانوادگی، آخرین راه گریز آنان است. برخی در آرامگاه خانوادگی خود زندگی می‌کنند. برخی دیگر تنها در قبال کار در گورستان، می‌توانند از آرامگاه خانوادگی افراد بیگانه به عنوان محل سکونت خود استفاده کنند.

اکثر ساکنین این گورستان درهمین جا نیز به‌دنیا آمده‌اند و حتی تشکیل خانواده داده‌اند. آنان سومین نسل اجاره‌نشینان این گورستان محسوب می‌شوند.

روال زندگی در اینجا بسیار سخت است. ساکنین این گورستان حتی از داشتن آب پاکیزه محرومند. آنان برای شستن خود و لباس‌های‌شان ناچارند مبلغی به همسایه آنسوی دیوار گورستان بپردازند و آب مورد نیاز خود را بخرند.

حریم خصوصی در اینجا معنایی ندارد. کل فضای محل سکونت اجاره‌نشینان گورستان از چند مترمربع تجاوز نمی‌کند. تماشای تلویزیون، ویدئو و یا روشن کردن پنکه در اینجا تنها با انشعاب غیرمجاز از سیم برق همسایه ممکن است. همسایه آن‌سوی دیوار که در خانه‌ای مناسب به زندگی طبیعی خود مشغول است.

در یک سوی گورستان مراسم جشن تولد یکی از کودکان است و ساکنین گورستان شمالی نیز برای همراهی با آن به آوازخوانی کارائوکه مشغولند. در سوی دیگر، در فاصله‌ای نه چندان دور، مراسم تشیع جنازه کودکی برگزار می‌گردد.

مراسم تدفین از اموری است که هر روز در این گورستان اتفاق می‌افتد. به یاد مردگان بودن و بر سر مزار آنان رفتن از سنت‌های مرسوم و بایسته مردمان فیلیپین به‌شمار می‌آید.

هوبیتو بستنی‌فروش است. او در این گورستان زندگی نمی‌کند. اما تقریبا همیشه میان محل زندگی‌اش و گورستان در رفت و آمد است. او با پیمودن مسافتی به طول ۳ کیلومتر هر روز به گورستان می‌آید تا بچه ها را اندکی با طعم شیرین زندگی آشنا سازد.

ادوین اوروکوی پیش از بازگشت‌اش به فیلیپین در عربستان سعودی به کار آشپزی مشغول بود. پس از بازگشت در سانحه‌ای آسیب دید و از کار بیکار شد. او از سال ۲۰۰۵ تاکنون ساکن این گورستان ا ست. ادوین امیدواراست که خدا و مقدسین او را از یاد نبرده باشند.

ریچارد امشب برای خانواده شش نفره‌اش ماهی "آبودو"، غذای سنتی فلیپینی‌ها، پخته است. آنها همگی در گورستان زندگی می‌کنند. ریچارد روزها به عنوان راننده مینی‌بوس "Jeepney" (ساخت فیلیپین) مشغول به کار است. او نگران است و نمی‌داند تا چه زمانی به عنوان راننده به کار مشغول خواهد بود. زیرا این خودروهای آلاینده به زودی در سطح شهر جمع‌آوری می‌شوند.

بنیاد نیکوکاری "Kapitaran-Kaunlaran- Stiftung" که موسس آن کلیسای متدیست‌ها (شاخه‌ای از کلیسای پروتستان) می باشد، آموزش برخی کودکان گورستان شمالی را ممکن ساخته است. کودکان در این کلاس‌ها خواندن، نوشتن، ریاضی و اندکی نیز زبان انگلیسی می‌آموزند. آموزگار آنان امیدوار است که حداقل یکی از این ۱۰ کودک بتواند با گذراندن این دوره‌های آموزشی شانس بیشتری در جامعه داشته باشد.

خواندن و آموختن کتاب انجیل یکی از دلمشغولی‌های جدی ساکنان گورستان شمالی مانیل به شمار می‌آید. این اجاره‌نشینان گوستان هنوزهم باورهای عمیق مذهبی خود را دارند. امید آنان اما تنها یک چیز است: سرانجام روزی گورستان را برای همیشه ترک کنند.

اروین زاپاتا، معروف به زاشو (سمت راست در عکس) از کودکی در این گورستان مشغول به کار بوده است. او در برابر مبلغ ناچیزی می‌باید به نظافت و مراقبت گور کودکان بپردازد. زاشو و پنج همکار دیگرش گاه در مراسم تدفین به عنوان دستیار شرکت می‌کنند و مراقبت‌اند تا چیزی از قلم نیفتد. آنان همچنین به حساب و کتاب اجاره‌بهای گورها رسیدگی می‌کنند که هر سه سال یکبار باید پرداخت شود.

کامبال کابانا جوان ۱۱سال است که در این گورستان زندگی می‌کند. او نیز مانند دیگر اجاره‌نشینان این گورستان آرزو دارد سرانجام روزی آن‌سوی دیوار گورستان و در یک خانه معمولی زندگی کند. او یک کبوترباز حرفه‌ای است و کارش جلد کردن کبوترها است. کابانا می‌گوید امیدوار است روزی در مسابقه کبوتربازی برنده شود و پول زیادی ببرد، تازه آن وقت می‌تواند به رویاهای خود و خانواده‌اش تحقق بخشد.