قربانیان عقیم‌سازی اجباری در دهه نود در پرو به زبان آمده‌اند
۱۳۹۷ بهمن ۲۸, یکشنبه
روته سونیگا زن سرخپوست پرویی تعریف می‌کند که چگونه یک پرستار همراه با ماموران پلیس به سراغش آمدند، در کلبه کاه‌گلی او را به زور باز کردند و او را با خود به مرکز درمانی منطقه بردند. در اتاق معاینه‌ای به شدت کثیف پزشک به او گفت او را عقیم می‌کنند.
می‌گوید آنزمان ۲۸ سال داشت و وقتی خواست از خود دفاع کند دست و پایش را بستند. داروی بی‌حسی آنقدر قوی نبود و او در پایان جراحی کاملا درد دوختن محل زخم را حس می‌کرد.
رنجی که تمام زندگی همراه او مانده است
روزی که او را عمل کردند ۱۰ فوریه ۱۹۹۹ بود، تاریخی که او هرگز فراموش نمی‌کند. او چهار فرزند داشت و شوهرش صادقانه اعتراف می‌کند که امروز از کاری که با همسرش شده خوشحال است چون خانواده فقیری هستند و اگر فرزندان دیگری به دنیا می‌آوردند بازهم فقیرتر می‌شدند. اما برای روته سونیگا زندگی از این تاریخ به بعد دیگر مانند گذشته نشد.
او از آنزمان دائم در ران‌ها، کمر و زانوها درد دارد. بعد از عمل جای زخم عفونی شد و پزشکان مجبور شدند بارها او را عمل کنند. بدتر این که او دیگر نتوانست در مزرعه کار کند. قبل از آن او هر روز پا به پای شوهرش در مزرعه کار می‌کرد.
عقیم‌سازی اجباری سیاستی بود که آلبرتو فوجیموری، رئیس جمهوری مستبد پرو در دهه نود در پیش گرفت. ۳۰۰ هزار زن و ۳۰ هزار مرد عقیم شدند. توجیح این سیاست "مبارزه با فقر" بود که بیش از همه متوجه اقلیت سرخپوست پرو می‌شد که پیشاپیش در حق‌شان تبعیض می‌شد.
مبارزه برای گرفتن خسارت
اگرچه این سیاست نقض شدید حقوق بشر به شمار می‌رود اما تا همین امروز هم دولت پرو اعتراض زنانی مانند سونیگا و حق آنان برای گرفتن خسارت را به رسمیت نمی‌شناسد. به همین خاطر هم این زنان پس از سال‌ها سکوت خود را شکسته‌اند و خاطرات خود را بر کاغذ آورده‌اند. بر اساس این نوشته‌ها یک وکیل خود را برای شکایت علیه فوجیموری آماده می‌کند.
بیشترین چیزی که قربانیان را آزار می‌دهد این است که پزشکانی که آنزمان در پروژه عقیم‌سازی دست داشتند، هنوز هم به عنوان پزشک مشغول به کارند. از جمله پزشکی که ۲۰ سال پیش سونیگا را عمل کرد هم‌چنان در همان مرکز درمانی کار می‌کند.
اما سونیگا نیز با خود عهد کرده است تا زمانی که حق قربانیانی مانند او به رسمیت شناخته نشود، به مبارزه خود ادامه دهد. این زنان از حمایت هیچ لابی‌ای برخوردار نیستند، فقیرند و در روستاهای دورافتاده زندگی می‌کنند. تنها حامی آنها گروه‌های حقوق بشری پرو هستند.