ضامن آزادی شش کشور

پدر و مادر سیمون بولیوار (Simon Bolivar) از زمینداران توانگر اسپانیایی‌تبار بودند و او را برای آموزش و پرورش به آموزگاران سرخانه سپردند.

در کودکی پدر و مادرش را از دست داد و ۱۶ ساله بود که برای ادامه تحصیل به اسپانیا رفت و سه سال بعد در آنجا ازدواج کرد و به زادگاهش بازگشت اما چون همسرش را از دست داد باز در ۲۱ سالگی به اروپا به ویژه فرانسه رفت و تحت تأثیر سیاست‌های ناپلئون بر آن شد که برای رهایی آمریکای جنوبی از دست استعمارگران اسپانیایی نفوذ آمریکای شمالی بکوشد.

۲۴ ساله بود که به زادگاهش بازگشت و ۴ سال پس از آن جنگ‌های استقلال‌طلبانه ونزوئلا را رهبری کرد.

۳۰ ساله بود که نقش اصلی را در تصرف پایتخت کشورش داشت و لقب "رهایی‌بخش" گرفت و توانست جمهوری مستقل ونزوئلا را برپا کند.

از آنجا که او در پی اتحاد کشورهای آمریکایی جنوبی و مخالف برپایی کشورهای کوچک بود به استقلال یک کشور بسنده نمی‌کرد و دائم در جنب و جوش و تلاش برای پیوستن مستعمرات اسپانیا به یکدیگر بود.

۳۲ ساله بود که "منشور جامایکا" را تنظیم و در آن بر لغو برده‌داری و تقسیم قوای سه‌گانه تأکید کرد اما بر این باور بود که باید دولت متمرکز و قوی باشد و قوه چهارمی به نام "نیروی اخلاق و ارشاد" بر کشور نظارت کند.

۳۸ ساله بود که کشور "کلمبیای بزرگ" را برپا ساخت که چند کشور از جمله اکوادور و ونزوئلا و بخش‌هایی از کلمبیا را دربر می‌گرفت.

۴۲ ساله بود که پس از پیروزی در جنگ‌های رهایی‌بخش پرو و آرژانتین، سرزمین همسایه آن دو را هم تصرف و مستقل کرد. در پی آن مردم نام آن کشور را به افتخار او بولیوی گذاشتند.

۴۵ ساله بود که برای پیشبرد هدفهای تندروانه، خود را دیکتاتور نامید و اختیار اداره کشور و لشکر "کلمبیای بزرگ" را برای خود نامحدود دانست اما با اعتراض شدید مردم و سیاستمداران روبرو شد و در همان سال به جانش سوء قصد کردند.

در پی مخالفت‌های سیاستمداران با او در زمینه "جنگ به جای مذاکره" از همه مقام‌های سیاسی و اداری کنار کشید و به بستر بیماری افتاد. دیری نپایید که "کلمبیای بزرگ" به چند کشور کوچکتر تجزیه شد.

سیمون بولیوار در ۴۷ سالگی در سانتابارتا در کنار دریای کارائیب در کلمبیا درگذشت.