پیش‌آهنگ چیره‌دست آواهای بم

تبار مادری چارلز مینگوس (Charles Mingus) به زردپوستان و تبار پدری‌اش به سیاه‌پوستان می‌رسید و خود را رنگین‌پوست می‌دانست. نوزاد بود که مادرش را از دست داد و با خانواده به لوس‌آنجلس رفت.

نامادری‌اش که از بومیان آمریکا بود، او را با موسیقی کلاسیک و کلیسایی آشنا کرد و تأثیر ژرفی بر زندگی موسیقایی او داشت.

شش ساله بود که هورن می‌زد و نُه ساله بود که با شنیدن آهنگ‌های دوک اِلینگتون از سرآمدان موسیقی جاز، به ویلونسل علاقه‌مند شد و در زمان کوتاهی با این ساز ارکسترهای سمفونیک نوجثانان را همراهی می‌کرد با اینکه آموزگارانش همه غیر حرفه‌ای بودند و آثار را گوشی می‌نواخت.

چون دوستانش می‌گفتند که ویلونسل‌نواز سیاه‌پوست آینده‌ای ندارد، كُنترباس را برگزید و در زمان کوتاهی از نوازندگان برجسته این ساز هم به شمار آمد.

۲۸ ساله بود که با دو نوازنده گیتار و ویبرافون گروه "رِد نُوُ" را تشکیل داد و با آنها در شوهای تلویزیونی بسیاری شرکت کرد.

آنچنان پرحرارت و تندخو بود که نمی‌توانست مدت درازی با ارکسترهای برجسته بماند و درآمد خوبی از راه آثار ماندگار و همه‌پسندش داشته باشد به طوری که بارها مجبور بود برای گذران زندگی در اداره پست کار کند.

می‌گفت: «من سه نفرم: یکی آرام و بی‌حرکت در حال تماشا است که بگوید چه باید کرد، دومی حیوان ترسویی است که چون از حمله می‌ترسد به دیگران می‌تازد و سومی موجود عاشق و لطیفی است که هر کسی را در درون خود راه می‌دهد.»

آثار او به گفتگویی با شنونده می‌مانند که غم، شادی، شگفتی، ترس و هیجان را در هم‌سخنش پدید می‌آورد.

۵۴ ساله بود که هرچند به علت از کار افتادن ماهیچه‌های دست و پایش دیگر نمی‌توانست بنوازد، بنویسد و راه برود، آثار برجسته‌ای در سبک موسیقی جاز آفرید که آنها را زمزمه و ضبط کرده است.

چارلز مینگوس در ۵۶ سالگی در کوِرناواکا در ۸۵ کیلومتری جنوب پایتخت مکزیک درگذشت.