نخستین نخست‌وزیر منتخب زن جهان

باندارانایکه می‌گفت: "من هرگز برای به چنگ آوردن قدرت نجنگیدم ولی وقتی توده مردم یک زن آماتور را به سیاستمداران آزموده برتری می‌دهند، چه کنم؟".

پدر و مادر باندارانایکه (Sirimavo ) از زمینداران بزرگ و نجیب‌زادگان بودند و او را به دبستان و دبیرستان برگزیدگان در پایتخت سِیلان آن زمان که مستعمره انگلیس بود، فرستادند.

Bandaranaike

۲۴ ساله بود که با موسس حزب آزادی سولومون باندارانایکه ازدواج کرد و دارای سه فرزند شد.

۳۲ ساله بود که کشورش مستقل شد و رفته رفته به خواست همسرش عضو نهادهای سیاسی شد ولی تنها در کارهای عام المنفعه و کمک به نیازمندان شرکت می‌کرد. حتی هنگامی که در سال ۱۹۵۱ همسرش "حزب آزادی سِیلان" را بنیان نهاد، نخواست به سیاست وارد شود.

۴۳ ساله بود که همسرش، نخست وزیر کشور، در سوء قصدی کشته شد و به اصرار بلندپایگان حزب سوسیالیست حاکم مقام نخست وزیری کشور را پذیرفت و نخست به عنوان "بیوه گریان" در مبارزات انتخاباتی رأی اکثریت را به دست آورد و به اصلاح کشور پرداخت: بیمه درمانی رایگان برای همه، ترابری عمومی ارزان و تحصیل اجباری، ملی کردن بانک‌ها و بیمه‌ها و انحصار چایکاری و کائوچو در دست دولت و همچنین تغییر نام سِیلان به سریلانکا.

اما او مانند همسرش، هم‌نژادان سینگالی بوداییش را بر اقلیت تامیل‌های هندوی کشور مسلط کرد، تنها زبان سینگالی که در شمال کشور صحبت نمی‌شد را رسمی دانست و با فشار بر اقلیت تامیل به جنگ داخلی میان آن دو قوم دامن زد.

افزون بر این او در ۱۸ سالی که جمعا نخست وزیر شد، مقام‌های بلندپایه کشور را به فرزندان و خویشاوندانش داد به طوری که دیوان عالی کشور او را شش سال از حقوق شهروندی محروم کرد.

سیریماوو باندارانایکه در ۶۲ سالگی در نزدیکی کلمبو پایتخت سریلانکا درگذشت.