تشویق بهتر از مجازات است؛ ۲۰ مارس ۱۹۰۴
۱۳۹۷ اسفند ۲۹, چهارشنبه
از كودكی به طبيعت به ويژه به حيوان‌ها توجه بسيار داشت و پس از پايان دبيرستان می‌خواست اديب و نويسنده شود.
در دانشگاه پرآوازه هاروارد، روان‌شناسی خواند و استاد اين رشته شد و زمان درازی به بررسی و پژوهش در آزمايش‌های انگيزه و واكنش شرطی پاولوف پرداخت.
او قصد داشت از پاولوف فراتر رود و به رفتار جانداران جهت بدهد و حتی آن را در جهتی دلخواه هدايت كند.
سرانجام پس از آزمايش‌های بسيار روی حيوانات مكتب رفتارگرايی را پيشرفت داد و ثابت كرد كه پاداش در پی كار مثبت آن كار را شتاب مي‌دهد و كيفيت آن را بهتر مي‌كند. او بر پايه اين مكتب، شیوه "آموزش با پاداش به جای تنبيه" را در آمريكا و سپس در سراسر جهان به ثبت رساند.
۴۴ ساله بود كه تصورات خود از يك جامعه ايدآل را در رمانی به نام "والدِن ۲" عرضه كرد:
يك گروه پژوهشی به جامعه‌ای برمي‌خورند كه از هر نظر كامل است. همه در آنجا خرسندند و از اصل "تشویق بهتر از مجازات است" پيروی مي‌كنند و هيچ اجباری در كار نيست.
۶۳ ساله بود كه در آمريكا چندين انجمن بر پايه رمان او تشكيل شد.
اگرچه آرمان‌شهر اسكينر در مقياس بزرگ به واقعيت نپيوست، اما "تشویق به جای تنبيه" او هماكنون پايه بسياری از كتاب‌ها و نرم‌افزارهای آموزشی موفق به شمار مي‌آيد.
منتقدان اسكينر می‌گويند كه او مانند داروين شرايط محيطی را بيش از اندازه برجسته می‌كند و چنین می‌پندارد كه اراده انسان هيچ است و می‌شود با تشویق و پاداش آن را جهت داد.
۶۸ ساله بود كه جايزه "بشردوستی" سال ۱۹۷۲ را دريافت كرد. در سخنرانی سپاس خود گفت:
«همين جايزه اصل پيشنهادی مرا ثابت می‌كند چون من اكنون تشويق می‌شوم كه كارهای مثبت بیشتری انجام دهم.»
باروس فردريك اسكينر در ۸۶ سالگی در شهر كمبريج در ايالت ماساچوست آمريكا درگذشت.