دانشمندی که زمین را به آسمان برد
۱۳۹۷ دی ۱۸, سه‌شنبه
در شهر پیزا زاده شد. پدرش تاجر پارچه بود، اما شوق بسیاری به پژوهش در موسیقی و دانش هارمونی داشت و فرزندش را از کودکی به برتری آزمایشگاه بر محفل‌های نظری تشویق می‌کرد.
گالیله ۲۵ ساله بود که استاد ریاضیات دانشگاه زادگاهش شد و سه سال پس از آن به دانشگاه پادوا رفت تا اخترشناسی عملی تدریس کند و آنجا بود که به خطای ارسطو پی برد و با اینکه هرگز نتوانست فرضیه‌اش را به اثبات برساند، اما به پیروی از کوپِرنیک عنوان کرد که بر خلاف نظریه ارسطو زمین مرکز جهان نیست و این زمین است که به گرد خورشید می‌گردد.
می‌گفت: «اجرام آسمانی هیچ فرقی با اجسام زمینی ندارند.» اما این را همواره به عنوان فرضیه اعلام می‌کرد و ادامه می‌داد: «آیا روزی خواهد رسید که به جای شگفتی هر روزه به راستی بدانم من کیستم، انسان چیست و جهانی که در آن می‌زيَم کدام است؟»
۴۶ ساله بود که به مقام فیزیکدان و اخترشناس درباری فلورانس و رم رسید و از آنجا که آزادانه و گسترده فرضیه عدم مرکزیت زمین را تبلیغ می‌کرد، با فیلسوفان کهنه‌پرست که فرضیه او را مخالف کلیسا می‌دیدند درگیر شد و از آن پس مجبور شد زمان درازی را به سکوت بگذراند.
۶۵ ساله بود که دوست قدیمی‌اش اوربان هشتم، پاپ رهبر مسیحیان جهان، شد و گالیله پنداشت که باز می‌تواند آزادانه دیدگاهش را منتشر کند. اما از آنجا که در کتاب «گفت‌وگو در باره دو نظام جهان» پاپ را یک ساده‌لوح کهنه‌پرست معرفی کرد باز به دادگاه تفتیش عقاید فراخوانده شد.
۷۰ ساله بود که زیر فشار دادگاه مذهبی اعتراف کرد:«من گالیله ۷۰ ساله که متهم به الحاد هستم در پیشگاه عالی‌جنابان کاردینال و دادستان‌های عموم مسیحیت جهان زانو زده‌ام و اعتراف می‌کنم که پنداشته بودم خورشید و نه زمین مرکز جهان و ایستا و زمین گردنده است. من به عنوان یک مسیحی این پندار ملحدانه را تقبیح و تکذیب می‌کنم.»
گالیله از آن پس تا پایان عمر در حصر خانگی بود، اما به گواه تاریخ‌نوسان پنهانی فرضیه درست خود را دنبال می‌کرد و در پی اثبات علمی آن بود. فرضیه‌ای که تازه ۱۰۰ سال پس از او به اثبات رسید.
گالیله در ۷۸ سالگی در شمال ایتالیا درگذشت.