جایزه هرمان کستن انجمن قلم آلمان برای جیوکوندا بلی

اگر بتوانیم نگاهی به تقویم کاری جیوکوندا بلی (Gioconda Belli)، نویسنده نیکاراگوئه‌ای، بیندازیم، از این همه برنامه‌ای که در آن گنجانده شده حیرت می‌کنیم. او در آغاز ماه اکتبر در جشنواره خبرنگاران گابریل کارسیا مارکز در کلمبیا شرکت کرد، پس از آن در نشستی درباره "خشونت در آمریکای لاتین" در مادرید حضور یافت، چند روز بعد از آن درباره فمینیسم سخنرانی کرد. سپس در مادرید جایزه‌ای ادبی را دریافت کرد و در میان همه این برنامه‌ها، رمان جدیدش "Las fiebres de la memoria" (تب خاطرات) را در کتابخوانی‌ها معرفی می‌کرد.

جیوکوندا بلی پنجشنبه ۱۵ نوامبر (۲۴ آبان) نیز در مرکز تئاتر شهر دارمشتات آلمان جایزه هرمان کستن انجمن قلم آلمان را دریافت کرد.

جایزه هرمان کستن هر سال در روز "نویسندگان در بند" به شخصیت‌هایی اعطا می‌گردد که به گونه‌ای خاص برای آزادی نویسندگانی تلاش می‌ورزند که تحت پیگرد و در بند هستند. از جمله کسانی که تا کنون این جایزه را دریافت کرده‌اند می‌توان از گونتر گراس، آنا پولیتکوفسکایا و لیو شیائوبو نام برد. اهدای جایزه به جیوکوندا بلی تردید و سوالی را برنمی‌انگیزد، چون این نویسنده دهه‌هاست که در دفاع از حقوق زنان و عدالت اجتماعی می‌کوشد.

جیوکوندا بلی در سال ۱۹۴۸ در ماناگوئه به دنیا آمد و در خانواده‌ای مرفه رشد یافت. او در دهه ۱۹۷۰ به جبهه آزادیبخش ملی ساندینیست‌ پیوست که حزبی چپ‌گرا بود و با رژیم دیکتاتور آناستاسیو سوموزا، نخست به صورت سیاسی و بعدها با اسلحه، مبارزه می‌کرد. بلی در این سالهای به لحاظ سیاسی پرتحول نخستین اشعارش را سرود. او به منظور تبلیغ برای جبهه آزادیبخش ملی ساندینیست به آمریکای لاتین و اروپا سفر می‌کرد. زمانی که حس کرد اقامت در نیکاراگوئه برایش خطرناک شده وطنش را ترک کرد و زندگی‌اش را ابتدا در مکزیک و سپس در کاستاریکا ادامه داد. در سال ۱۹۷۶ دادگاهی او را به دلیل "فعالیت‌های مخرب" به هفت سال زندان محکوم کرد.

نویسنده‌ای جهانی

در سال ۱۹۷۹، اندک زمانی پیش از سرنگونی رژیم سوموزا، بلی به وطنش بازگشت و مشغول آموزش سیاسی و نویسندگی شد. نخستین رمان او "La Mujer Habitada" در سال ۱۹۸۸ منتشر و به سرعت به رمانی پرفروش در سراسر دنیا تبدیل شد. بلی یکی از مشهورترین نویسندگان آمریکای لاتین در سطح بین‌المللی است. او بارها برنده جوایز ادبی شده و آثارش به بیش از ۱۴ زبان ترجمه شده‌اند.

بلی هیچگاه از نقد سیاست در کشورش باز نایستاده است. او در دهه ۱۹۹۰ از جبهه ساندینیست جدا شد. دانیل اورتگا، هم‌رزم قدیم او، پس از سرنگونی رژیم سوموزا به ریاست جمهوری نیکاراگوئه انتخاب شد و اما به مرور از جبهه ساندینیست‌ها به مثابه وسیله‌ای برای قدرت‌گیری خودکامانه بهره برد. اورتگا از سال ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۰ رئيس جمهور بود و در سال ۲۰۰۶ بار دیگر به عنوان رئیس جمهور برگزیده شد و از آن زمان دو بار در مقام خود، آخرین بار در سال ۲۰۱۶، ابقا شده است.

انتقادهای بلی به سبک حکومت اورتگا به مرور تندتر شده است. پس از ناآرامی‌های ماه آوریل گذشته در نیکاراگوئه بلی گفته بود: «هیچ‌گاه تصور نمی‌کردم که بار دیگر در نیکاراگوئه دیکتاتوری بر پا شود.»

او در مصاحبه‌ای با دویچه وله از اورتگا خواست به سرکوب در نیکاراگوئه پایان دهد و با برگزاری انتخابات پیش از موعد در این کشور موافقت کند.  

جیوکوندا بلی ۶۹ ساله هنوز هم مانند دهه ۱۹۷۰ به کشورهای مختلف آمریکای لاتین و اروپا سفر می‌کند تا برای برقراری عدالت اجتماعی و نیز فضای سیاسی‌ای در کشورش تبلیغ کند که مردم بتوانند در آن بدون ترس زندگی کنند. برای انقلابیون واقعی گویا مبارزه هیچ وقت پایان نمی‌پذیرد.