کنفرانس ایران در بوخوم؛ اقتصاد ویران،اعتراض اقلیت‌ها و زنان
کنفرانس سه روزه "ایران-۴۰ سال انقلاب،۴۰ سال دیکتاتوری اسلامی و ۴۰ سال مقاومت و ایستادگی" در "مرکز فرهنگی بوخوم لانگن دریا" روز یکشنبه ۱۵ سپتامبر (۲۴ شهریور) به پایان رسید.
به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید
سومین روز کنفرانس با فیلم "تابوی ایرانی" ساخته رضا علامه‌زداه درباره بهائیان ایران آغاز شد. در این فیلم که هشت سال پیش ساخته شده تخریب قبرستان و منازل بهائیان روستای اویل مازندران و همچنین تحریکات مهندسی شده حاکمیت علیه بهائیان نشان داده می‌شود.
در پایان فیلم پیام کارگردان خوانده شد. علامه‌زاده در پیام خود خطاب به شرکت‌کنندگان کنفرانس گفت: «آنچه در فیلم دیدید تنها گوشه‌ای از تجاوزاتی است که رژیم اسلامی در ایران بر هموطنان باورمند به آئین بهایی مرتکب شده است و تجاوز به حقوق بهائیان تنها گوشه کوچکی از تجاوز سیستماتیک و گسترده رژیم اسلامی است به دگرباوران دینی، از مسیحیان و یهودیان و رزتشتیان گرفته که ادیان دینی الهی از سوی رژیم تلقی می‌شوند تا دراویش و سنی‌ها که مسلمانند.»
علامه‌زاده در پایان پیام خود تاکید کرد که هدف این فیلم به چالش کشاندن تابوی جاافتاده ایرانیان غیربهائی بوده و پس از گذشت هشت سال از نمایش فیلم "مردم عادی کمتر از گذشته تبلیغات مسموم رژیم اسلامی را علیه دگراندیشان مذهبی می‌پذیرند" و به بهائیان هم مثل پیروان سایر ادیان موجود در ایران می‌نگرند.
میزگرد بررسی اوضاع بهائیان و نوکیشان مسیحی
بلافاصله بعد از پایان فیلم در میزگردی وضعیت اقلیت‌های دینی از جمله مسیحیان نوکیش و بهائیان با شرکت سهیلا قنبری، نوکیش مسیحی، و جهانگیر لقایی، اقتصاددان مقیم آلمان که یکی از رانده شدگان سیاسی از ایران است، بررسی شد. گرداننده میزگرد بامداد اسماعیلی روزنامه‌نگار بود. سهیلا قنبری در این میزگرد در مقایسه وضعیت نوکیشان مسیحی با بهائیان گفت که مسیحیان نوکیش شرایطی مشابه بهائیان دارند و از حقوقی چون تحصیل و کار برخوردار نیستند.
در ادامه ایزابل شایانی، خبرنگار ایرانی‌تبار و از تحليلگران سياسى شبكه يک تلويزيون آلمان درباره شرایط دشوار بهائیان بازداشت‌شده در سمنان به شرکت‌کنندگان کنفرانس به زبان آلمانی گزارش داد.
شایانی که خود از پیروان دین بهائی است گفت: «نزدیک به سه ماه از بازداشت سه شهروند بهائی در سمنان به نام‌های اردشیر فنائیان، بهنام اسکندریان و یلدا فیروزیان گذشته است و بازداشت‌شده‌ها از حق داشتن وکیل محروم بوده‌اند و اجازه ملاقات رسمی و تماس تلفنی با خانواده‌هایشان داده نشده است.»
"نژادپرستی و مقاومت در برابر آن در ایران چند اتنیکی"
در ادامه برنامه دکتر جلال ایجادی، جامعه‌شناس و پژوهشگر مقیم پاریس درباره موضوع "نژاد پرستی و مقاومت در برابر آن در ایران چند اتنیکی" سخنرانی پرداخت.
ایجادی گفت موضوع نژادپرستی را باید از نقطه‌نظر آکادمیک تشریح کرد و از نظر جامعه‌شناسی اتنیک توضیح بدهیم. او تاکید کرد که در ایران قبایل و ایلات به شکل سنتی آن دیگر وجود ندارند و ملت هم ویژگی زبانی، جغرافیایی و سیاسی دارد. به گفته ایجادی در جامعه ایران تبعیض هست و به معنای کلاسیک آن نمی‌توان به این نتیجه رسید که نژادپرستی وجود دارد.
بعد از صحبت‌های ایجادی پرسش و پاسخ برگزار شد. برخی از حضار از تجربیات تلخ خود از نژادپرستی در ایران صحبت کردند و با نطر سخنران مخالفت کردند.
"افکار عمومی ایران درباره سرکوب اتنیک‌ها سکوت می‌کند"
شاهد علوی، روزنامه‌نگار که از آمریکا به کنفرانس دعوت شده بود به دویچه وله فارسی درباره موضوع سخنرانی خود توضیح داد و گفت: «طبق آماری که "سازمان حقوق بشر ایران" داده شماراعدام‌ها در ۱۰ سال گذشته از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۸ عملا ۹۳ درصد به سه گروه اتنیکی کرد، عرب و بلوچ تعلق داشته است. من در صحبت‌های خود این را شاهدی آوردم درباره شدت سرکوب‌های گروه‌های اتنیکی. حکومت ایران این سرکوب را برای ترساندن آنان انجام می‌دهد.»
آقای علوی در ادامه صحبت‌های خود انتقاد کرد که افکارعمومی درباره این اعدام‌ها سکوت کرده است. او افزود: «افکار عمومی به نوعی با سکوت، توجیه و تردید با حاکمیت همراهی می‌کند. نتیجه آن به شکل طبیعی به تشدید شکاف‌های اتنیکی خواهد انجامید و در حالت بحرانی می‌تواند به جنگ‌های خونین اتنیکی تبدیل شود. در اینجا فقط حکومت مسئول نیست اپوزیسیون، افکار عمومی و آن مردم مخالفی که فکر می‌کردند اگر کسی را اعدام کردند حتما تجزیه طلب بوده و یا مسلح بودند و کاری کردند هم مقصرند. در اینجا ما همه مسئول هستیم.»
یک دقیقه سکوت به خاطر مرگ دختر آبی
شهلا شفیق، جامعه‌شناس، که از پاریس به کنفرانس آمده بود درباره تاریخچه "مبارزات ۴۰ ساله زنان و دختران ایران و مقاومت آنان" در روز دوم کنفرانس سخنرانی کرده است. خانم شفیق به دویچه وله گفت: «ما با یک دقیقه سکوت برای سحر خدایاری، برای "دختر آبی" شروع کردیم. ما در فارسی می‌گوییم سوختن و ساختن. در اینجا ما با حالتی سوختن و نساختن روبرو هستیم. در واقع می‌سوزم که نسازم. با این ستمی که بر من می‌رود و با این حقوقی که از من گرفته شده به عنوان انسان می‌خواهم مطرح بشوم.»
خانم شفیق در ادامه گفت که صدای فریاد زن ایران چه زنانی که در جنبش کارگری و چه زنانی که در جنبش ضد حجاب اجباری هستند در فضای بین‌المللی طنین‌انداز شده و جهانیان اکنون متوجه شدند که زن‌های مبارز و مقاوم ایرانی خطری جدی برای جمهوری اسلامی هستند.
اقتصاد ایران ورشکسته است
در قسمت بعدی کنفرانس جهانگیر لقایی، اقتصاددان اهل دورتموند درباره "جشم‌اندازهای آینده ایران" سخنرانی کرد و گفت: «ایران با ۱۵ کشور مرز آبی و زمینی دارد و این بزگترین پتانسیل برای جذب سرمایه است. ایران بزرگترین منابع نفت و گاز را داراست. ما برای حرکت جامعه به اندازه کافی متخصص داریم و اگر مدیریت صحیحی انجام بگیرد جامعه ایران جایگاه واقعی خود را پیدا خواهد کرد و مردم در رفاه به سر خواهند برد.»
این کارشناس اقتصادی ولی در ادامه صحبت‌های خود تاکید کرد: «طبق اذعان مقامات نظام بیش از ۵۰ در صد جمعیت ایران زیر فقر به سر می‌برند و بر اساس گزارش کانون اقتصاددانان ایران که یک نهاد مستقل است ۵۰ درصد مردم در خط فلاکت و یا فقر مطلق هستند. بنا به گزارش‌های رسمی ما در ایران ۱۵ میلیون نفر حاشیه‌نشین داریم. این وضعیت ناشی از یک سیستم مدیریتی غلط هست. بانک‌های ایران ورشکسته‌اند و با پمپاژ پول بدون پشتوانه به حیات خود ادامه می‌دهند. بانک مرکزی ایران هیچ استقلالی ندارد و مثل یک چاپخانه عمل می‌کند.«
به گفته لقایی وضعیت اقتصادی ایران به دلیل مدیریت غلط به ورشکستگی رسیده است و "فشار حداکثری" تحریم‌های آمریکا علیه ایران به تشدید این اوضاع کمک کرده است.
تصویری که جهانگیر لقایی از وضعیت اقتصادی ایران در کنفرانس ایران در شهر بوخوم آلمان ارائه کرد بسیار ناامید کننده بود. سخنران در ادامه نتیجه گیری کرد که در وضعیت کنونی نشانه‌های تغییر و اصلاحات وجود ندارد و "رژیم اصلاح پذیر نیست و تنها راه آن تغییر آن" است.
حاصل کنفرانس سه روزه بوخوم
پایان بخش کنفرانس سه روزه بوخوم میزگردی بود که به "چشم اندازهای تحولات آینده در ایران" اختصاص داشت. قبل از آن ولی بیانیه دومِ موسوم به "۱۴نفر" به زبان آلمانی و فارسی قرائت شد. به این ترتیب کنفرانس تاکید کرد که هرگونه تغییری در ایران توسط مردم عملی خواهد شد و به‌‌رغم سرکوب شدید در ۴۰ سال گذشته، مردم ایران از طرق مسالمت‌آمیز برای گذار از جمهوری اسلامی در تمامیت آن، تلاش می‌کنند.
حنیف حیدرنژاد یکی از دست‌اندرکاران کنفرانس بوخوم به دویچه وله گفت: «قرائت این بیانیه در پایان این کنفرانس، نشانه حمایت سازماندهندگان آن از مبارزه مردم ایران برای جایگزینی یک سیستم دموکراتیک مبتنی بر اعلامیه جهانی حقوق بشر به‌جای نظام جمهوری اسلامی است».
کنفرانس سه روزه "ایران-۴۰ سال انقلاب، ۴۰ سال دیکتاتوری اسلامی و ۴۰ سال مقاومت و ایستادگی" به همت انجمن یاری‌رسانی به پناهجویان در شهر بوخوم سازمان‌دهی شده و بنیاد محیط زیست و توسعه ایالت نوردراین وستفالن و سازمان‌های "نان برای جهان" و "میزریو" از آن حمایت کرده‌اند. بوخوم شهری دانشگاهی و صنعتی در غرب آلمان است که ۳۵۰ هزار نفر جمعیت دارد.
بیشتر سخنرانی‌ها و جلسات بحث در روز پایانی کنفرانس به فارسی بود و مترجمان به طور همزمان صحبت‌های سخنرانان را به آلمانی ترجمه می‌کردند و حاضران که حدود ۷۰ نفر بودند می‌توانستند با گوشی از ترجمه‌ها استفاده کنند.
حنیف حیدرنژاد از انجمن یاری‌رسانی به پناهجویان در شهر بوخوم که اجرای برنامه را هم برعهده داشت به دویچه وله گفت: «در خارج از کشور گروه‌های مختلف ایرانی با انگیزه‌های متفاوتی فعالیت می‌کنند. همه این گروه‌ها یک ضعف بزرگی دارند و آن اینکه ما در درون با خودمان مشغول هستیم و بعد انتظار داریم که دولت و مردم آلمان به حرف ما گوش بدهند و به جمهوری اسلامی فشار بیاورند. ما باید با جامعه آلمان ارتباط برقرار بکینم و فرهنگ سیاسی این جامعه را بشناسیم راه‌های مناسبی که این جامعه حرف ما را بپذیرد را بدانیم. آن موقع است که ما می‌توانیم به لحاظ سیاسی به جمهوری اسلامی فشار بیشتری بیاوریم.»
دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
حنیف حیدرنژاد از انجمن یاری‌رسانی به پناهجویان در شهر بوخوم در ادامه گفت که برگزارکنندگان کنفرانس بوخوم از حاصل نشست سه روزه رضایت دارند. او تاکید کرد: «در کنفرانس اهداف مختلفی داشتیم. یکی از آنها این بود که ما بتوانیم انقلاب ایران را بعد از ۴۰ سال طوری به بحث بگذاریم که فقط جامعه ایرانیان را درگیر این بحث نکنیم بلکه جامعه آلمانی را هم به این بحث‌ها بکشانیم. و ما در سه روز گذشته شاهد بودیم که بسیاری از شرکت‌کنندگان آلمانی و یا آلمانی زبان بودند».
به گفته حیدرنژاد تغییر و تحول در سیاست آلمان در ارتباط با ایران زمانی امکان‌پذیراست که جامعه آلمان نسبت به این مسئله حساسیت نشان دهد تا بتوان به سیستم سیاسی این کشور فشار آورد و کنفرانس سه روزه بوخوم در این راستا نخستین گام را برداشته است.