بحث عمده در نوزدهمین کنفرانس زیست‌محیطی سازمان ملل متحد در ورشو، چگونگی پرداخت خسارت کشورهای صنعتی به کشورهای فقیری عنوان شده است که از تغییرات آب و هوایی متضرر می‌شوند. این کنفرانس روز جمعه (۲۲ نوامبر/ ۱ آذر) به پایان خواهد رسید.

موضوع اصلی کنفرانس‌های پیشین زیست‌محیطی نیز کاهش صدور گازهای گلخانه‌ای و آمادگی برای مقابله با تبعات ناشی از گرمای زمین عنوان شده بود. (بیشتر بخوانید: تولیدکننده شماره ۱ دی‌ اکسید کربن، میزبان کنفرانس تغییرات اقلیمی)

درخواست تشکیل سازمانی جهانی

کشورهای در حال توسعه در جریان کنفرانس امسال ضمن ابراز ناامیدی نسبت به موفقیت‌آمیز بودن طرح کاهش گازهای گلخانه‌ای، خواستار تشکیل سازمانی جهانی شدند که در آینده وظیفه انتقال کمک‌های مالی دریافتی از کشورهای صنعتی را برعهده گیرد و مبالغ جمع‌آوری شده را در اختیار کشورهای فقیر قرار دهد. (بیشتر بخوانید: هشدار کارشناسان در مورد خطر فروپاشی اکوسیستم جهانی)

این سازمان قرار است کمک‌هایی فرا‌تر از آنچه تاکنون به تصویب رسیده است، جمع آوری کند. بر طبق برنامه‌هایی که تاکنون به تصویب رسیده‌اند، کشورهای صنعتی از سال ۲۰۱۴ سالانه موظف به پرداخت میلیارد‌ها دلار هستند. آلمان نیز متعهد شده است از سال ۲۰۲۰ میلادی هر سال سه میلیارد یورو خسارت پرداخت کند. (بیشتر بخوانید: مفهوم "پایدار"، ایده‌ای که در آلمان پا گرفت)

در این دور از اجلاس زیست محیطی، کشورهای در حال توسعه تا اندازه‌ای بر روی طرح پرداخت خسارت کشورهای صنعتی به کشورهای فقیر پافشاری کردند که به نظر می‌رسد، در صورت عدم توافق بر سر این طرح، نوزدهمین کنفرانس زیست‌محیطی سازمان ملل بدون دستیابی به نتیجه‌ای روشن به پایان رسد.

اگرچه قرار بود در جریان این کنفراس، مبانی پیمانی که قرار است در سال ۲۰۱۵ در پاریس به امضا رسد، مورد بررسی قرار گیرد، اما کار‌شناسان می‌گویند، عدم هماهنگی نمایندگان کشورهای شرکت‌کننده در اجلاس ورشو می‌تواند از هم اکنون تصویب پیمان جدید زیست محیطی در پاریس را با مشکلاتی روبرو سازد.

موانع اقتصادی و حقوقی

کشورهای صنعتی مخالف پرداخت کمک مالی می‌گویند، چنانچه پیمان زیست‌محیطی را بپذیرند، ممکن است متحمل پرداخت مبالغ سنگینی به هنگام وقوع فجایع طبیعی در آینده شوند.

این نگرانی با توجه به آماری که به تازگی از سوی بانک جهانی در مورد میزان خسارت‌های ناشی از بلایای طبیعی منتشر شده تا حدی منطقی به نظر می‌رسد.

بانک جهانی اعلام کرده است، طی ۳۰ سال گذشته تنها به دلیل خسارات ناشی از توفان‌ها و سایر تغییرات آب و هوایی ۲ میلیون و پانصد هزار نفر در جهان جان خود را از دست داده‌اند. همچنین خسارات ناشی از فجایع طبیعی در ۳۰ سال گذشته به مرز چهار بیلیون دلار می‌رسد.

نمایندگان کشورهای صنعتی تاکید می‌کنند، چنانچه به امضای پیمانی روی آورند که کشور‌هایشان متعهد به پرداخت کمک‌های مالی شوند، مشکلاتی حقوقی و اقتصادی برای این کشور‌ها بروز خواهد یافت.

کشورهای صنعتی می‌گویند، به هنگام وقوع فجایع طبیعی روشن کردن این موضوع که تا چه میزان از خسارات پیش آمده ناشی از فجایع است و یا چه میزان مربوط به زیرساخت‌های خود کشورهاست، دشوار به نظر می‌رسد.

از سوی دیگر نمایندگان کشورهای صنعتی می‌گویند باید مشخص شود، چه کشورهایی موظف به پرداخت و چه کشورهایی دریافت کننده کمک‌ها هستند. نمایندگان کشورهای در حال توسعه، با اشاره به تولید گازهای گلخانه‌ای از سوی کشورهای صنعتی و گرم شدن زمین به تبع آن، این کشور‌ها را موظف به پرداخت خسارت می‌دانند.