نگاهى به فيلم «روز پس از فردا» ساخته رولاند امريش كارگردان آلمانى

بارش تگرگهاى درشت در توكيو، فرورفتن غم انگيز مادريد در انبوه برفهايى كه بر سر شهر باريده است، توفانها و گردبادهاى مرگ آور در ايالتهاى آمريكا، غرق شدن ۱۰ها هزار نفر در سيلابها در بنگلادش و هزاران قربانى گرما در اروپا را آيا بايد واقعيت و يا خيالپردازى دانست. چه كس مى تواند با شنيدن اينگونه گزارشها ميان واقعيت و خيالپردازى مرزى قائل شود.

معاون رييس جمهورى آمريكا تن به پروتكل كيوتو نمى دهد، زيرا كه براى اقتصاد كشورش ميلياردها دلار خرج خواهد داشت. و حتا هنگاميكه همه ى نشانه هاى فاجعه آشكار مى شوند، و افزايش مى يابند، سياستمداران همچنان سرسختى نشان مى دهند. در فيلمهاى علمى _ تخيلى كه خطر كره ى زمين را تهديد به نابودى مى كند، هميشه دريچه اى از اميد براى رهايى از خطر گشوده مى شود.

براى نمونه در فيلم «روزى كه زمين خاموش ماند»، ساكنان كرات آسمانى كه مى توانند زمين را نابود كنند، به زمينيان شانسى براى بهبودى مى دهند. و رولاند امريش نيز در فيلم خود از يك ايستگاه فضايى با يك ميكرو ويو جو و آب و هواى زمين را تغيير مى دهد. در فيلم «روز پس از فردا» دوران يخ بندانى آغاز شده است كه در ايالات متحده آمريكا و در سرتاسر نيم كره ى شمالى گسترش مى يابد و دامن مسببان آن را، يعنى سياستمداران را مى گيرد.

بدينگونه رييس جمهورى آمريكا هنگام فرار از واشنگتن يخ مى بندد. و هم ميهنان او كه با اتوموبيل هاى خود بى هيچ دغدغه اى دود و گاز كربن به جو زمين مى دمند، به سوى مكزيك گرمسير در راهند. فيلم «روز پس از فردا» با كشش هاى هيجان آفرين خود نشان مى دهد كه چگونه مردم نيم كره ى ثروتمند شمالى به نيم كره ى فقيرنشين جنوب مى گريزند.

اين فيلم در واقع در بطن خود يك پيام سياسى دارد، كه بايد سرانجام به سرنوشتى كه دير يا زود گريبان كره ى زمين را خواهد گرفت، انديشيد و راه نجاتى براى گريز از خطرى كه صاحبان صنايع و سرمايه دارى براى زمين و همراه با آن براى زندگى بر روى كره ى خاك آفريده اند، يافت.

پرويز حمزوى