نرگس محمدی در سالگرد دریافت جایزه نوبل صلح: از جنگ بیزارم
۱۴۰۳ مهر ۱۸, چهارشنبه
نرگس محمدی، برنده جایزه نوبل صلح و فعال حقوق بشر زندانی، روز ۱۸ مهر در مصاحبه با خبرگار روزنامه ایتالیایی "کوریر دلا سرا" به سوالاتی درباره صلح، زندان، مادر بودن و... پاسخ داد. او در این مصاحبه گفت که اهدای جایزه نوبل، سخت‌گیری‌ها و شرایط امنیتی زندان علیه او را شدیدتر کرده است.
اینترنت بدون سانسور با سایفون دویچه وله
نرگس گفته است: «در این بند زندانیان می‌توانند پنج روز هفته با خانواده‌هایشان در تماس باشند و من پس از ۵۰ روز به طور کلی از هرگونه تماس تلفنی با بیرون از زندان منع شده‌ام تا حدی که وقتی پدرم را ۱۷ اسفند از دست دادم، اجازه تسلیت گفتن به خانواده‌ام در ایران و اجازه رفتن برای مراسم خاکسپاری حتی با نیروهای امنیتی به من داده نشد.»
بیشتر بخوانید:"سه بار" جلوگیری از اعزام نرگس محمدی به بیمارستان
مادر بودن در زندان
"من تجربه ممنوعیت تماس تلفنی با کیانا و علی را در سال‌های زندان پیشین هم داشته‌ام که در مجموع دو سال محرومیت بود"، این را نرگس محمدی به خبرنگار روزنامه دلا سرا می‌گوید و می‌افزاید: «اما پس از بازداشتِ آخرم در تاریخ ۲۵ آبان ۱۴۰۰ تا کنون بارها تقاضای امکانِ تماسِ تلفنی با فرزندانم را داده‌ام که با آن هم موافقت نشده‌است».
بیمار بودن در زندان
اعزام‌های پزشکی او به گفته خودش با مخالفت نیروهای امنیتی و قضایی با مشکل جدی مواجه شده‌است. او می‌گوید: «یک ماه گذشته، علی‌رغم دستورِ کتبی پزشک متخصص قلب برای انجام آنژیوگرافی فوری، سه بار پس از هماهنگی با بیمارستان، دادستانی و زندان، اجازه خروج از زندان به من داده نشد.»
نرگس محمدی با درد شدید ناشی از دیسک کمر دست و پنجه نرم می‌کند و "پس از گذشت بیش از ۹ ماه" با انجام فیزیوتراپی برای او موافقت نمی‌شود. اجازه اعزام برای چشم‌پزشکی هم به او داده نشده است. او می‌گوید: «در مجموع سیاست حکومت، از دست رفتن سلامت جسمی‌ام است.»
بیشتر بخوانید:اعتصاب غذای ۴۵ زندانی زن همزمان با حضور پزشکیان در نیویورک
"زن، زندگی، آزادی"
نرگس محمدی بر این باور است که پس از ۳۰ سال فعالیت مدنی در حوزه‌های مختلف و مشاهده جنبش‌های متعدد اجتماعی بر این باور است که جنبش زن، زندگی، آزادی، "تغییرات عمیق اجتماعی، فکری و سیاسی را در جامعه ایران رقم زده است". به گفته او نتیجه این تغییرات، بنیادی و "امتداد و ادامه آن در سطح جامعه مشهود است."
او به خبرنگار کوریر دلا سرا گفت که این جنبش "نه فقط مشروعیت رژیم را آشکارا متزلزل کرده، بلکه پایه‌های ایده، فرهنگ و سنت و زیست دموکراتیک در جامعه را قوت بخشیده است". برنده جایزه صلح نوبل معتقد است اگرچه راه دشواری هنوز در برابر جامعه مدنی است، اما این "تکانه تأثیرگذار، امید مبارزان دموکراسی، آزادی و برابری را در این مقطع تاریخی بیشتر کرده‌است".
دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
"آپارتاید جنسیتی نشانی از صلح برای زنان ندارد"
نرگس محمدی می‌گوید صلح برای او "نه فقط فقدان جنگ، بلکه رهایی از هر نوع استبداد، سلطه‌گری، تبعیض، تهدید، وحشت و ناامنی است". او می‌افزاید: «زندگیِ تحت آپارتاید جنسیتی، رنگ و نشانی از صلح برای زنان ندارد».
بیشتر بخوانید:بیانیه ائتلاف "آزادی نرگس" پیش از نشست مجمع عمومی سازمان ملل
او که تجربه جنگ هشت ساله ایران و عراق را دارد، می‌گوید روزهای نوجوانی‌اش با ترسِ از بمب‌هایی که بر سر زنجان فرو می‌ریخت، گذشته و ترس آن در "مغز استخوان" او نشسته است. نرگس محمدی در واکنش به این که "این روزها دوباره سایه شوم جنگ" بر ایران سنگینی می‌کند، می‌گوید: «من از جنگ بیزارم».
او تاکید می‌کند که "مسببان جنگ، نه فقط برای اهل آن سرزمین و زمانه جنگ، بلکه برای تاریخ بشریت روسیاه و مطرودند." او می‌پرسد: «این روزها که در شرایط سخت امنیتی قرار دارم، نمی‌دانم کسی صدای نه به جنگ ما را می‌شنود؟»
"سیاست تبعیض و خشونت"جمهوری اسلامی
این فعال حقوق بشر از تجربه کودکی و ورود به دبستان همزمان با تأسیس جمهوری اسلامی سخن گفته است. به باور او در‌هر دوره‌ای از عمرش آنچه از سیاست‌های جمهوری اسلامی "در ذهن و تجربه زیسته"اش رسوب کرده، "تبعیض، خشونت، استبداد و ظلم به مردم است".
به باور محمدی، جمهوری اسلامی "به دموکراسی باور ندارد و ظرفیت پیاده‌سازی الگویی منطبق بر نوعی دموکراسی را هم ندارد." او می‌گوید: «جمهوری اسلامی زاویه‌ای بزرگ و جدی با محور حقوق بشر و حقوق زنان دارد. جمهوری اسلامی نمی‌تواند جامعه امروز ایران را در هیچ سطحی حتی مذهبی‌ها نمایندگی کند.»
نرگس محمدی تاکید می‌کند: «راه صلح، از دالان سیاه و ویرانگر جنگ محال است. من به همان شدت از جنگ بیزارم که از استبداد و به همان میزان صلح‌طلبم که دموکراسی را می‌طلبم. »
او می‌گوید که تجربه توأمان جنگ و استبداد را در ایران و در خاورمیانه دارد و می‌افزاید: «تحقق دموکراسی و پایان بخشیدن به هر نوع استبداد و پافشاری بر موازین جهانی حقوق بشر بی هیچ تزلزل و انحرافی و پایان دادن به وضعیت آپارتاید جنسیتی، پیش‌شرط صلحی است که می‌تواند پایدار باشد و بنیادگرایی را کم‌رمق و رواداری و گفتمانِ دموکراسی و صلح را مسلط نماید، امری که در شرایط حاضر عکسِ آن را شاهدیم.»