نامزدى جورج-دبليو-بوش براى رياست جمهورى آمريكا

كنگره حزب جمهوريخواه در نيويورك را كه مخصوصآ بخاطر گزينش رسمى نامزد اين حزب براى انتخابات رياست جمهورى برگزار شد ميتوان«نمايش تاجگذارى« ناميد كه مخلوطى بود از كنسرت پاپ و عرق ملى و سياست كه نحوه عرضه و اجراى همه اينها خاص آمريكا و در ديگر كشورهاى جهان غير قابل تقليد است. مردى كه تلاش ميكند كه سرنوشت آمريكا، و در ارتباط با آن تا حدى سرنوشت جهان را براى چهار سال ديگر در يد قدرت خود بگيرد مورد تجليل و تكريم طرفداران خود قرار گرفت آنهم در محلى كه كارشناسان و گردانندگان سياسى حزب جمهوريخواه عمدآ و با محاسبه دقيق براى برگزارى كنگره حزب انتخاب كرده بودند. در كدام نقطه جهان غير از نيويورك جورج-بوش ميتوانست بهتر از اين خود را بصورت رهبر بى باك و مقتدر مبارزه با نيروهاى بدسرشت نشان دهد؟، چه نيويورك همانجائى است كه در سه سال قبل در آنجا براى آمريكا و جهان عصر و دوره اى جديد آغاز شد. در همين شهر بود كه جورج-بوش در برابر بزرگترين دوراهى مخاطره آميز دروه زمامدارى خود قرار گرفت و چند روز پس از سو،قصد به مركز تجارت جهانى از خود قاطعيت و قدرت رهبرى نشان داد و بهمين جهت برگزاركنندگان كنگره ميخواستند نامزدى وى را براى دوره جديد رياست جمهورى او در اين شهر اعلام كنند تا قدرت و شجاعت و تهور در اذهان مردم آمريكا تداعى شود و نيز خوشبينى عميق و غير قابل ترديد نسبت به آينده و سرنوشت ميهن آنها.

اين منظور بخوبى حاصل شد زيرا صحنه پردازى جلسه استادانه بود و دستيارانى هم كه براى تكميل جلوه گرى بوش انتخاب شده بودند نقش خود را بخوبى ايفا كردند، مانند سرباز سابق و قهرمان جنگ جان-مك كين (J. McCain) يا هنرپيشه فيلمهاى سراسر
زد و خورد اطريشى الاصل شوراتسنگر(Schwarzenegger)، يا معاون بوش ديك-چينى كه دوستان و آشنايانش وى را به شوخى «سگ گزنده«ميخوانند. در اين همهمه عام كسى به اين موضوع توجه نكرد كه بوش در سخنرانى خود راه و روش كارهاى مورد نظر خود را روشن نكرد و مثلآ نگفت كه چگونه و با چه وسيله غير از نيروى نظامى ميخواهد با تروريسم به نحو موَثر مقابله كند يا با چه تمهيدى قصد دارد در منطقه خاورميانه صلح و آرامش برقرار كند و در عراق وضعى ثابت بوجود بياورد؟ بهمين قياس هيچكس متوجه نشد كه جورج-بوش در اين مورد سخنى بزبان نياورد و نتوانست توضيحى قانع كننده بدهد كه با چه اقداماتى ميخواهد از فقر فزاينده در خود آمريكا و گسترش بيكارى و تشديد بحران در امور درمانى جلوگيرى كند. بوش اصلآ به اين مطالب نپرداخت و جمهوريخواهان هم بيش از آن به خود و به رهبر قدرتمند خود بوش مشغول بودند كه به اين چيزها توجه كنند.

برخلاف كنگره حزب دمكرات، كه در آن سخنان زياد در مورد انزواى آمريكا زده شد، در نيويورك از جانب جمهوريخواهان كلمه اى مبنى بر تآسف از اين امر بميان نيامد، بلكه بر عكس با حالتى حاكى از عناد و رضايت از خود و اعتقاد بر اصل تاريخى عدم آزادى اراده بشرى، از جنگ با عراق دفاع شد و دكترين بوش مبنى بر حق وارد آوردن ضربه پيشگيرانه تكرار گرديد و رقيب انتخاباتى بوش از حزب دمكرات جان-كرى (John Kerry) مردى ضعيف و ملايم خوانده شد. اينكه رآى دهندگان آمريكائى چه نظرى نسبت به اين نمايش پيدا كرده اند در نظرسنجى هاى آتى معلوم خواهد شد، ولى از نظر شكل ظاهرى القا، مطالب مورد نظر به مردم با زيركى و خبرگى انجام گرفت.

بر خلاف جان-كرى كه ميداند كه مسائل پيچيده جهان امروز را نميتوان در قالب نقاشى سياه و سفيد جا داد، جورج-بوش حقايق ساده را ميپسندد. و هرگاه ادعاهاى وى خلاف واقع از آب درآيد، مانند قضيه سلاحهاى كشتار جمعى عراق، وى با قائل شدن حقانيت براى فكر و نظرخود بسادگى از موضوع ميگذرد و از طرح و تكرار آن خوددارى ميكند. بهر حال اين واقعيت كه بخت پيروزى جورج-بوش در انتخابات رياست جمهورى بيش از رقيب او است تا حد زياد نتيجه روش بى رنگ و كم تآثير جان-كرى در مبارزات انتخاباتى او نيز هست كه مثلآ بجاى آنكه بوش را در نقطه ضعف او، يعنى در قسمت هائى كه وى در دوره اول رياست جمهوريش ناموفق بوده مورد حمله قرار دهد، بر رشادت هاى چهارماهه خود در جنگ ويتنام در متجاوز از سى سال پيش تكيه كرده و آنهارا سند لياقت خود براى احراز اين مقام قرار داده است. اينست كه امروز و پس از كنگره حزب جمهوريخواه در نيويورك بخت بوش براى پيروزى از هر وقت ديگر بيشتر شده است.