مذهبى كه احساسات خوشايند را برانگيزد

رقص و كنسرت ”U2” ميتوان خلاصه كرد.

روز جهانى جوانان امسال در شهر كلن آلمان برگزار ميشود. اين روز ۲۱ سال پيش به ابتكار پاپ ژان پل دوم بنياد گزارده شد و از آن پس جوانان ۱۶ تا ۳۰ سال از سراسر دنيا در آن شركت كرده اند. در سال۱۹۸۴ پاپ ژان پل دوم گروهى را به مناسبت روز جهانى جوانان به رم دعوت نمود. ابتدا قرارنبود اين مراسم در سالهاى بعد تكرار شود، اما با چنان عظمت و اشتياقى برگزار گشت كه پاپ ژان پل دوم تصميم گرفت آنرا به عنوان روز جهانى جوانان به سازمان ملل متحد پيشنهاد كند. از آن هنگام تاكنون روز جهانى جوانان هر دويا سه سال برگزار ميشود و در فاصله ميان اين سالها در نقاط مختلف دنيا بصورت محلى جشن گرفته ميشود. پيش از هر مراسم بزرگ پاپ يك پيام براى جوانان منتشر ميكند كه در آن موضوع روز جهانى جوانان را طرح مينمايد. تا بحال شهرهاى مختلف دنيا از جمله، بوينس آيرس، دنور، مانيل، پاريس و تورونتو ميزبان اين روز بوده اند وامسال نيز شهر كلن آلمان برگزار كننده آن است. برنامه اين مراسم بسيار متنوع است. از برنامه هاى فرهنگى و مذهبى گرفته تا كنسرت، رقص ونمايش با شركت هنرمندان مشهور سراسر جهان.

براستى چرا اين مراسم هرساله با استقبال صدهاهزار جوان روبرو ميشود؟ يك دليل آن قطعا برنامه هاى شاد و پرتحرك اين مراسم است كه براى هر جوانى جذابند. به عبارت ديگر كليسا توانسته با تطبيق خود با نيازها و روحيه جوانان دوباره جاى خود را در ميان آنان باز كند، اما اين ساده انگارى است كه تصور كنيم حضور جوانان در اين مراسم را تنها به اشتياق آنها براى رقص و كنسرت ”U2” ميتوان خلاصه كرد. جامعه شناسان معتقدند كه جوانان در دنياى امروز خود را در جامعه اى احساس ميكنند كه اعتقادات از آن كم كم رخت برميبندد و اين آنها را بدنبال محورى ميكشاند كه به آنها راه را نشان دهد و آنان را از سردرگمى نجات دهد. راهى كه در آن باز بودن اما گمراه نشدن، مهربانى در عين سخت گيرى، و اعتماد به خويشتن خود را بپروراند. راهى كه او را با روحيه اى بار‌آورد كه بتواند يك ستاره موزيك پاپ شود و ميليونها نفر را به هيجان آورد، يا پدرى دانا كه دنباله رو قوانين خشك والدين اش نيست و در تربيت فرزندش ميتواند حس اعتماد او را به آگاهى خود جلب نمايد. جوانى كه بتواند در نقش يك ناجى، يك محور قابل اتكا براى سايرين ظاهر گردد و اين راز گرد آمدن جوانان در مراسمى است كه مبتكرش كليساست.

رونالد هيتزلر پروفسور جامعه شناسى دانشگاه دورتمند در اين باره ميگويد:

”ما قواعد و مقررات بسيارى داريم اما آنچه كه بتواند راهنما و راهگشا باشد و به ما بياموزد چگونه با اين قواعد تا كنيم، بسيار كم اند. ما دائم درحال امتحان كردن راه هاى جديد و ريختن طرح هاى نو براى زندگيمان هستيم اما اين امكان كه اين نقشه ها آنطور كه ما برنامه ريزى كرده و آروزى عملى شدنش را داريم، انجام گيرند، مدام كمتر ميشود. درگذشته همه چيز قابل اعتمادتر بود. هركس ميتوانست بنابر مثلا طرحى براى موفقيت شغلى، با رشته اى كه انتخاب كرده تقريبا مطمئن باشد كه زندگى اش را خواهد ساخت. هركس ميتوانست حدودا پيش بينى كند كه زندگى اش چه مسيرى را طى خواهد كرد، جدا از اينكه اين مسير خوشايندش باشد يا نه. امروزه هراز چندگاهى نقشه اى جديد براى مسير آينده در سر ميپرورانيم و طرح قبلى را بدور مياندازيم. خودمختارى بيشتر درعين حال معنايش اطمينان كمتر نسبت به آنچه ميخواهيم به اجرا درآوريم نيز هست.”

شايد آنچه جوانان را به يك مراسم مذهبى تحت عنوان روز جهانى شان ميكشاند، ترس از همان آينده ناروشنى است كه پروفسور هيتزلر به بيان آورده. جستجويى است براى يافتن آرامش در دنيايى كه شتاب تحولات آن بى وقفه رو به افزايش است، شايد جستجويى است براى ارزش هايى كه امتداد پيداكنند و هرروز با قيچى نقشه اى نو جراحى نشوند. ارزش هايى كه امروزه ديگر از كليسا به بيرون پرتو نمى اندازند، بلكه مركز آن ها خود انسان است. انسانى كه در تلاطم روزمرگى در پى فضايى باز است.

به عقيده جامعه شناسان جوانان بدنبال آن آيين مذهبى ميروند كه احساسات خوشايند و انگيزه هاى مهيج و عظيم زندگى را برانگيزد. روز جهانى جوانان كه زير چتر مذهب برگزار ميشود، نشانه يك نياز عميق جوانان در جستجوى يكپارچگى و تقدس زندگى است.