فریدا کالو در طول زندگی کوتاهش به انسان‌های معدودی جنبه حساس و بی‌دفاع شخصیت‌اش را نشان داد. این زن نقاش تنها به نیکولاس موری، معشوق خود و عکاس سرشناس آمریکایی، اجازه داد لحظات خصوصی زندگی‌اش را ثبت کند. زندگی فریدا به شدت تحت تأثیر تصادفی شدید و پیامدهای آن بود. نقاشی‌های رنگارنگ او در تضاد با عکس‌های سیاه و سفیدی هستند که از زندگی این نقاش مکزیکی بر جای مانده‌اند.

فریدا کالو از مجموعه تصاویر مرتبط با زندگی خود با دقت و ظرافت خاصی نگهداری کرده است. در میان این تصاویر هم آثار عکاسان مشهور هم‌عصر فریدا دیده می‌شوند، هم عکس‌های خصوصی مانند این عکس: دیگو ریورا، همسر نقاش فریدا. موتیف این عکس‌ها به کرات در آثار فریدا دیده می‌شوند. فریدا عکس‌های مورد علاقه خود را یا با لب‌های آغشته به رژ لب می‌بوسید یا در حاشیه آنها احساسات خود را می‌نوشت.

در زمان فریدا در خانه هر خانواده نسبتا مرفهی آلبوم‌های خانوادگی پیدا می‌شد. آلبوم‌هایی که عموما لای پارچه یا چرم نازک نگهداری می‌شدند. پدر فریدا عکاس بود و عشق به عکس و تصویر را از کودکی به فریدا هدیه داد. فریدا معمولا مدل عکاسی پدرش بود. او بعدها از این تصاویر استفاده می‌کرد تا به پرسش‌های ادامه‌دار برای کشف جنبه‌های مختلف شخصیت خود پاسخ دهد؛ پرسش‌هایی همچون "من کیستم؟" یا "چرا اینگونه‌ام؟".

پدر فریدا آلمانی بود و ریشه‌های مجاری−یهودی خود را به فریدا داد. گیلرمو کالو در سال ۱۸۹۱ به مکزیک مهاجرت کرد و به یکی از شناخته‌شده‌ترین عکاسان آن کشور تبدیل شد. اجداد ماتیلده کالدرون، مادر فریدا، بومی و اسپانیایی بودند. آن‌طور که فریدا توصیف می‌کند، مادرش "در امور مذهبی به غایت اغراق می‌کرد".

پدر فریدا او را می‌پرستید و پرتره‌های هنری بی‌شماری از او ثبت کرد. فریدا اجازه داشت پدرش را در سفرهای کاری همراهی و به او در ظهور عکس‌ها کمک کند. پدر و مادر فریدا تلاش می‌کردند بدین ترتیب فکر فریدا را از معلولیت جسمی‌اش منحرف کنند. فریدا در ۶ سالگی به فلج اطفال دچار شد و در پی آن پای راستش نازکتر و کمی کوتاه‌تر از پای دیگر بود.

در سال ۱۹۲۵ زندگی فریدا از لحظه‌ای به لحظه دیگر زیر و رو شد: در یک تصادف اتوبوس میله‌ای فلزی به بدن او فرو رفت؛ چیزی نمانده بود در اثر آسیب‌دیدگی اعضای داخلی بمیرد. فریدا روی تخت بیمارستان شروع کرد به نوشتن خاطرات و نقاشی کردن. پس از تصادف و جراحی، بستری شدن به بخشی جدانشدنی از زندگی روزمره فریدا تبدیل شد. فریدا برای آنکه بتواند خوابیده نقاشی کند، پایه بوم مخصوصی سفارش داد.

فریدا در ۲۲ سالگی با دیگو ریورا ۴۳ ساله، موفق‌ترین هنرمند آن زمان مکزیک ازدواج کرد. فریدا ریورا را تحسین و به او در تکمیل یک نقاشی دیواری بسیار بزرگ کمک می‌کرد. اختلاف سنی زیاد برای فریدا مهم نبود. دیگو فریدا را "کبوتر کوچولو"ی خود می‌نامید و عاشق وقتی بود که فریدا لباس بومی رنگارنگ مکزیکی می‌پوشید و خود را به صورت سنتی می‌آراست.

در سال ۱۹۳۲ کنسرن خودروسازی فورد آمریکا سفارش یک نقاشی دیواری با موتیف سیاسی را به دیگو ریورا داد. ریورا شیفته زبان انتزاعی فرم‌ها در جهان صنعتی بود. فریدا هم به همراه همسرش به آمریکا رفت و در سانفرانسیسکو برای نخستین بار آثار خود را به نمایش گذاشت. این نمایشگاه با استقبال گسترده‌ای روبه‌رو شد. فریدا اما طاقت دوری از وطن را نداشت. این زوج هنری در سال ۱۹۳۴ به مکزیک بازگشتند.

فریدا بارها در زندگی مشترک با ریورا دچار ضربه روحی شد. دیگو دائم به او خیانت می‌کرد. آنها یک بار از هم جدا شدند و در سال ۱۹۴۰ بار دیگر با هم ازدواج کردند. فریدا خود هم بارها با زنان و مردان مختلف رابطه عاشقانه برقرار کرد. نیکولاس موری (تصویر) عکاس آمریکایی، یکی از معشوق‌های فریدا بود. او تا زمان مرگ فریدا در سال ۱۹۵۴ (۴۷ سالگی) همراه وفادار او باقی ماند و لحظات مختلف زندگی این نقاش را ثبت کرد.

در بایگانی تصاویر فریدا کالو، نقاش مشهور مکزیکی، ۶ هزار و ۵۰۰ عکس وجود دارد. تازه در سال ۲۰۰۷، بیش از نیم قرن پس از مرگ این زن هنرمند، این مجموعه تاریخی در معرض دید عموم قرار گرفت. پابلو اوریتس موناستریو، کوراتور مکزیکی، ۲۴۱ عکس از این مجموعه را برای نمایش انتخاب کرده است. این نمایشگاه تا دهم مه ۲۰۱۵ (۲۰ اردیبهشت) در موزه هنرهای معاصر "مارتا" در شهر هرفورد آلمان برپاست.