سامان‌بخش آهنگ‌های کهن
۱۳۹۹ بهمن ۲۱, سه‌شنبه
فرامرز پایور در خانواده هنردوستی رشد کرد.
پدرش آموزگار و استاد زبان فرانسه بود و دست خوشی در نقاشی داشت.
او ۱۹ ساله بود که دبیرستان را به پایان رساند و به استخدام وزارت دارایی درآمد و ۲۵ سال به عنوان بازرس در آن وزارتخانه و وزارت آموزش و پرورش تا زمان بازنشستگی کار کرد.
از کودکی شیفته موسیقی بود و از پدربزرگش اندکی سنتور آموخته بود.
۱۷ ساله بود که آموزش سنتور را نزد ابوالحسن صبا آغاز کرد و شش سال شاگرد او بود تا اینکه از استاد تأییدیه گرفت و همکار و همنواز او شد.
به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید
۲۵ ساله بود که آموزش ردیف موسیقی سنتی را نزد موسی معروفی و عبدالله دوامی تکمیل کرد و شنیده‌های خود از آنان را در کتاب "ردیف‌های آوازی و تصنیف‌های قدیمی" به نت درآورد و مجموعه مدون و بسامانی از ۲۰۰ ترانه از هنگام مشروطیت تا زمان خود را ارائه داد: «تصنیف‌ها و قطعات ضربی بیش از نغمه‌های قدیمی و آواز کلاسیک در خاطر توده مردم می‌ماند و دستخوش تغییرات علمی و فنی نمی‌گردد. اگر غور بیشتری روی این تصنیف‌ها شود، شاید خود یکی از راه‌های ریشه‌یابی گوشه‌های موسیقی ایرانی باشد.»
او نزد امانوئل ملیک اصلانیان و حسین دهلوی هارمونی آموخت و توانست پیوندی میان سازهای سنتی و غربی پدید آورد که نتیجه ماندگار آن اجرای "کنسرتینو سنتور" ساخته حسین دهلوی برای ارکستر بزرگ بود.
دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
۳۰ ساله بود که به انگلیس رفت و سه سال بعد با دیپلم زبان انگلیسی و تکمیل آموزش‌های موسیقایی در لندن، به تهران بازگشت و دیری نپایید که "ارکستر سازهای ملی" را از ترکیب سازهای سنتی و غربی پدید آورد و آهنگ‌های سنتی و بومی را به شیوه تازه‌ای تنظیم و اجرا کرد که از میان آنها جُنگ "ترانه‌های محلی" با صدای سیما بینا و "شب نیشابور" (رباعیات خیام) با صدای شجریان از آثار ماندگار موسیقی ایرانی است.
افزون بر اینها او یک دوره آموزشی کامل و روشمند برای فراگیری سنتور نگاشته که تا کنون از کتاب‌های مرجع هنرکده‌های موسیقی بوده‌اند.
او پس از انقلاب با تلاش و رنج بسیار توانست چندین برنامه در برونمرز اجرا کند: «حکومت و سیاست از هنر جداست. هنرمند متعلق به مردم است. ما برای مردم هستیم و تا زمانی که این مردم هستند و ما را می‌خواهند وظیفه داریم برای آنها کار کنیم. وقتی هنر به جهت خاصی وابستگی نداشت در هر دوره‌ای می‌توان آن را عرضه کرد.»
فرامرز پایور در ۷۷ سالگی در زادگاهش درگذشت.